Ρόγκα: «Είμαι Παναθηναϊκός! – Ήμουν σίγουρη ότι θα το σηκώναμε στο Ρέντη»

Η Πένυ Ρόγκα μίλησε για όλη την πορεία της στον Παναθηναϊκό, την δύσκολη χρονιά της Pre League αλλά και τα δύο σερί Πρωταθλήματα.

---

Είμαστε όλοι εδώ, είμαστε όλοι Stoiximan

Αποσπάσματα από τα όσα ανέφερε στο «Gazzetta»:

Πως βίωσες την χρονιά που ο Παναθηναϊκός δεν κατέβηκε στην Α1;

«Δύσκολη χρονιά για μένα. Για κάθε αθλητή νομίζω, η περίοδος του καλοκαιριού, είναι μία πολύ αγχωτική περίοδος. Πόσο μάλλον αν δεν έχεις ένα συμβόλαιο να σε δεσμεύει, μιας και στο βόλεϊ είναι σχεδόν όλα τα συμβόλαια μονοετή. Δεν ήξερα αν με θέλει η ομάδα, αν πρέπει να ψάξω αλλού, με έπαιρναν τηλέφωνα από άλλες ομάδες και έλεγα πως ο Παναθηναϊκός είναι προτεραιότητά μου και πως πρέπει να περιμένω αλλά δεν ήξερα τι θα γίνει. Διάβαζα άρθρα, δεν ήξερα τι γίνεται. Έλεγα πως δεν με ενδιαφέρει το οικονομικό, ήθελα μόνο να βγάζω τα έξοδα μου, αλλά δεν ήξερα, δεν έπαιρνα μία απάντηση για το τι θα γίνει και δεν ήξερα πως να κινηθώ. Περίμενα μέχρι τελευταία στιγμή και ήλπιζα πως κάτι θα γίνει, δεν μπορούσαν να αφήσουν τον Παναθηναϊκό να μην κατέβει στο πρωτάθλημα. Κάτι θα κάναμε, πίστευα, με μία ομάδα με μερικές έμπειρες για να τραβήξουν την ομάδα να σωθεί η κατηγορία και του χρόνου βλέπουμε αλλά δεν έγινε ούτε αυτό. Και έμεινα χωρίς ομάδα…

Το σύμπαν μου έδινε σημάδια, πως εκενη τη χρονιά δεν θα έπαιζα. Πολύ δύσκολη περίοδος για μένα, δεν είχα διάθεση και έπρεπε να βρω έναν τρόπο να βγάζω χρήματα γιατί ξαφνικά βρίσκεσαι στα 30 και πρέπει να βγεις στην αγορά εργασίας. Βέβαια, είχα εμπιστοσύνη σε μένα και ήξερα τι μπορώ να κάνω. Πήγα να δουλέψω σε ένα διαγνωστικό κέντρο, με τα πτυχία που είχα δηλαδή και το μεταπτυχιακό που είχα ολοκληρώσει παράλληλα με το βόλεϊ, μπόρεσα. Είχα πει πως εφόσον είμαι τόσα χρόνια με τον αθλητισμό, θέλησα να κάνω ένα μεταπτυχιακό να συνδυάσω αθλητισμό και οικονομικά και έτσι έκανα master στο sports marketing and management. Έτσι, πήγα να δουλέψω στο οικονομικό κομμάτι αλλά δεν είχε ακριβώς θέση και έτσι κατέληξα στα αποτελέσματα, δακτυλογραφούσα και έμαθα και τυφλό σύστημα και έμεινα εκεί για έναν χρόνο. Θέλω να πιστεύω πως τα κατάφερα καλά αλλά ήξερα πως αυτό δεν κάνει για μένα, θα ήμουν δυστυχισμένη, δεν θα μπορούσα να ζήσω εκεί. Η δουλειά γραφείο με κατέστρεψε και σωματικά, έβαλα πολλά κιλά, ακόμα και ας μην έτρωγα και ήμουν χάλια και ψυχολογικά. Κάτι έπρεπε να κάνω να επιστρέψω στο βόλεϊ και τότε ήρθε ο Παναθηναϊκός, με τον Κυριάκο τον Καμπερίδη. Πάλεψα να χάσω κιλά και τότε ήρθε και ο ψυχολόγος…».

