Μπεργκ: «Δεν μου άξιζαν τόσα ψέματα, μπορούσα να φύγω ως ελεύθερος και δεν το έκανα!»

Και καλά ο ίδιος και η Ζοζεφίν; Εύκολο όμως για τα τρία παιδιά; “Όχι, ειδικά για τη Γιολί, η οποία ήταν ήδη 6 χρονών όταν φύγαμε. Για εκείνη ήταν πολύ πιο δύσκολο. Ακόμη είναι δύσκολο, ρωτάει συνέχεια πότε θα πάμε σπίτι και της λέμε πως τώρα πλέον αυτό είναι το σπίτι μας. Δεν είναι εύκολο να εξηγήσεις στα παιδιά, γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν ακόμα τη ζωή που κάνουμε, το ότι πρέπει να ταξιδεύουμε και να ζούμε σε διαφορετικά μέρη. Ακόμη μιλούν συνέχεια για την Ελλάδα, τη νιώθουν σπίτι τους.

Έχουμε αγοράσει ένα διαμέρισμα εκεί και θα πάμε σίγουρα το καλοκαίρι για αρκετές μέρες. Η Ελλάδα θα είναι πάντα το σπίτι της… καρδιάς τους. Έχουν φίλους εκεί, με τους οποίους μιλούσαν μέσω Skype. Τώρα… μπλόκαραν το Skype εδώ (σ.σ. γελάει) και μας το έκαναν πιο δύσκολο. Όχι Skype, όχι Facetime, αλλά ΟΚ, πιστεύω πως τα παιδιά προσαρμόστηκαν αρκετά καλά στη νέα μας ζωή… Το ίδιο και η γυναίκα μου. Έκανε νέες φιλίες εδώ. Είναι πολύ κοινωνική σαν άτομο και τη βοηθάει πολύ αυτό. Το συζητήσαμε και είπαμε να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό τώρα, διότι η καριέρα μου αρχίζει να οδεύει πλέον προς το τέλος της”.

Ποιο τέλος καριέρας; Με τόσα γκολ και τέτοιες εμφανίσεις, του λέω ότι έχει μπροστά του δέκα χρόνια καλής μπάλας. Γελάει. “Δέκα όχι, αλλά σίγουρα έχω αρκετά μπροστά μου για να παίξω”.

Όλα στον Παναθηναϊκό ξεκινούν απ’την κορυφή

Επτά μήνες στα… ξένα, όμως στην καρδιά του δεν έχει αλλάξει ούτε χιλιοστό το τι σημαίνει για τον ίδιο ο Παναθηναϊκός. Ευχήθηκε (μετά της συζύγου του) για τα 110α γενέθλια του συλλόγου, διατηρεί επαφές, μαθαίνει (σχεδόν) τα πάντα για το ‘τριφύλλι’. “Μιλάω με αρκετά παιδιά κυρίως όμως με SMS. Ξέρεις, όταν κάνεις ένα τέτοιο βήμα, μία καινούργια αρχή στη ζωή σου, στο πρώτο διάστημα έχεις πάρα πολλά πράγματα που πρέπει να βάλεις σε μία σειρά. Ευελπιστώ μέσα στο καλοκαίρι, να γυρίσω στην Ελλάδα και να συναντηθώ με κάποια πρόσωπα. Δεν τα είχα καταφέρει απ’ την ημέρα που υπέγραψα και θέλω πολύ να δω, πολύ κόσμο”.

Τα 3.401 χλμ. που τον χωρίζουν πλέον από την Αθήνα δεν είναι και τόσο μεγάλη απόσταση για να μη φτάνουν ως τα αυτιά του τα μαντάτα πως τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά στον Παναθηναϊκό. Το πρόσωπό του συννεφιάζει. “Δεν ξέρω. Απ’ την πρώτη μέρα που πήγα στον Παναθηναϊκό, τα πράγματα ήταν διαρκώς πάνω-κάτω, γύρω απ’ το οικονομικό περιβάλλον της ομάδας. Για μένα που ήμουν αρχηγός και συμμετείχα σε πάρα πολλές συσκέψεις, ήταν κάτι που το ζούσα έντονα για τέσσερα χρόνια. Ήταν πολύ δύσκολο να το βιώνεις αυτό κάθε μέρα. Έβλεπες πόσο πολύ υπέφερε ο κόσμος.

Γενικά οι Έλληνες και οι άνθρωποι που δουλεύουν στο κλαμπ, είναι πολύ συναισθηματικοί. Ο Παναθηναϊκός είναι κομμάτι της ζωής τους, όπως ήταν και για μένα όταν έπαιζα εκεί. Ζουν γι’ αυτό και θέλουν όλα να είναι καλά. Αλλά δεν είναι όταν βλέπεις πως υπάρχουν τόσες πολλές δυσκολίες. Και σαν μέλος της ομάδας και του κλαμπ είναι πολύ δύσκολο, αν δεν βλέπεις έναν δρόμο, μία προοπτική. Αρχίζει απ’ την κορυφή του κλαμπ όλο αυτό και φτάνει προς τα κάτω”.

