Τέλος εποχής!

Οι αποχωρήσεις των Νικ Καλάθη και Νίκου Παππά σηματοδοτούν το τέλος μιας εποχής. Με τα καλά τους και τα στραβά τους, σημάδεψαν μια μακρά περίοδο και ταυτίστηκαν με την εποχή Δημήτρη Γιαννακόπουλου στο τιμόνι. Γράφει ο Νικόλας Φλωράτος. 

Όταν στις 20 Ιουνίου του 2013 ο Παναθηναϊκός αποκτούσε τον Νίκο Παππά από τον Πανιώνιο, όλοι μας περιμέναμε μια διαφορετική πορεία του 30χρονου με τα πράσινα και σίγουρα ένα διαφορετικό τέλος. 

Στις πρώτες του δηλώσεις ως «πράσινος», ο Έλληνας γκαρντ είχε αποκαλύψει κάτι που αρκετοί γνωρίζαμε, αλλά ποτέ ως τότε δεν είχε ειπωθεί δημόσια. «Ήταν όνειρο ζωής για μένα να φορέσω τη φανέλα του Παναθηναϊκού», είχε δηλώσει ο «3pfamilia», κάνοντας ευρέως γνωστά τα… καταπράσινα αισθήματά του. 

Ο Παππάς είναι Παναθηναϊκός και αυτό δεν μπορεί να του το στερήσει κανείς. Μέσα σε μια γεμάτη επταετία στάθηκε άτυχος, αδικήθηκε, αδίκησε τον εαυτό του και σίγουρα αν διάφορα πράγματα πήγαιναν… αλλιώς, οι τίτλοι τέλους θα γράφονταν διαφορετικά, ενδεχομένως όχι σήμερα και πιθανότατα όχι κατ’ αυτόν τον τρόπο. 

Ο Έλληνας διεθνής αποτελεί το μεγαλύτερο «what if» της εποχής Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Αστείρευτο ταλέντο, ένας πολύ χαρισματικός παίκτης, ενδεχομένως ο πιο προικισμένος της γενιάς του. Παρ’ όλα αυτά, καμιά φορά, όλα τα παραπάνω δεν αρκούν. Η κατάληξη αυτής της γεμάτης επταετίας είναι στενάχωρη, τόσο για τον Παναθηναϊκό, που δεν πήρε όσα περίμενε, όσο και για τον παίκτη, που δεν πρόσφερε όσα ήθελε. 

Από εκεί και πέρα, όσον αφορά στον Νικ Καλάθη, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Ένας σπουδαίος παίκτης, ένα κανονικό «ρομπότ». Για εμένα, ο πιο ολοκληρωμένος PG στην Ευρώπη. Στην δεύτερη θητεία του, από το 2015 μέχρι σήμερα, τα έκανε… όλα! Πάσαρε, σκόραρε, έπαιξε άμυνες, κατέβασε ριμπάουντ, μας έδωσε πολλές χαρές και άλλες τόσες πίκρες. Ήταν, όμως, αρχηγός και «ορχήστρα», με όλη τη σημασία της λέξης. 

Υπήρχαν βραδιές που το μόνο πράγμα που δεν έκανε ήταν να… σφουγγαρίσει φεύγοντας. Υπήρχαν άλλες που θόλωνε, «χαλούσε» το μυαλό του και τα έκανε μαντάρα. Άκουσε πάρα πολλά, κατακρίθηκε, χειροκροτήθηκε, αποθεώθηκε. Στην πραγματικότητα, στα δικά μου μάτια, με εξαίρεση την ομάδα με Τζέιμς, Ρίβερς, Σίνγκλετον, ποτέ δεν είχε ένα σύνολο δίπλα του φτιαγμένο στα δικά του μέτρα. Αν εκείνη η ομάδα είχε παραμείνει ίδια, με έναν αξιόλογο ψηλό, δεν ξέρω που θα έφτανε την επόμενη χρονιά. 

Εν κατακλείδι, η 3η Ιουλίου αποτελεί μια ιστορικής σημασίας ημερομηνία για τον Παναθηναϊκό. Η νέα εποχή επισφραγίστηκε με κάθε τρόπο. Τόσο με την παρουσίαση της νέας διοίκησης, όσων και με την ανακοίνωση της απομάκρυνσης των δύο παλιοσειρών της ομάδας όπως την γνωρίζαμε. Των δύο παικτών που ταυτίστηκαν περισσότερο από κάθε άλλον με την εποχή Γιαννακόπουλου και δύο από τις μεγαλύτερες μεταγραφικές επιτυχίες (για διαφορετικούς λόγους) της θητείας του άλλοτε ισχυρού άνδρα της ΚΑΕ. 

ΥΓ: Εφόσον ισχύει το ρεπορτάζ του Τόλη Κοτζιά, ο τρόπος απομάκρυνσης του Νίκου Παππά δεν τιμά τον Παναθηναϊκό. 

ΥΓ2: Τυχεροί στην Βαρκελώνη, που θα ζήσουν την απόλυτη φαντασίωση κάθε Παναθηναϊκού. 

ΥΓ3: «Θα προχωράμε μαζί
μέσα σ’ αυτή τη ζωή,
θα προχωράμε μαζί
κι όπου μας βγάλει.

Θα προχωράμε μαζί,
κάνε κουράγιο γιατί,
έχει ανηφόρα μπροστά
κι είναι μεγάλη»…

📌 Διαβάστε ακόμη…

• Παναθηναϊκός: Φόβοι για Ντέσερς! – Τι συμβαίνει
• Παναθηναϊκός: Τι θέλει να αλλάξει στη διακοπή ο Χρήστος Κόντης
• Παναθηναϊκός: Γιατί δεν έχει ανακοινωθεί ο Μπαλντίνι
• Παναθηναϊκός: Το «καυτό» πρόγραμμα μέχρι την επόμενη διακοπή
• Η σκληρή αλήθεια με τον Γκριγκόνις στον Παναθηναϊκό