Σαργκάνης: «Πιο εύκολη η μετακίνηση από τον Παναθηναϊκό στον Ολυμπιακό!»

Ο Νίκος Σαργκάνης μίλησε για την μετακίνησή του στον Παναθηναϊκό αλλά και τον ιστορικό τελικό του Κυπέλλου το 1988.

Απόσπασμα από τα όσα ανέφερε στο «Sport24»:

«Δεν ήταν μόνο πιο ρομαντικά τα πράγματα, γινόσουν ένα με την ομάδα. Όταν βλέπεις ότι αρχίζουν να στενεύουν τα χρονικά περιθώρια, για να πάρεις κάποια χρήματα και ένα σπίτι να μείνεις και να ζήσεις με την οικογένειά σου, αναγκάζεσαι το κάνεις.

Ο Ολυμπιακός ήταν καλοπληρωτής, δεν είχαμε κανένα πρόβλημα σχετικά με όσα είχαμε συμφωνήσει.

Ήρθαν έτσι τα πράγματα που όταν πια μένεις ελεύθερος έπειτα από πέντε χρόνια, καταλαβαίνεις ότι δεν θα έχεις πολλές ευκαιρίες για να στηρίξεις την οικογένειά σου.

Μίλησα απ’ ευθείας με έναν εκπρόσωπο του Παναθηναϊκού, τότε. Με ρώτησε αν με ενδιαφέρει ο Παναθηναϊκός και του είπα ότι “αν δεν τα βρω με τον Ολυμπιακό, θα συζητήσουμε. Τώρα, δεν μπορώ να σας πω τίποτε”.

Στο μεταξύ, υπήρχε το προηγούμενο με τον Γαλάκο, τον Κυράστα, τον Δεληκάρη. Αυτή η διαδρομή ήταν πάντα η πιο δύσκολη. Όταν έφυγε ο Αντωνιάδης από τον Παναθηναϊκό δεν έγινε τίποτε.

Με τον Νικοπολίδη δεν άνοιξε μύτη, λίγα πράγματα. Θα μου πεις πώς σε είχαν εσένα και πώς είχαν τότε τον Νικοπολίδη που έπαιζε και δεν έπαιζε στον Παναθηναϊκό.

Οι τότε μετακινήσεις παικτών δεν έχουν ξεπεραστεί ακόμα. Τους καταλαβαίνω τους οπαδούς. Είναι σαν να έχεις δίπλα σου μια πολύ ωραία γυναίκα που την έχεις ερωτευτεί, που λες ”αμάν μην τη χάσω” και σου φεύγει.

Ε, τρελαίνεσαι μετά. Μα είναι έρωτας αυτό που νιώθουν οι οπαδοί για την ομάδα τους. Έχει πάθος.

Τότε οι παίκτες έμεναν χρόνια σε μια ομάδα, γίνονταν ινδάλματα, τώρα πια δύσκολα συμβαίνει αυτό. Ο Μέσι έμεινε χρόνια στην Μπαρτσελόνα και έγινε ίνδαλμα για τους οπαδούς της.

Τότε, είχαμε και στην Ελλάδα ινδάλματα, ο Ολυμπιακός είχε πολλά. Είχα ένα καφέ στου Ζωγράφου και έρχονταν οι οπαδοί του Ολυμπιακού, αλλά και από άλλες ομάδες. Ήταν σαν να πήγαιναν στο δικό τους άνθρωπο.

Πριν από αυτό είχα ένα μαγαζί με αθλητικά είδη κοντά στη Γυμναστική Ακαδημία. Είχε έρθει και η διοίκηση του Ολυμπιακού και είχε σταματήσει η κυκλοφορία στο δρόμο!

Ήταν πολύ κοντά οι οπαδοί. Έρχονταν από τα πιο απίθανα σημεία της Ελλάδας για να πάρουν τα γάντια που φορούσα, τη φανέλα.

Το δέσιμο με τη φανέλα ήταν μεγαλύτερο. Το ποδόσφαιρο είναι πολύ ωραίο άθλημα, αλλά είναι και πολύ σκληρό. Εγώ αναγκάστηκα να φύγω.

Ξέρεις τι κλάμα είχαν ρίξει; Έρχονταν στην καφετέριά μου και μού έλεγαν διάφορα.

Ο τελικός Κυπέλλου του 1988 ήταν κάτι απίστευτο. Κρινόταν ένας τίτλος σε κατάμεστο γήπεδο, ήταν ο μεγαλύτερος τελικός που έχει γίνει.

Θυμάμαι στην αποβολή του Μπατσινίλα, μάζεψα τους συμπαίχτες μου και τους είπα “τώρα, θα νικήσουμε”, τους εμψύχωσα εκείνη τη στιγμή. Δεν ξέρεις από τι θα κριθεί η ψυχολογία σου στον αγώνα, είναι κάτι πολύ ρευστό.

Ήταν ένα ιδιαίτερο παιχνίδι. Είχαμε την τύχη να μπει και το γκολ του Δημόπουλου και να πάμε στο τέλος το ματς στα πέναλτι.

Δεν είναι ότι έπιασα πέναλτι, αλλά η μεγάλη τρέλα μου ήταν που πήρα την απόφαση να εκτελέσω κιόλας.

