Καραγκούνης: «Είχα δεχτεί κριτική σε εισαγωγικά και από τους οπαδούς της ομάδας μου»

Για τις ένδοξες στιγμές που έζησε με την Εθνική Ελλάδος και τον Παναθηναϊκό μίλησε ο Γιώργος Καραγκούνης στο Sport24 Radio 103.3.

Αναλυτικά τα όσα είπε:

Για το πώς ένιωθε παίζοντας στο Τσάμπιονς Λιγκ:

“Όταν παίζει η μουσική με το σεντόνι είναι η μεγαλύτερη απόλαυση που μπορεί να έχει ένας ποδοσφαιριστής. Σε διασυλλογικό επίπεδο δεν συγκρίνεται με τίποτα”.

Για το παιχνίδι της 9ης Απριλίου του 2002 με την Μπαρτσελόνα στο “Καμπ Νόου”, όπου ο Παναθηναϊκός έφτασε μια ανάσα από την πρόκριση στα ημιτελικά και ο Καραγκούνης υπέστη σοβαρό τραυματισμό πριν από τη λήξη του ημιχρόνου:

“Είναι ανάμικτα τα συναισθήματα. Το να φτάνεις μια ανάσα από τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ είναι πολύ δύσκολο να γίνει από οποιαδήποτε ομάδα. Αυτή η πορεία ήταν από τις πιο δύσκολες, αν όχι η καλύτερη για μένα. Ήταν δύο όμιλοι με τέσσερις ομάδες από κάθε χώρα οι καλύτερες. Το 1996 είχαμε παίξει με τον Άγιαξ, αλλά προηγουμένως είχαμε βρει μπροστά μας τη Λέγκια Βαρσοβίας. Έπαιζαν τότε μόνο οι πρωταθλητές. Το 2002 τη Λέγκια την είχαμε βρει στους 64”.

Για τον τραυματισμό του:

“Σε ένα σημείο ήταν 1-1 το ματς, τελείωνε το ημίχρονο και γλίστρησα με συνέπεια να πάθω χιαστό. Ήταν ό,τι χειρότερο. Αυτά τα παιχνίδια τα περιμέναμε πώς και πώς. Στο τέλος θα μπορούσαμε να περάσουμε με τις ευκαιρίες που χάσαμε, με τον Βλάοβιτς και τον Κωνσταντίνου. Εκείνη την εποχή, καμία ομάδα δεν είχε τέτοιες επιτυχίες. Πήγαμε στους 8 δύο σερί χρονιές και μία μετά στους 16. Το πιο δύσκολο, σε ό,τι και να κάνεις, είναι να έχεις συνέχεια. Αυτό που είχε πετύχει εκείνη η φουρνιά ήταν ανεπανάληπτο”.

Για το πώς άντεξε παίζοντας τραυματίας κάποιο διάστημα:

“Ηθελα να περάσει το ημίχρονο, να πάω στα αποδυτήρια και να το δέσω ή να κάνω ένεση. Σε μια φάση με τον Λουίς Ενρίκε, ένας εναντίον ενός, κατάλαβα ότι δεν γινόταν να πάω μέχρι το ημίχρονο. Ήταν μεγάλη ζημιά. Ευτυχώς ο Μήτσου και ο Καρβουνίδης, γιατρός και φυσιοθεραπευτής, με βοήθησαν για να συνεχίσω και να παίξω και τα επόμενα χρόνια. Στο Καμπ Νόου, με 100.000 κόσμο, μια ανάσα από τους οκτώ, δεν ήθελα να αποχωρήσω”.

Για τα ματς που θα ήθελε να ξαναπαίξει, αν γύριζε το χρόνο πίσω:

“Με την Κόστα Ρίκα στο Μουντιάλ που χάσαμε στα πέναλτι και αυτό με τη Γερμανία στο Euro, το οποίο ονειρευόμουν αλλά έχασα λόγω κάρτας που πήρα με τη Ρωσία για ένα πέναλτι που ήταν πεντακάθαρο”.