Πώς ήταν η χρονιά στην Pre League;

«Θέλαμε πάσει θυσία να ανέβουμε στην Α1, θα ήταν αποτυχία αν δεν ανεβαίναμε. Από ‘κει και πέρα ήταν μία όμορφη χρονιά γιατί το σύνολο των αθλητριών ήταν αξιόλογο και ήταν και πολύ καλά παιδιά. Κάναμε ένα πολύ ωραίο παρεάκι, ο προπονητής ήταν πάντα δίπλα μας και βοήθησε πάρα πολύ, το τονίζω, ο ψυχολόγος που ήταν στην ομάδα ο κ. Πετρούνιας. Ήταν πάντα εκεί για εμάς και εμένα βοήθησε πάρα πολύ, που εγώ είχα και εξωγηπεδική σχέση μαζί του. Τότε πολλοί με ρώτησαν αν ντρέπομαι, αν έχω πρόβλημα, αν αισθάνομαι άβολα που πηγαίνω σε ψυχολόγο… Είναι ένα ταμπού. Η απάντησή μου ήταν πως όλοι μας έχουμε προβλήματα και κάποιες φορές χρειαζόμαστε βοήθεια και το θέμα είναι να καταλάβεις πως έχεις πρόβλημα και να το λύσεις για να μην το έχεις. Δεν έδωσα ποτέ μου σημασία σε αυτά, δεν με επηρέασαν ποτέ τέτοιες ατάκες και “απορίες”.

Πιεστική χρονιά αλλά τελείωσε όμορφα. Μπορεί να μην βγήκαμε πρωταθλητές, να μην πήραμε την άνοδο κατευθείαν, αλλά ήταν όμορφα. Δεν είναι ότι την πίεση μας τη μετέφερε η διοίκηση ή ο κόσμος, την είχαμε εμείς σαν αθλήτριες γιατί ξέραμε που βρισκόμασταν».

Από την δεύτερη κατηγορία έχεις πάει στα δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα. Ας ξεκινήσουμε με το περσινό…

«Το περσινό ήταν πολύ διαφορετικό από το φετινό αλλά και τα δύο ήταν εξωπραγματικά για μένα, ήταν φοβερά».

Σε ένα σημείο υπήρχε μια πτώση…

«Η ομάδα θα την κάνει την κοιλιά της κάποια στιγμή, το θέμα είναι να μην την κάνει στο λάθος σημείο. Δεν μπορώ να πω τι έφταιξε. Από κάθε προπονητή παίρνεις κάτι είτε είναι έμπειρος είτε είναι άπειρος και δεν μπορείς να κρίνεις ποιος είναι καλός και ποιος είναι κακός. Θεωρώ πως οποιοσδήποτε και να ερχόταν εκείνη τη χρονική στιγμή, μόνο η αλλαγή του προσώπου δηλαδή, θα έκανε τη διαφορά».

Πως ήταν η ομάδα πριν γίνει η αλλαγή προπονητή;

«Η αλήθεια είναι ότι δείχναμε κουρασμένες και βαλτωμένες. Ήμασταν σε μία λούπα, γύρω γύρω από τον εαυτό μας. Και υπήρχε ανασφάλεια για τους εαυτούς μας, για το ποιες είμαστε και τι μπορούσαμε να κάνουμε. Κάτι που το βιώσαμε και φέτος, όχι όπως πέρυσι αλλά το βιώσαμε. Κάναμε 2-3 αλλαγές πέρυσι και η ομάδα πίστεψε στον εαυτό της».