Εκτελούσα πέναλτι στην προπόνηση, ο προπονητής είχε δει πόσο εύστοχος ήμουν, είχα σκοράρει και σε αγώνες με πέναλτι. Με ρώτησε για τα πέναλτι και τού απάντησα “ναι”.

Είχαμε εκστασιαστεί, ήταν σαν να μην πατούσαμε πια στο γήπεδο, δεν άκουγα τίποτε. Δεν άκουγα τις φωνές των οπαδών, στους περισσότερους αγώνες το πάθαινα αυτό από την πολλή συγκέντρωση. Σαν να φοράς ωτοασπίδες και αρχίζεις να σκέφτεσαι τι θα γίνει τώρα που φτάσαμε στα πέναλτι.

Ήμασταν ο κάθε ένας για τον εαυτό του, πίστευα πολύ ότι θα το έπαιρνε ο Παναθηναϊκός.

Έπιασα τα πέναλτι του Φούνες και του Χατζίδη, μεγάλοι παίχτες και οι δύο. Όμως, χρειάζεται να έχεις και την τύχη με το μέρος σου, δεν είναι μόνο η ικανότητα.

Όταν χτύπησε το πέναλτι ο Γεωργαμλής, ο Ταληκριάδης έπεσε καλά και του πέρασε από κάτω η μπάλα, θα μπορούσε να το πιάσει και να γίνει χαμός.

Είχα πιστέψει ότι θα το πιάσω το πέναλτι του Φούνες, στο τέλος.

Είναι λογικό, όταν ένας παίχτης ρίχνει δύο και τρία πέναλτι. Έβαλε το πρώτο στον κανονικό αγώνα, έβαλε το δεύτερο, αλλά το τρίτο -στα πέναλτι- δεν μπορούσε να το βάλει.

Γίνεται πια ένα παιχνίδι ανάμεσα στον εκτελεστή και τον τερματοφύλακα. Δημιουργήθηκε μια ιδιαίτερη σχέση ανάμεσα σε μένα και στον Φούνες στον τελικό.

Είχε γίνει σαν το ποντίκι με τη γάτα. Στη διαδικασία των πέναλτι πια είπα “δεν μπορείς να μου βγεις από άλλη γωνία”.

Ήμουν ψύχραιμος, αλλά η ψυχούλα μου το ήξερε.

Τα πέναλτι είναι ψυχολογία. Το άγχος το έχει αυτός που εκτελεί. Ο τερματοφύλακας και να δεχθεί πέναλτι δεν θα του πει κανείς κάτι.

Άρα εσύ που είσαι στο τέρμα και είσαι πιο χαλαρός μπορείς να τον οδηγήσεις στο σημείο που θες να ρίξει την μπάλα. Με κάποιες κινήσεις που επιτρέπονται μέσα στην εστία μπορείς να το πετύχεις.

Αυτό νομίζω έκανε τη διαφορά σε ‘μένα στα πέναλτι. Έκανα κάποιες κινήσεις, ναι. Παρατηρούσα τι πρόσεχε στο τέρμα ο παίχτης, εννοώ ότι τούς αντιπάλους που εκτελούσαν πέναλτι τούς είχα μελετήσει από πριν.

Για παράδειγμα, ήξερα ότι κάποιος χτυπάει πέναλτι από τη δεξιά πλευρά. Ένας τερματοφύλακας μπορεί να τον παρασύρει να το ρίξει από την αριστερή πλευρά.

Να κάνεις μια κίνηση προς τη δεξιά πλευρά που τα χτυπάει κι εκείνη τη στιγμή συχνά ενστικτωδώς θα προσπαθήσει να στείλει την μπάλα αριστερά, όπου εσύ έτσι κι αλλιώς έχεις προαποφασίσει να πέσεις.

Όλα τα πέναλτι είναι δύσκολα. Πέρα από την πρόβλεψη που έχεις να κάνεις, πρέπει να πέσεις και σωστά. Βλέπουμε συχνά έναν τερματοφύλακα να κινείται προς τη γωνία της μπάλας, αλλά να μην την πιάνει.

Πρέπει να έχεις και την τεχνική και την τακτική, για να φύγεις την κατάλληλη στιγμή. Καθόμουν πολλές ώρες με τον Αναστόπουλο και μού χτυπούσε πέναλτι στον Ολυμπιακό, αλλά και με τον Σαραβάκο στον Παναθηναϊκό».

---

📌 Διαβάστε ακόμη…

• Παναθηναϊκός: Η σκληρή γραμμή Αταμάν και το μήνυμα προς τους παίκτες!
• Η αλήθεια πίσω από το… απότομο φρένο – Τι δείχνουν οι δύο ήττες για τον Παναθηναϊκό
• Παναθηναϊκός: «Καμπανάκι» ή απλή… κάμψη; – Η αλήθεια για το τι συμβαίνει στο «Τριφύλλι»
• Χωρίς ανάσα ο Παναθηναϊκός από το Μιλάνο – Απευθείας στο ΟΑΚΑ για meeting και προπόνηση!
• Στο… κόλπο κι ο ΠΑΟΚ για Μπερνάρ!