Για την πορεία της εθνικής ομάδας στα δικά του χρόνια:

“Είχα δεχτεί κριτική σε εισαγωγικά και από τους οπαδούς της ομάδας μου για το γεγονός ότι αγαπούσα την εθνική, λες και πρέπει να απολογούμαστε. Τώρα γίνεται καλή προσπάθεια, έχει ένα καλό ξεκίνημα, με τον Αναστασιάδη και τον Γιαννακόπουλο. Και πιστεύω ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Αυτό που γίνεται τώρα, που δεν βρίσκει γήπεδο, δεν τη θέλει κανένας, θα ήθελα να είμαι παίκτης της εθνικής τώρα. Είναι θέμα εγωισμού. Οταν μας αμφισβητούσαν ήταν η καλύτερη ντόπα.

Τώρα να μην δίνουν το γήπεδο η μία και η άλλη ομάδα, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ντόπα. Αυτοί που κάνουν όλα αυτά είναι εκείνοι που έβγαιναν στους δρόμους το 2004. Το θέμα είναι να πηγαίνουμε σε τελικές φάσεις. Μπορούμε να πάμε στο Euro 2020, να πάρουμε τη μία από τις δύο θέσεις. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο από το να παίξεις ένα Μουντιάλ ή ένα Euro. Οταν πετυχαίνεις κάτι με την εθνική, είναι ανεπανάληπτο. Αυτό που μου έλεγαν και τώρα οι παλιοί συμπαίκτες μου στην Ιντερ, ο Μπλαν, ο Βερόν ήταν η κατάκτηση του Euro με την Ελλάδα. Το πόσο σημαντικό είναι να είσαι πρωταθλητής στην Ευρώπη με την Ελλάδα”.

Για το γεγονός ότι δεν είχε συνέχεια η επιτυχία της εθνικής μετά το 2004:

“Για 10 χρόνια πρωταγωνιστούσαμε. Ήμασταν από την 8η μέχρι τη 10η θέση στον κόσμο. Εχετε έρθει να δείτε το προπονητικό κέντρο της εθνικής Ελλάδας; Πώς θέλουμε να έχουμε υποδομές; Πήγαμε στο προπονητικό της Τότεναμ και ντρεπόμασταν βλέποντας τα γήπεδα που έκαναν προπόνηση τα παιδιά της Τότεναμ. Είναι δυνατόν να παίξουμε στα ίσα και να προσδοκούμε κάτι, όταν πήραμε το Euro 2004 και δεν κάναμε ένα προπονητικό κέντρο; Για 10 ακόμη χρόνια πήγαμε σε δύο Euro και δύο Μουντιάλ. Και στο Euro ξαναπήγαμε στους οκτώ και για ένα πέναλτι στο Μουντιάλ δεν φτάσαμε στα προημιτελικά”.

Για τις επιτυχίες της εθνικής μετά την κατάκτηση του Euro:

“Πήγαμε ξανά στο Euro του 2008 και για ένα πέναλτι δεν πήγαμε στους οκτώ του Μουντιάλ. Το ταβάνι είναι να έχουμε προκρίσεις. Είμαστε πολύ πίσω από άλλες χώρες από πλευράς συνθηκών. Τώρα το πρωτάθλημα μας δεν είναι του επιπέδου που ήταν παλαιότερα τρεις ομάδες στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Είναι τα χρήματα, είναι η φουρνιά, είναι πολλά, πείτε ό,τι θέλετε”.

Για το τι σκοπεύει να κάνει από εδώ και στο εξής:

“Ολα αυτά τα χρόνια με τον έντονο πρωταθλητισμό, είναι καλό που το διασκεδάζω πλέον χωρίς πίεση. Σίγουρα κάτι γύρω από το ποδόσφαιρο θα με ενδιέφερε και λόγω της εθνικής, της Αγγλίας, της Ιταλίας και της Πορτογαλίας που αγωνίστηκα. Σίγουρα θα υπάρχει κάτι, το οποίο όμως δεν είναι άμεσο”.