Ο ίδιος έκανε πολύ συγκεκριμένες συζητήσεις με τους ανθρώπους της ομάδας την περασμένη άνοιξη, όχι μόνο για να εστιάσει στο “τι (θα) κάνω εγώ σαν Μάρκους, επειδή μου χρωστάτε λεφτά”, αλλά για να εκφράσει μία συνολική αγωνία για όλους όσοι δούλευαν και δουλεύουν ακόμη στον σύλλογο. “Ναι, αυτό ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα και το πιο λυπηρό για μένα. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι που κρατάνε το κλαμπ ζωντανό. Αυτοί τρέχουν, διαχειρίζονται, δουλεύουν για όλη την ομάδα, για να έχουν οι παίκτες και το τεχνικό τιμ όσα χρειάζονται για να παίξουν στο γήπεδο. Αν τα πράγματα δεν είναι καλά απ’ τη δική τους πλευρά, είναι μετά δύσκολο και για εμάς”.

Έλεγαν ότι πληρωνόμαστε μόνο ο Ζέκα κι εγώ

Ως αρχηγός στον Παναθηναϊκό, ο Μπεργκ έπρεπε τον τελευταίο ενάμισι χρόνο του στην ομάδα, να διαχειριστεί επί καθημερινής βάσης μία πολύ ζόρικη κατάσταση στα αποδυτήρια, με τα παράπονα των υπολοίπων παικτών για το πότε θα πληρωθούν και το τι θα γίνει με τα λεφτά τους, να είναι στην ημερήσια διάταξη.

“Αυτό είναι αλήθεια. Ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια, όταν έγιναν τρομακτικά μεγάλες αλλαγές σε παίκτες και προπονητές, που δεν είχαν ιδέα για την κατάσταση στην ομάδα και την Ελλάδα γενικότερα. Υπήρχαν πράγματα που άκουγα και τότε, αλλά και πριν, ότι πχ. εγώ κι ο Ζέκα πληρωνόμασταν κανονικά και οι υπόλοιποι παίκτες δεν πληρώνονταν. Κάποιοι το πίστευαν αυτό. Μα δεν ήταν αλήθεια. Κι όταν έχεις μία τέτοια κατάσταση σε μία ομάδα, όλοι κι όλα επηρεάζονται. Κι αυτό ως ένα βαθμό έπαιξε ρόλο στο να πω πως ίσως είναι η ώρα να φύγω, γιατί είμαι επαγγελματίας παίκτης και δεν μπορώ να βρίσκομαι σε μία τέτοια κατάσταση για τόσο πολύ. Επηρέαζε τη ζωή μου. Όχι μόνο την ποδοσφαιρική ζωή.

Όταν η γυναίκα μου ρωτούσε πράγματα και έβλεπε πώς ήμουν, ήταν πολύ δύσκολο για μένα. Να εξηγώ αυτή την κατάσταση και να περνάω καθημερινά αυτή τη διαδικασία. Δεν ξέρω πόσα γνωρίζουν οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού. Είναι λογικό να μην ξέρουν πολλά πράγματα. Ακούς όμως συνεχώς πράγματα κι επηρεάζεσαι.

Ο κόσμος ρωτούσε συνεχώς, οι συμπαίκτες το ίδιο. Τι γίνεται, τι θα γίνει, αλλά δεν έχεις τις απαντήσεις. Δεν μπορείς να έχεις εσύ τις απαντήσεις. Και ίσως μετά κάποιοι να πιστεύουν στο τέλος ότι λες ψέματα. Γιατί θεωρούν πως σαν αρχηγός πρέπει να ξέρεις τα πάντα. Εγώ, ο Ζέκα, ο Κοτσόλης που ήμασταν οι αρχηγοί, προσπαθούσαμε συνεχώς να βγαίνουμε μπροστά για την ομάδα, για να την προστατέψουμε. Αλλά ήταν πολύ, πολύ δύσκολο όλο αυτό, για όλους μας”.

Για πολλούς, ένα κομβικό σημείο για όλα όσα συμβαίνουν σήμερα, ήταν το καλοκαίρι του ’15, όταν η διοίκηση Αλαφούζου αποφάσισε να αφήσει στην άκρη ένα αρκετά επιτυχημένο μοντέλο (που είχε αρχίσει να έχει αποτελέσματα και στην κατεύθυνση της ουσιαστικής, οικονομικής εξυγίανσης), αλλάζοντας εντελώς την πολιτική της. Με δαπανηρές κινήσεις σε παίκτες που κόστισαν πολύ και πρόσφεραν λίγο, προχωρώντας παράλληλα σε αλλαγές στα πρότζεκτ κάθε 4-5 μήνες.

“Το σκέφτηκα πολύ όλο αυτό, ειδικά εκείνη την περίοδο, διότι σαν παίκτης προσπαθείς να συγκεντρωθείς μέσα στο γήπεδο, αλλά επηρεάζεσαι. Όλοι μας το συζητούσαμε. Υπάρχουν άνθρωποι γύρω απ’ το κλαμπ, που είναι καιρό εκεί και πρέπει να έχουν μία συγκεκριμένη κι ενιαία στρατηγική. Όχι για το τι μπορεί να θέλει ένας νέος προπονητής, αλλά η ομάδα, η φιλοσοφία της. ‘Έτσι δουλεύουμε, αυτό είναι το πλάνο μας’. Συγκεκριμένα πράγματα.

Καταλαβαίνω πως όταν έρχεται ένας νέος προπονητής ζητάει παίκτες και προσπαθεί να βάλει τα δικά του ‘θέλω’ σε μια ομάδα, όμως η κατεύθυνση πρέπει να είναι ενιαία και συγκεκριμένη. Και δεν είναι μόνο οι νέοι προπονητές. Είναι και οι νέοι τεχνικοί διευθυντές. Πάρα πολλές αλλαγές. Δεν μπορείς να μείνεις υγιής με αυτόν τον τρόπο. Είναι αδύνατο, γιατί στο τέλος, αν το σκεφτείς, όλα γυρίζουν σε εμάς, τους παίκτες. Εμείς είμαστε εκείνοι που πρέπει να παίξουμε καλά και να δείξουμε στο γήπεδο το πρόσωπο του κλαμπ.