Πότε άρχισες εσύ να το πιστεύεις;

«Νομίζω μετά τον δεύτερο τελικό, που κερδίσαμε τον Ολυμπιακό μέσα σε εμάς. Κερδίζοντας τον τέταρτο τελικό λέω “εδώ είμαστε”. Και βλέποντας και τις συμπαίκτριές μου ήμουν σίγουροι πως πηγαίνοντας στο Ρέντη θα το παίρναμε. Ήμουν σίγουρη για την ομάδα, τις συμπαίκτριές μου, εμένα, το ήξερα πως δεν θα χάναμε. Έβλεπα και τον Ολυμπιακό, απέναντι, σα να είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά».

Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα από την Pre League φτάσατε στην κατάκτηση του τίτλου…

«Αυτές οι σκέψεις πέρασαν στο Κύπελλο, όταν πήρα το βραβείο της MVP. Δάκρυα, συγκίνηση… Έλεγα πως οι κόποι μου και όσα έχω περάσει, ανταμείβονται με τον καλύτερο τρόπο για μένα. Στο πρωτάθλημα, απλά είχα φοβερή ανακούφιση και φοβερή χαρά και έλεγα “Ναι, το κάναμε. Τα καταφέραμε!”. Το στάδιο της καταστροφής το έζησα στο πετσί μου αλλά είμαι περήφανη που δεν έπεσα και ήμουν εκεί».

Και φεύγετε από το Ρέντη και πάτε στη Λεωφόρο και…

«Ξέρεις, μου περιέγραφαν ένα σκηνικό για την ομάδα με Ρούξi, Μυλωνά κτλ. Και ήταν στο Ρέντη νομίζω, είχαν πέμπτο τελικό, έκαναν το break, πήραν το πρωτάθλημα και αφού έφτασαν στον Τάφο και υπήρχε νέκρα, δεν ήταν κανείς. Και μπαίνουν μέσα στο γήπεδο και γινόταν χαμός. Και σκεφτόμουν τότε τι συναισθήματα θα έζησαν αυτές οι αθλήτριες, μακάρι να το ζήσω κάποια στιγμή. Και το έζησα… Από τη Συγγρού μας πήγαιναν με μηχανάκια, ήμουν μπροστά, έβγαζα βίντεο και έλεγα “δεν παίζει να το ζω εγώ αυτό, αυτή τη στιγμή”. Δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια, το χαμόγελο ήταν μέχρι τα αυτιά και έλεγα απλά “Πωπω!”.
Βέβαια, δεν το χαρήκαμε τόσο γιατί ακόμη είχαμε τον κορονοϊό και δεν ήρθαμε τόσο κοντά με τον κόσμο. Οπότε ήμασταν λίγο πιο μαζεμένες αλλά η τρέλα ήταν μεγάλη. Ήταν όνειρο».

Οι ξένες παίκτριες πως το βίωσαν;

«Τα πράγματα στο εξωτερικό είναι πολύ διαφορετικά και οι ξένες μας το έζησαν φουλ. Η Μάρετ ερωτεύτηκε, τι όμορφα που είναι να σε οδηγούν με το μηχανάκι… Και η Τζένιφερ το ίδιο, ήταν όλες μόνιμα με το κινητό και τραβούσαν ή έκαναν live για να το δουν όλο.
Όλος ο κόσμος έχει να το λέει για τον κόσμο του Παναθηναϊκού. Από τα ευρωπαϊκά, που οι ομάδες έρχονταν στον Άγιο Κοσμά και χειροκροτούσαν τον κόσμο και μας έλεγαν “τι ζείτε εδώ”, τους άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα. Όλος ο κόσμος έχει να το λέει. Νομίζω πως η ομάδα είναι συνυφασμένη με τους οπαδούς του και την ατμόσφαιρά του και την υποστήριξη που έχει».

