Το μεγάλο στοίχημα του Αναστασίου!

Αν κατά τη διάρκεια της προηγούμενης αγωνιστικής σεζόν μπορούσε κάποιος αμέσως να διακρίνει ένα αγωνιστικό πρόβλημα στον Παναθηναϊκό, τότε αυτό θα ήταν σίγουρα η έλλειψη ενός μέσου που να μπορεί όχι μόνο να μοιράσει με ηρεμία τη μπάλα, αλλά και να την προωθήσει με σιγουριά στους επιθετικούς και τους ακραίους, καθώς και να δημιουργήσει επικίνδυνες καταστάσεις για τους αντιπάλους με τα σουτ και τις διεισδύσεις του. Αυτό ίσως ήταν και το μεγαλύτερο πλήγμα που δέχτηκε το “Τριφύλλι” κατά την περσινή μεταγραφική περίοδο, με την αποχώρηση του Αμπεΐντ και την αδυναμία αντικατάστασης του.

Αυτοί που προσπάθησαν να αναλάβουν τον συγκεκριμένο ρόλο τη σεζόν που μας πέρασε, με περιορισμένο βαθμό επιτυχίας πάντως, ήταν οι Ντάνιελ Πράνιτς, Αμπντούλ Ατζαγκούν και σε πολύ μικρότερο βαθμό ο Χρήστος Δώνης. Ο πρώτος ήταν αυτός που επωμίστηκε το μεγαλύτερο βάρος, καθώς έχει κάποια στοιχεία που του επιτρέπουν να δημιουργήσει παιχνίδι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει το πακέτο του “δημιουργικού 8αριού”. Ο Κροάτης είναι διεισδυτικός, ταχύς και μπορεί να προβληματίσει τις αντίπαλες άμυνες προερχόμενος από το κέντρο, όμως υστερεί σε μεγάλο βαθμό στο σουτ και την τελική πάσα. Αυτό αποδεικνύεται και στις μετρημένες στα δάχτυλα ασίστ που έχει μοιράσει αυτά τα δύο χρόνια, όπως επίσης το ίδιο ισχύει και για τα γκολ του.

Ο Ατζαγκούν είναι ένας παίχτης που θα μπορούσαμε να πούμε πως έχει το πακέτο για τη συγκεκριμένη θέση, ωστόσο χρειάζεται τρομερή βελτίωση σε όλους τους τομείς για να καλύψει επάξια έναν τόσο σημαντικό ρόλο σε μια ομάδα. Έχει φοβερά τρεξίματα και αντοχές, στοιχείο που τον έχει καταστήσει ουκ ολίγες φορές βασικό τα δύο χρόνια παρουσίας στους “πράσινους”, ωστόσο το μυαλό του δείχνει να “κολλάει”, όταν βρίσκεται με τη μπάλα έξω από την αντίπαλη περιοχή ή μέσα σε αυτή. Υστερεί και αυτός σε μεγάλο βαθμό στην τελική πάσα και το σουτ, όμως έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης. Παράλληλα, έχει πολύ καλή αντίληψη των φάσεων, γεγονός που του έχει χαρίσει αρκετά γκολ με την φανέλα του Παναθηναϊκού, τα οποία κυρίως προέρχονται από λάθη αντιπάλων.

Για να έρθουμε λοιπόν στο… δια ταύτα της κουβέντας μας, το μεγάλο στοίχημα του Γιάννη Αναστασίου στον φετινό Παναθηναϊκό είναι να βρει αυτόν τον παίχτη που τόσο έλειψε από το περσινό ρόστερ. Και με δεδομένο ότι άλλος μέσος δύσκολα θα αποκτηθεί (υπάρχει ακόμα μια μικρή πιθανότητα για τον Αμπεΐντ), σε δύο παίχτες θα πέσει το μεγάλο βάρος: στους Σωτήρη Νίνη και Ρόμπιν Λουντ.

Και οι δύο αυτοί παίχτες αποτελούν ένα στοίχημα για τους “πράσινους”, διότι ουσιαστικά αν δεν… τραβήξουν θα υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στη δημιουργία. Για τον Νίνη οι συστάσεις είναι σίγουρα περιττές. Το ταλέντο και την ικανότητα για να ανεβάσει δημιουργικά τον Παναθηναϊκό το έχει σίγουρα και το έχει αποδείξει. Με τελευταίο τρανό παράδειγμα, την παρουσία του στα πλέι οφ του πρωταθλήματος, με την οποία μεταμόρφωσε προς το καλύτερο όλη την εικόνα της ομάδας. Αυτό το οποίο ωστόσο δεν έχει επιδείξει σε κανένα σημείο της καριέρας του είναι η διάρκεια. Αν την αποκτήσει τότε θα γίνει βασικός και αναντικατάστατος στον Παναθηναϊκό της νέας περιόδου. Αν από την άλλη αναγκάσει τον Αναστασίου να περιμένει τις εκλάμψεις του, τότε το πιθανότερο είναι ο “Ολλανδός” να στραφεί σε άλλες, πιο σίγουρες λύσεις.

Είναι όμως μια τέτοια λύση, ο άγνωστος σε όλους μας, Ρόμπιν Λουντ. Αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να απαντηθεί σε καμία περίπτωση από όλους εμάς, που δεν έχουμε δει ποτέ τον παίχτη να αγωνίζεται. Οι συστάσεις που τον συνοδεύουν μπορεί να είναι εξαιρετικές, ωστόσο δεν αρκούν για να μπορέσουμε να πούμε με βεβαιότητα πως αυτός μπορεί να δώσει στο “Τριφύλλι” αυτό που πέρσι του έλειψε. Σίγουρα οι άνθρωποι της ομάδας τον έχουν μελετήσει πολύ καλύτερα και γνωρίζουν ως έναν βαθμό τι μπορεί να δώσει, όμως ακόμα και γι’ αυτούς ο Λουντ είναι ένα στοίχημα.

Κάποιοι μπορεί να πείτε και σωστά θα το πείτε, πως για τη δημιουργία υπάρχει και ο Μλάντεν Πέτριτς. Ένας Πέτριτς που προσωπικά θεωρώ πως μπορεί να δώσει πολλά πράγματα απέναντι στις μικρές ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος, όμως στα ευρωπαϊκά παιχνίδια δεν έχει σε καμία περίπτωση τα “πνευμόνια”, την ταχύτητα και την έκρηξη που απαιτείται για να τραβήξει την ομάδα.

Εν κατακλείδι λοιπόν, με τους Ατζαγκούν, Πράνιτς, Πέτριτς και Δώνη να μην μπορούν ακόμα ή να μην μπορούν πλέον για διαφορετικούς λόγους να επωμιστούν το ρόλο του δημιουργού, οι Νίνης και Λουντ αποτελούν την μεγάλη ελπίδα των “πρασίνων”. Προσωπικά έχω ένα πολύ θετικό προαίσθημα και για τους δύο, ωστόσο αυτό που πιστεύω ακράδαντα είναι πως αν επιτέλους ο “El Nino” βάλει στο λεξιλόγιο του τη λέξη “διάρκεια”, τότε θα αποτελέσει το…. αλατοπίπερο του φετινού Παναθηναϊκού, όχι μόνο σε ελληνικό, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.