Μισώ να ψάχνω για δικαιολογίες και πάντα ήθελα να τις αποφεύγω. Γι’ αυτό κι όποτε μιλούσα στους συμπαίκτες μου σαν αρχηγός, έλεγα πως εάν κάποιος έχει τόσο μεγάλο πρόβλημα και δεν μπορεί να αποδώσει στο γήπεδο, ας μιλήσει με τον ατζέντη του, ας μιλήσει με τον σύλλογο για να βρει μία λύση. Γιατί δεν μπορούμε να βγάζουμε όλα αυτά τα προβλήματα μέσα στο γήπεδο. Αυτά συζητούσαμε διαρκώς. Κάποιοι έφυγαν, κάποιοι έμειναν πίσω κι έβγαζαν παράπονα κι αυτό έκανε ακόμη πιο δύσκολη την κατάσταση. Ειδικά στις αρχές της περσινής περιόδου”.

Εάν ήμουν… κωλοχαρακτήρας, θα έφευγα ως ελεύθερος απ’τον Παναθηναϊκό.

Πάμε όμως στο ψητό. Τι έγινε εντέλει το περασμένο καλοκαίρι; Ας μιλήσει λοιπόν και ο μοναδικός που δεν είχε μιλήσει ως τώρα. “Είναι δύσκολο να υποδείξεις μόνο ένα σημείο. Το ποδόσφαιρο, από ένα σημείο και μετά είναι business. Το πρώτο και το πιο βασικό πράγμα που θέλω να πω είναι πως δεν θα ήθελα ποτέ να φύγω ως ελεύθερος από τον Παναθηναϊκό ή να βάλω το κλαμπ σε ακόμη δυσκολότερη κατάσταση. Δεν είχα ποτέ τέτοια πρόθεση και η αλήθεια είναι πως στο τέλος, ο σύλλογος πήρε αρκετά χρήματα για μένα”. Παρότι, αν ήθελε, θα μπορούσε να το κάνει, όντας 5 μήνες απλήρωτος.

“Για μένα δεν υπήρχε ποτέ αυτή η προοπτική και το κλαμπ το ήξερε αυτό. Όλοι το ξέρουν αυτό. Η ομάδα, ο ατζέντης μου, ο Αλαφούζος, όλοι… Υπήρχε ωστόσο, ένα πρόσωπο στην ομάδα (σ.σ. εννοεί τον πρώην τεχνικό διευθυντή Νίκο Λυμπερόπουλο) που προσπάθησε πραγματικά εκείνη την περίοδο να βάλει το όνομά μου στα σκατά. Δεν είναι εκεί πλέον”.

Παύση. Λυγίζει, κομπιάζει και βουρκώνει. “Συγγνώμη, ήταν πάρα πολύ για μένα όλο αυτό, εκείνη την περίοδο. Προσπάθησα να βρω την καλύτερη δυνατή λύση για όλους. Μίλησα με την Αλ Αΐν και προσπάθησα να πάρει ο σύλλογος όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα. Ήταν κάτι που το συζήτησα και με τον Αλαφούζο και μου ζήτησε να το κάνω. Και το έκανα. Υπήρχε ωστόσο, κάποιος που έλεγε πολλά πράγματα για μένα. Δεν ξέρω ίσως να προσπαθούσε να γίνει ‘ήρωας’ στα μάτια των οπαδών, με πολύ λάθος τρόπο. Προσπαθούσε να βάλει τους οπαδούς εναντίον μου. Θα μπορούσα να έχω κάνει κι εγώ -εάν ήθελα- πολύ δύσκολη την κατάσταση για τον ίδιο και για το κλαμπ. Δεν είχα όμως τέτοια πρόθεση. Δεν είμαι τέτοιος χαρακτήρας.

Εάν ήμουν… κωλοχαρακτήρας, θα έφευγα ως ελεύθερος και δεν θα έπαιρνε η ομάδα τα λεφτά που πήρε, που ήταν πάνω από 3 εκατομμύρια ευρώ. Θα μπορούσα να έχω ένα ακόμη καλύτερο συμβόλαιο στην Αλ Αΐν. Αλλά αυτά ήταν λεφτά του Παναθηναϊκού. Δεν ήταν εύκολη περίοδος για μένα. Με συγχωρείς, τα ψέματα και όλο αυτό δεν ήταν κάτι που άξιζα. Θέλω ο κόσμος να έχει όλες τις πλευρές της ιστορίας.

Ήταν όμως κι άλλα πράγματα μαζί. Είχα πολλές δύσκολες στιγμές εκείνη την περίοδο. Και στο γήπεδο. Είχα την τιμωρία που μου επέβαλλαν μετά το ματς με τον ΠΑΟΚ. Υπήρξε μία τρελή κατάσταση μέσα στο γήπεδο και τιμωρήθηκα εγώ με τέσσερα ματς, ενώ ο αντίπαλός μου τιμωρήθηκε με ένα. Εγώ όμως έχασα όλα τα σημαντικά παιχνίδια.

