Χαίρεσαι να τον βλέπεις!

Χάρμα οφθαλμών ήταν η σημερινή εικόνα του γηπέδου της “Λεωφόρου Αλεξάνδρας”. Ένας Παναθηναϊκός που δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν ίσως των προηγούμενων ετών. Και όταν λέμε Παναθηναϊκός, δεν εννοούμε τον Παναθηναϊκό εντός των τεσσάρων γραμμών, αλλά την γενικότερη εικόνα και νοοτροπία κόσμου, παιχτών, προπονητών και διοίκησης.

Σήμερα στη Λεωφόρο είδαμε κατ’ αρχάς έναν κόσμο, ο οποίος πήγε στο γήπεδο για να φωνάξει, να στηρίξει μέχρι τέλους και να χειροκροτήσει την ομάδα, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Η εικόνα των “πρασίνων” όμως, τον ανάγκασε να αποθεώσει στο τέλος τους παίχτες του Γιάννη Αναστασίου. Αυτός ο κόσμος μπορεί πραγματικά να ανεβάσει την ομάδα πάρα πολύ ψηλά.

Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο αξίζει να χαμογελάμε γι’ αυτήν την ομάδα έχει ονοματεπώνυμο. Ή μάλλον ονοματεπώνυμα. Στέφανος Καπίνο, Κώστας Τριανταφυλλόπουλος, Σπύρος Ρισβάνης, Τάσος Λαγός. Τέσσερα παιδιά του Παναθηναϊκού. Τέσσερα παιδιά που ξεκίνησαν ως βασικοί και δικαίωσαν στο έπακρο τον προπονητή τους. Έτρεξαν, έδωσαν μάχες, παθιάστηκαν, πανηγύρισαν και γενικά έδωσαν τα πάντα για την ομάδα. Γιατί πολύ απλά ξέρουν τι σημαίνει “Παναθηναϊκός”. Με όλη τη σημασία της λέξης.

Τρίτος λόγος ικανοποίησης; Όλοι οι υπόλοιποι. Μπεργκ, Φιγκερόα, Πράνιτς, Σίλντενφελντ. Όλοι… Και κυρίως ο προπονητής. Γιατί με κάποιον τρόπο τους έχει κάνει όλους να δίνουν τα πάντα για τον Παναθηναϊκό. Να μπαίνουν στο γήπεδο και να τους νοιάζει μόνο η νίκη. Δεν βλέπουν την ομάδα σαν χρήματα. Ούτε καν σαν σκαλοπάτι ή ευκαιρία της καρίερας τους. Παίζουν για την φανέλα, για τον κόσμο, για τους συμπαίχτες τους και για τους εαυτούς τους. Πρωτοφανές φαινόμενο, το οποίο είχαμε χρόνια να δούμε, τουλάχιστον, στον Παναθηναϊκό.

Αυτό που χρειάζεται λοιπόν, είναι να στηρίξουμε όλοι μαζί, όπως έχει γίνει μέχρι στιγμής τους παίχτες και τον προπονητή. Ας μην πάρουμε πρωτάθλημα. Ας μην βγούμε καν στην Ευρώπη. Αρκεί να δίνουν τα πάντα για τον Παναθηναϊκό…