Όπως στα άκρα είναι στις χαρές έτσι είναι και στις αποτυχίες. Υπήρχε τέτοια ένταση;

«Με τον Παναθηναϊκό δεν έχω βιώσει το να με κρίνουν έντονα οι οπαδοί επειδή δεν τα πήγα καλά, εκτός από φέτος. Μετά το παιχνίδι με το Μαρκόπουλο, που ήταν η χειρότερη εμφάνιση που έχουμε κάνει σαν ομάδα τα τελευταία πέντε χρόνια θα έλεγα γιατί δεν λειτούργησε τίποτα για εμάς τότε, έγινε μία “επίσκεψη” θα έλεγα από μία μερίδα οπαδών να μας πουν ότι τι κάνουμε και που βαδίζουμε και πως αυτή δεν είναι η εικόνα της ομάδας… Ήταν ένα ταρακούνημα αλλά ήξερα τι έλεγαν, όταν είσαι απ’ έξω και τα βλέπεις από εκεί δεν ξέρεις τι συμβαίνει μέσα και δεν μπορείς να γνωρίζεις τι συμβαίνει μέσα γι’ αυτό και τους δικαιολογώ. Στο τέλος εγώ όμως το είπα, και το έγραψα και στο Instagram, πως πολλοί βιάστηκαν να μας πουν losers.

Είναι οι προπονητές του καναπέ που λέμε, που βλέπουν από μακριά μία μπάλα να πηγαίνει πέρα δώθε από το φιλέ και 12 αθλητές μέσα θεωρούν πως είναι γκουρού του βόλεϊ. Βλέπουν τους αθλητές σαν μηχανές που δεν θα κάνουν λάθη, δεν θα φάνε άσσο, δεν θα πετάξουν μπάλα έξω. Είναι η ελληνική πραγματικότητα αυτό: θα κάνεις κάτι καλό, θα σε αποθεώσουν αλλά αν κάνεις λάθος τότε είσαι το παλτό».

Πως έζησες τη χρονιά φέτος; Μια χρονιά που δεν ξεκίνησε καλά…

«Από την αρχή της χρονιάς υπήρχαν πολλά σκαμπανεβάσματα, πολλή αβεβαιότητα, τι θα κάνουμε στην προετοιμασία, πως θα λειτουργήσουμε. Ο στόχος ήταν να υπερασπιστείς τα κεκτημένα ενώ είσαι στον Παναθηναϊκό, ο κόσμος περιμένει το back2back και να παίξεις όσο το δυνατόν καλύτερα. Και οι δημοσιογράφοι κάνουν κακό, να σου πω την αλήθεια γιατί αποθέωναν παίκτριες καινούργιες και έβαζαν τον πήχη πάρα πολύ ψηλά και μετά έλεγαν όλοι ότι είμαστε φαβορί κτλ. Καλύτερα να κρατήσεις χαμηλά τη μπάλα και να πας βήμα βήμα, αγώνα με τον αγώνα.

Θεωρώ πως δεν υπήρχε σωστή συνεργασία μεταξύ του προπονητή και της ομάδας των παικτριών, δεν υπήρχε σωστή διαχείριση συναισθημάτων γιατί πρέπει να καταλαβαίνεις απέναντί σου τι άνθρωπο και τι αθλητή έχεις για να μπορείς να τον διαχειριστείς. Για παράδειγμα, όταν έχεις μία αθλήτρια όπως η Μάρθα (σ.σ Ανθούλη) που στα 18 της κάνει ντεμπούτο σε μία ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό, που έχει πάρει νταμπλ την προηγούμενη χρονιά, και είναι βασική διαγώνια πρέπει να τη διαχειριστείς με διαφορετικό τρόπο από ότι μία αθλήτρια η οποία έρχεται είτε από τον πάγκο είτε μία βασική που έχει εμπειρία πολλών ετών. Το άθλημα δεν είναι ατομικό, είναι ομαδικό και πρέπει να πλαισιώνεται από αθλήτριες αξιόλογες, να τη βοηθάνε γιατί για να παίξει μία αθλήτρια καλά πρέπει να παίζουν όλες καλά».