Ήταν πολλά που συνδέθηκαν ταυτόχρονα στην κακή πλευρά. Μίλησα τότε με τη γυναίκα μου και της είπα πως δεν μπορώ να είμαι σ’ αυτή την κατάσταση άλλο πια. Γιατί πλέον όλα θα είναι ίδια και χειρότερα κάθε φορά, αν έμενα εκεί. Ήθελα ο κόσμος να με βλέπει σαν έναν παίκτη που έπαιζε καλά στο γήπεδο, όχι σαν ένα πρόσωπο που τιμωρείται σε τέτοιο τρόπο. Έφτασα πλέον σε ένα σημείο που είπα στον εαυτό μου, πως ίσως έπρεπε να φύγω το καλοκαίρι. Να δοκιμάσω κάτι καινούργιο, να κάνω ένα νέο βήμα στην καριέρα μου.

Πέρασα τέσσερα φανταστικά χρόνια στην Ελλάδα, αλλά ήταν ώρα για μία αλλαγή. Για πολλούς λόγους. Ειλικρινά πάντως, εάν οι συνθήκες ήταν καλύτερες στην ομάδα ή στην ελληνική λίγκα, την Ομοσπονδία και τις αποφάσεις τους, τα πράγματα μπορεί να ήταν διαφορετικά. Το πιστεύω αυτό”.

Ο Αλαφούζος δεν είχε το κουράγιο νά’ρθει να μας μιλήσει, ένιωθε άσχημα που δεν ήταν συνεπής απέναντί μας

Ποιο ήταν όμως το κυρίαρχο αίτιο της απόφασής του να αποχωρήσει; Μήπως εντέλει επηρεάστηκε γιατί μπορεί και να έβλεπε στο… βάθος τι ερχόταν στον Παναθηναϊκό; Τον Μάιο άλλωστε, στη συνάντηση που είχε με το κλαμπ, παρουσία και του ατζέντη του, ο Μπεργκ είχε βγάλει μεγάλη αγωνία και προβληματισμό, γιατί ο Αλαφούζος ήταν πλέον απολύτως απών από την ομάδα, την καθημερινότητά της και τα οικονομικά προβλήματα που γιγαντώνονταν.

“Όταν κάναμε όλες αυτές τις συναντήσεις, ζητούσαμε απ’ τον πρόεδρο να έρθει να μιλήσει μαζί μας. Και η απάντηση που παίρναμε ήταν πως κι ο ίδιος βρισκόταν σε μία άσχημη κατάσταση. Ένιωθε πολύ άσχημα γι’ αυτή την κατάσταση και δεν είχε καν το κουράγιο να έρθει να μας μιλήσει. Ένιωθε άσχημα γι’ αυτό που υπήρχε στην ομάδα και το γεγονός ότι δεν μπορούσε να είναι συνεπής απέναντί μας, όπως ήταν τα πρώτα δύο χρόνια. Δεν μπορούσε να έρθει μπροστά μας να μας τα πει όλα αυτά. Δεν μπορούσε να το κάνει και δεν το έκανε”.

Ο Μπεργκ είχε μία καλή σχέση με τον μεγαλομέτοχο του Παναθηναϊκού και δεν ήταν και λίγες οι φορές που είχαν βρεθεί κι εκτός ατζέντας ομάδας για να μιλήσουν. Σημαντικό ερώτημα λοιπόν: Του είχε εξηγήσει ποτέ τα ‘γιατί’ που οδήγησαν εντέλει τον Παναθηναϊκό σε μία τρελή κατάσταση τους τελευταίους μήνες, απ’ τη στιγμή ειδικά που ο Αλαφούζος τράβηξε την πρίζα στις 21 Σεπτεμβρίου; “Μου εξηγούσε πως η κατάσταση ήταν πολύ άσχημη. Έβαλε πολλά λεφτά, περισσότερα απ’ όσα θα περίμενε και θα ήθελε στην αρχή. Και ίσως έβλεπε πως όλη αυτή η τρύπα γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη. Δεν μπορούσε να βάλει κι άλλα.

Δεν ξέρω αν υπολόγιζαν πως όλα αυτά τα χρόνια θα είχαμε βγει στο Champions League και με τα λεφτά αυτά θα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε τις οικονομικές δυσκολίες. Ίσως να πίστευαν ότι θα το καταφέρναμε αυτό. Αλλά, ειλικρινά τώρα, σαν κλαμπ δεν μπορείς να το κάνεις και να το περιμένεις αυτό. Ακόμη κι αν έχεις την καλύτερη ομάδα, είναι πολύ δύσκολο να φτάσεις μέχρι εκεί. Δεν μπορείς να το βάζεις στο μπάτζετ και στη σκέψη σου. Σαφώς και πρέπει να έχεις έναν στόχο κι ένα όνειρο, όμως να το έχεις αυτό στο μπάτζετ σου και να λες ‘ΟΚ, θα το κάνουμε’, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Δεν μπορείς να ποντάρεις σε κάτι τέτοιο. Δεν είναι πάντως ότι περίμενα ότι τα πράγματα θα φτάσουν σε αυτό το σημείο, στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η ομάδα. Κανείς δεν πίστευε πραγματικά ότι τα πράγματα θα γίνονταν τόσο άσχημα στον Παναθηναϊκό”.

Κι όμως Μάρκους, τα πράγματα είναι έτσι και ακόμη χειρότερα. Το θέμα όμως είναι γιατί έφτασε μέχρι εδώ η κατάσταση στον Παναθηναϊκό; Ο ίδιος έχει αποκρυσταλλωμένη άποψη. “Ένας μεγάλος λόγος –και τώρα μιλάω απ’ έξω, σαν φίλαθλος του Παναθηναϊκού- ήταν πως το κλαμπ δεν είχε σταθερή φιλοσοφία και πλάνο. Μία κατεύθυνση. Ακόμη κι όταν αλλάζεις προπονητή ή τεχνικό διευθυντή. Ίσως να μην έχεις το μπάτζετ για να φέρεις 20 νέους παίκτες. Χρειάζεσαι 12 παίκτες, με ποιότητα και ευρωπαϊκή νοοτροπία, αλλά οι υπόλοιποι πρέπει να είναι νεαροί παίκτες. Και να κρατήσεις αυτή τη δομή για χρόνια, όχι να την αλλάζεις κάθε χρόνο. Αυτό θα έκανα εγώ, αν ήμουν υπεύθυνος της ομάδας. Πρέπει να έχεις ένα σταθερό πλάνο. Δεν ξέρω γιατί ο Αλαφούζος άλλαξε το 2015 αυτό το πλάνο. Ποτέ δεν μου εξήγησε, ποτέ δεν μου έδωσε μία απάντηση σε αυτό. Θα μείνει ερωτηματικό σε όλους μας”.

Δεν θέλω να μιλήσω για πιθανότητα υποβιβασμού του Παναθηναϊκού

Αρκετά σας ‘μαυρίσαμε’ την ψυχή. Ας μάθουμε δυο-τρία πράγματα για το παρελθόν. Όπως πχ. το πώς πήγε στον Παναθηναϊκό το ’13, αφήνοντας ένα πολύ καλύτερο συμβόλαιο στο Αμβούργο, για να προσπαθήσει να αναγεννήσει την καριέρα του.

“Ήταν μία υπέροχη σχέση που γεννήθηκε μέσα μου από νωρίς. Όταν πήγα στον Παναθηναϊκό, ήμουν τραυματίας. Το κλαμπ με απέκτησε ελεύθερο και δεν ξόδεψε πολλά σ’ αυτό το deal. Ήμουν ένα στοίχημα για την ομάδα και ο Παναθηναϊκός ήταν ένα στοίχημα για μένα. Ο Αναστασίου με γνώριζε από την Ολλανδία και επέμενε για να με αποκτήσει. Και ο Νταμπίζας όμως ήταν πολύ ειλικρινής μαζί μου. Μου είπε, κοίτα, δεν σε ξέρω σαν παίκτη και δεν μπορώ να σε κρίνω, σε θέλει όμως πολύ ο προπονητής.

Ο Αναστασίου ήρθε στο Γκέτεμποργκ για να μου εξηγήσει τα πάντα. Μου είπε, ‘σε θέλω σαν το Νο9 μου. Έχουμε ένα νέο πρότζεκτ και θέλω να είσαι εκεί. Δεν με νοιάζει που προέρχεσαι από τραυματισμό. Σε πιστεύω πολύ και θα περιμένω όσο χρειαστεί για να είσαι έτοιμος’. Γενικά η κατάσταση τότε στον Παναθηναϊκό ήταν περίπου σαν τη σημερινή. Η ομάδα ήθελε να κάνει μια ολοκληρωτική αλλαγή, μία νέα αρχή. Αποκτήθηκαν 12 παίκτες και υπήρχε πολύ μεγαλύτερη υπομονή από τον κόσμο. Και ίσως με μία μεγαλύτερη προοπτική διότι υπήρχε διοίκηση, υπήρχε μεγαλομέτοχος και ήταν ενεργός. Ελπίζω ότι αυτό θα αλλάξει και στη σημερινή ομάδα. Δεν αξίζει να το περνάει όλο αυτό”.

Είχαμε δεν είχαμε, πάλι στα ίδια γυρίσαμε… Βρε μήπως να έβρισκε ο Μάρκους κανέναν επενδυτή από την Αραβία; Γελάει δυνατά! “Όχι δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο. Σίγουρα όμως θα βρεθεί κάποιο πρόσωπο για να αναλάβει την ομάδα και να κάνει μία νέα, ολοκληρωτική αρχή. Για τον Παναθηναϊκό μιλάμε. Δεν χρειάζεται να βάλει εκατομμύρια. Απλά να έχει ένα σταθερό πρότζεκτ, να το στηρίξει, να το αποδεχθεί ο κόσμος”.

Η ουσία σήμερα είναι πως εάν ο Παναθηναϊκός δεν πληρώσει στους πρώην παίκτες του όσα χρωστάει, κινδυνεύει διαρκώς με αφαιρέσεις βαθμών και έφτασε σε σημείο να παλεύει για την παραμονή του. Το ξέρει, ‘συννεφιάζει’ ξανά. “Ειλικρινά δεν θα ήθελα να μιλήσω για κάτι τέτοιο, για μία τέτοια πιθανότητα. Αν φτάσει σε αυτό το σημείο η ομάδα λόγω των οικονομικών προβλημάτων, εύχομαι πραγματικά οι παίκτες να μπορέσουν να το λύσουν και να κρατήσουν την ομάδα. Είναι παίκτες του Παναθηναϊκού κι αν δεις, έχουν ακόμη ποιότητα. Ο Χίλιεμαρκ με πήρε το καλοκαίρι να μου μιλήσει πριν πάει στον Παναθηναϊκό. Του εξήγησα τα οικονομικά προβλήματα, αλλά αν ήξερα ότι τα πράγματα θα εξελίσσονταν έτσι, ίσως να μην έλεγα σε έναν φίλο, που γνωρίζω τόσα χρόνια απ’ την εθνική ομάδα, να μπει σε μία τέτοια διαδικασία”.