Τι άλλαξε ο Καλμαζίδης;

«Η πορεία μας έδειχνε πως πηγαίναμε στα βράχια, ότι το είχαμε χάσει. Εγώ αμφέβαλα για την ποιότητά μου σαν αθλήτρια, δεν ήξερα αν μπορώ να παίξω τελικά σε αυτό το επίπεδο ή όχι. Έφτασα στα 34 και 35 μου να λέω “Τελικά μπορώ να παίξω ή δεν μπορώ; Μήπως πρέπει να πάω σπίτι μου;” Και ξαφνικά μετά από την αναμπουμπούλα, τον αναβρασμό, τα νεύρα κτλ. ήρθε ο Καλμαζίδης και έφερε την απόλυτη ηρεμία. Πήγαμε από τους 240, στους 60 παλμούς. Αν με ρωτάς εμένα, με βοήθησε πολύ γιατί ήταν επικοινωνιακός, ήταν ήρεμος και δεν πήγε να κάνει εξωπραγματικές αλλαγές.

Όταν ξεκινήσαμε στα Play-Offs με την Θέτιδα, και κερδίσαμε τα δύο παιχνίδια, και την επόμενη μέρα που πήγαμε προπόνηση μας έδωσε την αίσθηση πως δεν παίξαμε τελικά όπως έπρεπε να έχουμε παίξει ενώ εμείς σκεφτόμασταν μόνο ότι κερδίσαμε. Σε προσγείωνε ήρεμα, με ωραίο τρόπο του τύπου “Μπορείς να παίξεις καλύτερα, να πας παραπάνω”. Συζητούσε με κάθε αθλήτρια, είτε ήταν η βασική πασαδόρος είτε ήταν η δεύτερη, ήθελε να έχει επικοινωνία με όλες».

Πώς βίωσες την περίοδο του τραυματισμού σου;

«Ήταν μία δύσκολη περίοδος για μένα, και για την ομάδα θεωρώ. Το συζητήσαμε πάρα πολύ, πήρα την απόφαση να το κάνω γιατί θα ρίσκαρα αν συνέχιζα συντηρητικά και ίσως πάθαινα κάτι χειρότερο στους τελικούς και θα ήταν πολύ άσχημο. Οπότε αποφασίσαμε πως η καλύτερη χρονική περίοδος ήταν μετά τον Ολυμπιακό, να κερδίσουμε, και μετά ήταν το στοίχημα για το Final-4 Κυπέλλου».

Η χρονιά δεν είχε μόνο καλά πράγματα αλλά και άσχημα όπως η απώλεια του Κυπέλλου…

«Ο ερχομός του Τούρκου προπονητή στην ΑΕΚ, θεωρώ πως τις συμμάζεψε. Είχαν καλές μονάδες και βγάζω το καπέλο στην Αρτακιανού και στην Νίζετιτς που έκρυψαν την Καλντερόν. Από ‘κει και πέρα, όμως, όπως όλες οι ομάδες έτσι και η ΑΕΚ είχε τρωτά σημεία και το στοίχημα ήταν αν θα μπορέσεις να τα βρεις και να πιέσεις εκεί, στα αδύναμά τους σημεία».

Πως ήταν η απώλεια γιατί πέρσι είχες κατακτήσει το νταμπλ και φέτος ξεκίνησες με απώλεια του Κυπέλλου;

«Θεωρώ πως ήταν μεταβατική εκείνη η περίοδος, είχε έρθει ο Καλμαζίδης, εγώ είχα μπει σε προπόνηση μια εβδομάδα μόλις μετά το χειρουργείο μου ενώ η ΑΕΚ είχε μπει σε καλή τροχιά και ρόλαρε, είχε αξιόλογες αθλήτριες. Εμείς, νομίζω, δεν μπορέσαμε να διαχειριστούμε την πίεση που είχαμε και μην ξεχνάμε πως για κάποιες ήταν η πρώτη φορά που διεκδικούσαν Κύπελλο».