Αξίζαμε τον τίτλο το 2015, στον Παναθηναϊκό έζησα τα καλύτερα χρόνια της καριέρας μου

Να μας συμπαθά ο Μάρκους που θα το πάμε ακόμα παραπέρα, αλλά αν δεν τον ρωτούσαμε, θα κινδυνεύαμε με λιθοβολισμό. Όλοι θα ήθελαν να ξέρουν αν έχει σε μια γωνίτσα του μυαλού του το ενδεχόμενο επιστροφής στον Παναθηναϊκό. Κι όχι μόνο επειδή ο Αλαφούζος -όταν ολοκληρώθηκε η πώλησή του στην Αλ Αΐν- του είπε πως τον περιμένει σε δύο χρόνια. “Στο ποδόσφαιρο ποτέ δεν ξέρεις. Μιλήσαμε με τον Αλαφούζο, όταν όλα τελείωσαν, μου ευχήθηκε καλή επιτυχία και μου είπε πως η ομάδα θα είχε ανοικτή πόρτα για μένα”.

Αλήθεια, πότε πήρε μέσα του την τελική απόφαση πως είχε έρθει πλέον η ώρα για να φύγει. “Τα μεγάλα πρόσωπα στην ομάδα και ο ιδιοκτήτης γνώριζαν πως σκεφτόμουν πλέον να φύγω. Είχαν δει τις προθέσεις μου και ιδίως μετά τα όσα έγιναν με την τιμωρία μου στο ματς με τον ΠΑΟΚ, κατάλαβαν πλέον. Αυτό ήταν το τελευταίο ‘καρφί’ ας πούμε στην απόφασή μου να φύγω. Είχα κουραστεί με το ποδόσφαιρο, με όλα εκείνο το διάστημα. Πήγα λίγες μέρες διακοπές με την οικογένειά μου και μίλησα πολύ με τη γυναίκα μου. Είχα αγγίζει πλέον το όριό μου με όλα. Δεν μπορείς να κουβαλάς τόσα πολλά στο σάκο σου, γιατί είναι πλέον πολύ βαρύς. Εκεί κατάλαβα ότι είχε έρθει η ώρα να φύγω”.

Ναι, αλλά δεν απάντησε. Θα γυρίσει τελικά μια μέρα; Γελάει ξανά. “Ναι, δεν την τελειώσαμε αυτή την κουβέντα. Κι αυτή είναι μία ερώτηση που έχω πάντα και από δημοσιογράφους και ανθρώπους που ζουν στο Γκέτεμποργκ, την πρώτη ομάδα της καριέρας μου και το κατά πόσο θα γυρνούσα για να κλείσω εκεί την καριέρα μου. Σε έναν ονειρεμένο κόσμο, θες να γυρίσεις πίσω και να τελειώσεις πράγματα που άφησες στη μέση. Να κερδίσεις κάτι με τον Παναθηναϊκό – κάτι που ήταν και ο μεγαλύτερος στόχος μου. Μπορούσε να το πετύχει η ομάδα του 2015, όταν πλησιάσαμε στους τρεις βαθμούς διαφορά από τον Ολυμπιακό και μας αφαίρεσαν τρεις βαθμούς μετά το μεταξύ μας ντέρμπι. Αξίζαμε το πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά. Έπειτα από εκείνο το ματς και την ποινή που μας επιβλήθηκε, αδειάσαμε όλοι. Μετά από 2-3 μέρες καθόμασταν στα αποδυτήρια, κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο και λέγαμε ότι είχαμε μια μεγάλη ευκαιρία. Αλλά αυτός είναι ο κόσμος του ελληνικού ποδοσφαίρου”.

Και τι μένει στο τέλος; “Κρατάω μόνο τις καλές αναμνήσεις και τα θετικά πράγματα, γιατί ναι, στον Παναθηναϊκό έζησα τα τέσσερα καλύτερα χρόνια της καριέρας μου. Ίσως δεν το έδειχνα αυτό τόσο πολύ στον κόσμο, στα social media ή στις δηλώσεις μου, αλλά πάντα ήθελα και προσπαθούσα να είμαι αυθεντικός. Τώρα μου δίνεται μια ευκαιρία να τους δείξω αυτή την εκτίμηση και το πως νιώθω ακόμα γι’ αυτούς. Μου μεγάλωναν την ευθύνη που ένιωθα γι’ αυτούς. Μου έδιναν ενέργεια, δύναμη. Αυτό είναι το πιο υπέροχο πράγμα που μου άφησε ο Παναθηναϊκός”.