Υπήρχε πτώση ψυχολογίας μετά την απώλεια του Κυπέλλου;

«Δεν μας άφησε να πέσουμε ο Καλμαζίδης. Μας είπε πως από εκεί και πέρα πρέπει να είμαστε ενωμένοι σαν μια γροθιά και πως πιστεύει ότι το Πρωτάθλημα είναι δικό μας και μπορούμε να το κερδίσουμε, απλά καθημερινά θα έπρεπε να δουλεύουμε. Και κάθε μέρα μας το θύμιζε αυτό!

Μέχρι το τέλος υπήρχε ένα θρίλερ στη βαθμολογία γιατί πολλοί έλεγαν πως θα επιλέγαμε να πάμε με τον ΠΑΟΚ γιατί είναι πιο βατός αντίπαλος και πως θέλαμε πέσει ο Ολυμπιακός με την ΑΕΚ γιατί μπορεί να διαβάσει καλύτερα το παιχνίδι της, κάτι τέτοια άκουγα. Εμείς είχαμε στήριξη και από τη διοίκηση, μας έλεγαν πως δεν έχει τελειώσει τίποτα και πως έπρεπε απλά να πιστέψουμε στους εαυτούς μας».

Ήταν ουσιαστικά οι τελικοί τα ματς με την ΑΕΚ;

«Θεωρώ πως ναι. Και στην κανονική διάρκεια είχαμε δει πως τον Ολυμπιακό μπορούσαμε να τον κερδίσουμε. Πόσο διαφορετικά να έπαιζε; Τον πετύχαμε και στην αρχή της σεζόν αλλά και μετά, όταν οι ομάδες είχαν διαβάσει η μία την άλλη και είχαν φορμαριστεί κάποιες αθλήτριες, όμως και τη δεύτερη φορά τους κερδίσαμε και εκτός έδρας κιόλας. Μετά την πρόκριση επί της ΑΕΚ λέγαμε πως ήμασταν κοντά αλλά δεν ήμασταν ακόμα εκεί. Λέγαμε μόνες μας πως έπρεπε να κάνουμε focus σε κάθε παιχνίδι. Δεν ήταν εύκολο.

Στον πρώτο τελικό καρδιοχτυπήσαμε με την εκκένωση του γηπέδου. Πάλι! Έλεγα πως δεν το ζούσαμε αυτό. Ήταν πολύ δύσκολο. Είχαμε μπει σε ρυθμό και πήραμε το πρώτο σετ με 11 και λες τι γίνεται δεν μπορεί να είναι αυτή η πραγματική εικόνα. Κάναμε ένα black out από αυτά που συνηθίζαμε. Μπορεί να παίρναμε το πρώτο σετ, όμως χάναμε το δεύτερο και πολύ εύκολα. Πήραμε το τρίτο σετ, ήμασταν 2-1 μπροστά και λες πάμε με τη φόρα να το τελειώσουμε και έγινε ότι έγινε.

Σταμάτησε ο αγώνας, πήγαμε στα αποδυτήρια και βγήκαμε έξω με την Αθηνά επειδή δεν έφευγαν οι οπαδοί. Αν δεν έβγαιναν από το γήπεδο εντός ενός συγκεκριμένου χρονικού ορίου θα έπαιρνε ο Ολυμπιακός στα χαρτιά τη νίκη. Και λέω “όχι ρε παιδιά, περιμένετε. Ο ιδρώτας μας, η προσπάθεια μας, τα σκ@τ@ που έχουμε φάει τόσο καιρό. Δεν μας αξίζει έτσι”. Εν τέλει άδειασε το γήπεδο. Δεν θέλω να ξαναπαίξω ποτέ στη ζωή μου σε ένα τόσο άδειο και κρύο γήπεδο. Είναι ό,τι πιο άχαρο υπάρχει. Δεν μου αρέσει. Στην έδρα μου τουλάχιστον. Πήραμε το σετ, όμως ξέραμε πως ο Ολυμπιακός μπορεί να μην ήταν τόσο δυνατός όσο προηγούμενα χρόνια αλλά θα έβγαζε αντίδραση. Το θέμα ήταν πόσο σύντομα θα του έβγαινε αυτό. Στον δεύτερο τελικό παίξαμε αρκετά καλά. Τράβηξαν όλες οι αθλήτριες και καταφέραμε να νικήσουμε».

Πως έζησες το ΟΑΚΑ με τόσο κόσμο;

«Ήταν ωραίο το ΟΑΚΑ από άποψη κόσμου, όμως είναι δύσκολο γήπεδο για βόλεϊ. Εμένα με δυσκόλεψε πολύ. Χάνεσαι μέσα εκεί. Είχαμε τρεις προπονήσεις. Τι να προλάβεις να καταλάβεις από το γήπεδο. Εμένα με δυσκόλεψε πιο πολύ στο σερβίς, όχι τόσο στην πάσα ή στην άμυνα. Ήμουν πολύ πιεσμένη στον τρίτο τελικό. Ήθελα να νικήσουμε και να σηκώσουμε το πρωτάθλημα μέσα στην έδρας μας».

Ποια ήταν τα συναισθήματα έπειτα από το δεύτερο διαδοχικό Πρωτάθλημα;

«Δεν το συνειδητοποίησα γρήγορα αλλά δυο – τρεις μέρες μετά. Στην κατάταξη ήμασταν τρίτοι, παίξαμε τελικούς 3ος με 4ο και πήραμε το Πρωτάθλημα, ενώ άλλοι έλεγαν και έλεγαν… Μου ήρθαν εικόνες, σχόλια και ατάκες που άκουσα μέσα στο γήπεδο. “Αυτή η ομάδα δεν πάει πουθενά”. Έλεγα γιατί μας ξεγράφετε έτσι;».

Πώς είναι οι σχέσεις σου με τον κόσμο;

«Είναι μια σχέση που είχε χτιστεί πριν την Pre League. Από την πρώτη μου χρονιά στον Παναθηναϊκό ήταν φοβερός ο τρόπος που ο κόσμος που ο κόσμος αγκάλιασε την ομάδα και εμένα. Έπαιζα στην ΑΕΚ πριν, ερχόμουν μέσα στην Κυψέλη και άκουγα όσα ακούνε τώρα οι αθλήτριες που δεν παίζουν στον Παναθηναϊκό. Όταν ήρθα ήταν φοβερή η αγάπη που εισέπραξα. Βέβαια και εγώ κάτι προσέφερα στην ομάδα. Κάτι είδαν και εκτίμησαν. Υπάρχει μια σχέση εκτίμησης και σεβασμού.

Παναθηναϊκός είμαι. Δεν το κρύβω. Όποτε μπορώ πηγαίνω να βλέπω τους αγώνες άλλων τμημάτων, τραγουδάω και πανηγυρίζω. Για εμένα είναι και θα είναι μεγάλος σταθμός στην καριέρα και στην ζωή μου ο Παναθηναϊκός και θα είναι για πάντα».

---

---

Το «Όλα Πράσινα» … σαρώνει στο YouTube! Πάτα ΕΔΩ, κάνε subscribe στο κανάλι μας και μάθε πρώτος τις μεταγραφές του «Τριφυλλιού» από το site όλων των Παναθηναϊκών.

---

Διαβάστε ακόμη…

• Επίσημο: Άλλαξαν κανονισμοί στη νέα Ευρωλίγκα!
• Παναθηναϊκός: «Κλειδώνει» η ημερομηνία για την παράδοση του νέου ΟΑΚΑ!
• Παναθηναϊκός: Η viral απάντηση του Σλούκα στο «ΟΠ» με ΕΠΙΚΗ ατάκα του Ζοτς! (vid)
• Αποκαλυπτήρια: Οι πρώτες εικόνες από το «πράσινο» Καλλιμάρμαρο! (pics)
• Παναθηναϊκός: Η συγκίνηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στη συνέντευξη Τύπου!