Μιλάμε ήδη πολύ πάνω από μία ώρα και θα μπορούσαμε να μιλάμε για άλλες πέντε-έξι. Υπάρχουν δεκάδες πράγματα που χτυπούν σαν καμπανάκια στο μυαλό όταν έχεις απέναντί σου, τον παίκτη που ‘σημάδεψε’ όσο κανείς άλλος τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό την τελευταία τετραετία. Δεν έχει όμως όλη τη μέρα μπροστά του γιατί το απόγευμα τον περιμένει η τελική προπόνηση με την Αλ Αΐν στο ‘Hazza bin Zayed Stadium’, πριν το καθοριστικό παιχνίδι των play-off του Ασιατικού Champions League, με την Μαλκίγια. Τον παρατηρώ με προσοχή. Το βλέμμα του κοιτάζει για λίγο το κενό. Σαν να βυθίζεται σε σκέψεις, σαν να του προκαλέσαμε ένα μικρό flash back στην τετραετία. Όχι, δεν τον έχει ξεχάσει τον Παναθηναϊκό. Του λείπει…

Παίξαμε πολύ καλό ποδόσφαιρο με τον Ουζουνίδη

Ο Παναθηναϊκός, η Αθήνα και η Ελλάδα είναι στο πρόσφατο παρελθόν για τον Μπεργκ. Στο επερχόμενο μέλλον είναι το Παγκόσμιο Κύπελλο, η Ρωσία, ο όμιλος με Γερμανία, Μεξικό και Νότια Κορέα. “Ήταν ένα απ’ τα μεγαλύτερα όνειρά μου ως παίκτης, να αγωνιστώ μία μέρα στο Παγκόσμιο Κύπελλο με την εθνική Σουηδίας. Πολλοί ίσως να μην πίστευαν ότι θα φτάσουμε ως το τέλος του δρόμου, απ’ τη στιγμή που είχαμε στον όμιλό μας τη Γαλλία και την Ολλανδία. Με τον νέο προπονητή, τον Γιάνε Άντερσον καταφέραμε να γίνουμε ένα συμπαγές γκρουπ. Με ρόλους και συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Μεγαλώσαμε σαν εθνική. Νικήσαμε τη Γαλλία, νικήσαμε την Πορτογαλία σε φιλικό, ήμασταν ένα άλλο γκρουπ. Μοιάζαμε περισσότερο με κλαμπ. Όποτε βρισκόμασταν για την εθνική, ήταν σαν να ήμασταν κάθε μέρα μαζί”

“Μίλησα με τον ομοσπονδιακό προπονητή πριν γίνει η μεταγραφή και του είπα πως ήταν πιθανό να πάω στην Αλ Αΐν. Μου απάντησε εξαρχής πως δεν υπήρχε κανένα θέμα. Με ξέρει καλά, ξέρει πώς λειτουργώ και πώς δουλεύω για να μείνω σε ένα καλό επίπεδο. Σαφώς και οι περισσότεροι προβληματίζονται με το πώς είναι το επίπεδο του ποδοσφαίρου εδώ, όμως ήμουν σίγουρος πως δεν θα είχα πρόβλημα”.

Η κουβέντα επιστροφή στους πράσινους. Στους προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκε, στη δουλειά του Νταμπίζα, αλλά και στο μεγάλο ‘αν’. Πως θα ήταν φέτος ο Παναθηναϊκός, αν μπορούσε να συνεχίσει τη δουλειά που άρχισε πέρυσι ο Ουζουνίδης, αν δεν διαλυόταν απ’την άρνηση του Αλαφούζου να διατηρήσει την ομάδα στο επίπεδό της;

“Ο Αναστασίου ήταν ένα πολύ καλό πρόσωπο. Με βοήθησε πάρα πολύ. Ημουν σε μία δύσκολη φάση της καριέρας μου, γιατί δεν έπαιζα στο Αμβούργο και ήμουν και τραυματίας. Αλλά με ήθελε πολύ στην ομάδα. Κι όλο αυτό σήμαινε πολλά για μένα. Είδε μία ευκαιρία στο πρόσωπό μου και με βοήθησε πολύ. Κι ο Νταμπίζας έκανε πολύ καλή δουλειά και φάνηκε από τα αποτελέσματά του και από τα αποτελέσματα που είχε η ομάδα. Και με ένα πολύ μικρό μπάτζετ, κατάφερε να φτιάξει μία πολύ καλή και σταθερή ομάδα. Το μόνο λάθος ίσως ήταν πως -στην τρίτη περίοδό του- το να φέρνεις τόσους νέους παίκτες από το εξωτερικό, που δεν γνώριζαν την κατάσταση, το κλαμπ, τα προβλήματά του, τους οπαδούς, ήταν ίσως too much…

Και για τον Στραματσόνι θα σου πω ότι ήταν καλός κόουτς. Προσπάθησε να περάσει τον τρόπο του. Ηρθε με ένα πλάνο, αλλά ίσως τα πράγματα να δουλεύουν διαφορετικά στην Ιταλία. Δεν ξέρω… Ισως το ιταλικό μοντέλο που θέλησε να περάσει να μην ταίριαζε στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι δύσκολο να έρχεσαι σε ένα μεγάλο κλαμπ και να επιχειρείς αυτό που είχε στο μυαλό του. Έφερε πολλούς νέους παίκτες, έκανε ρεκόρ μεταγραφών στο χειμερινό “παράθυρο” του 2016 με εννιά μεταγραφές, αλλά ήταν δύσκολο όλο αυτό να το κάνεις ομάδα τόσο σύντομα. Ακόμη κι αν έχεις καλούς παίκτες, χρειάζεσαι “σύνδεση” και ομοιογένεια σαν ομάδα. Και κάτι άλλο. Ολοι οι νέοι παίκτες που ήρθαν, δεν φαίνονταν να γνωρίζουν τη δύσκολη οικονομική κατάσταση στην οποία ήταν το κλαμπ. Δεν ξέρω τι τους είχαν πει οι ατζέντηδές τους, όμως εκείνη την περίοδο πολλά έγιναν στην ομάδα, έξω από το ποδόσφαιρο, που επηρέασαν όμως το παιχνίδι της. Γιατί είχε επηρεαστεί το μυαλό των παικτών.

Ο Ουζουνίδης ήρθε στην τελευταία σεζόν μου στην ομάδα. Κι αυτός είναι καλός κόουτς. Ηταν παίκτης της ομάδας, γνώριζε την κατάσταση, τα προβλήματα που υπήρχαν. Παίξαμε πολύ καλό ποδόσφαιρο στο περσινό δεύτερο μισό της σεζόν. Δούλευε πολύ με τους παίκτες, για την ομάδα και όταν βρήκε ρόλους στην ομάδα παίξαμε πολύ καλά και το ευχαριστιόμασταν. Είναι σημαντικό να έχει ένας προπονητής ένα καλό πλάνο και οι παίκτες να κατανοούν τη φιλοσοφία του και το πώς θέλει να παίξουν. Όλοι οι παίκτες του Παναθηναϊκού είναι καλοί παίκτες. Δεν χρειάζεται λοιπόν να τους μάθεις τα… βασικά. Όλα ξεκινούν με το να έχεις μία καλή φιλοσοφία που να ταιριάζει σε αυτό που μπορεί να παίξει η ομάδα. Αυτή είναι και η αρετή του σαν προπονητής. Έχει μία σταθερή και καλή φιλοσοφία που όλοι καταλαβαίνουν. “Αυτός είναι ο δρόμος μου και πρέπει να τον ακολουθήσετε”.

Εάν η διοίκηση, ο Αλαφούζος προσέφερε οικονομική σταθερότητα και κρατούσε όπως ήταν εκείνη την ομάδα, θα ήταν όντως από τα φαβορί φέτος για τον τίτλο; “Ναι. Το πιστεύω πως θα ήταν. Είχαμε μία πραγματικά πολύ ανταγωνιστική ομάδα και αν δεν είχε διαλυθεί, θα μπορούσε να διεκδικήσει με πάρα πολύ καλές πιθανότητες τον τίτλο. Ειδικά έτσι όπως πήγε φέτος το πρωτάθλημα, που ήταν πολύ ανοικτό, με πολλές γκέλες….”.

Πώς να αφήσεις τέτοια ευκαιρία να πάει… χαμένη; Απ’ τη στιγμή όμως που το καμπ της δανέζικης ομάδας ήταν «κλειστό για ρεπόρτερ», τη λύση έπρεπε να τη δώσει τελικά η τεχνολογία. Κι εμείς, επί της ουσίας, αναλάβαμε το ρόλο του… ταχυδρόμου, προκειμένου να σταλεί επί προσωπικού το «αραβικό» μήνυμα του Ζέκα, προς τον Σουηδό το βράδυ της 30ης Ιανουαρίου, λίγο μετά το νικηφόρο ματς με την Μαλκίγια (2-0) για τα προκριματικά του ασιατικού Champions League και την είσοδο της Αλ Αΐν στους ομίλους της διοργάνωσης.

Γιατί δεν του το έστελνε ο ίδιος ο «Καρλίτο»; Λογική η απορία. Μα, διότι ο προπονητής της Αλ Αΐν, ο αυστηρός Ζόραν Μάμιτς έχει απαγορεύσει τα κινητά (!) το 24ωρο πριν από τα παιχνίδια της ομάδας του. Κι όταν θα έπαιρνε ξανά στα χέρια του το κινητό του ο Μπεργκ, ο Ζέκα θα ήταν ήδη στο αεροπλάνο της επιστροφής. Αλλο που δεν… θέλαμε κι εμείς να «ενώσουμε» ξανά τους δύο πρώην «πράσινους» αρχηγούς και μάλιστα σε… αραβικό έδαφος.

Έως 39€ σε κουπόνια για τα καινοτόμα προϊόντα της P&G!

Ι miss you with the green fanela

Οσο για το μήνυμα του Ζέκα; Ειλικρινά, αν είσαι φίλος του Παναθηναϊκού, δεν γίνεται να μην σε πιάσει η… καρδιά σου, αναλογιζόμενος τι παίκτες είχε πέρσι τέτοιο καιρό το ρόστερ της ομάδας σου και πως όλο αυτό αποδομήθηκε τόσο βίαια μέσα σε λίγους μήνες…

«Μακάρι να μπορούσα να έρθω να σε δω… τρελέ Σουηδέ, αλλά αυτή τη στιγμή δεν είναι εύκολο εδώ που είμαι. Να περνάς καλά και να ξέρεις πως πάντα έχεις τον σεβασμό μου. Εύχομαι τα καλύτερα για σένα Μάρκους και την οικογένειά σου. Να είσαι χαρούμενος στην Αλ Αΐν, να περνάς καλά και να είσαι υγιής κι ελπίζω να σε ξαναδώ, μαζί με μένα στον Παναθηναϊκό σε λίγα χρόνια… Μου λείπεις με την πράσινη φανέλα (σ.σ. το συγκεκριμένο το είπε… greeklish, με την ατάκα “Ι miss you with the green fanela”). Να προσέχεις αδερφέ κι όλα να είναι πάντα καλά». Ολο αυτό μαζί με μία φωτογραφία του, με τα μεγάλα κτίρια του Ντουμπάι στο background.

Η αντίδραση του Μπεργκ; Ενα αμήχανο χαμόγελο, μετά την αρχική έκπληξη, ένα βλέμμα στο κενό για δευτερόλεπτα και γοργό βήμα προς το πάρκινγκ για να πάει να ανοίξει το αμάξι.