Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς εξηγεί γιατί θα επιτύχει ο Παναθηναϊκός

Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς εξήγησε στην επίσημη ιστοσελίδα της Ευρωλίγκας στην Ελλάδα γιατί ο Παναθηναϊκός είναι… καταδικασμένος να πετύχει, επανέλαβε την επιθυμία του να μεταπείσει τον Δημήτρη Διαμαντίδη, ενώ μίλησε και για τον “παίκτη” αλλά και τον “πατέρα” Τζόρτζεβιτς.

Οι περισσότερες ερωτήσεις αφορούν τον Διαμαντίδη και τη δήλωση του πως η φετινή θα είναι η τελευταία του χρονιά

“Δεν με νοιάζει τι έχει πει. Μπορείς να το γράψεις αυτό που λέω. Δεν με ενδιαφέρει τι λέει και τι σκέφτεται τώρα. Θέλω να ακούσω τι έχει να πει, στο τέλος της σεζόν. Ο μεγαλύτερος στόχος που έχω, είναι να μην τον αφήσω να σταματήσει. Το μπάσκετ τον χρειάζεται, ο Παναθηναϊκός τον χρειάζεται, εμείς τον χρειαζόμαστε. Και εκείνος χρειάζεται το μπάσκετ. Τι είναι ο Διαμαντίδης για το μπάσκετ; Ένας από τους καλύτερους, αν όχι ο καλύτερος, στην Ευρώπη. Η καριέρα του είναι απίστευτη. Είναι υπεράνω όλων όσων έχω δει. Πρέπει να το καταλάβει πως είναι ένας από τους μεγαλύτερους θρύλους που έχουν παίξει ποτέ μπάσκετ στην Ευρώπη. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να καταλάβει, γιατί είναι πολύ ταπεινός.

Γιατί δεν το έχει καταλάβει; Αυτός είναι ο χαρακτήρας του. Στην παρούσα φάση, τον μαθαίνω προσωπικά. Η ταπεινότητα είναι η μεγαλύτερη αρετή ενός σταρ. Το μπάσκετ είναι άθλημα για ευφυείς ανθρώπους και εκείνος κυριαρχεί σε αυτόν τον τομέα. Θα ήθελα απλά, να σταματήσουμε όλοι να μιλάμε για τη δήλωση που έχει κάνει, γιατί αν μιλάμε όλη την ώρα για το ενδεχόμενο να είναι αυτή η τελευταία του σεζόν, θα το σκέφτεται όλη την ώρα. Του έχω πει ήδη πως έχω ως κύριο στόχο να μην τον αφήσω να φύγει. Οπότε ας δούμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, πώς θα εξελιχθεί η φετινή σεζόν, μαζί με τους συμπαίκτες του και πρώτον τον Νικ Καλάθη“.

Ας μιλήσουμε για τον Νικ Καλάθη

“Είναι απίστευτος ηγέτης. Αυτό είναι κάτι που δεν μαθαίνεται. Που δεν μπορείς να το διδάξεις σε κάποιον. Γεννιέσαι με αυτό και εκείνος το είχε από τη γέννηση του. Είναι πολύ ανταγωνιστικός τύπος, με πολύ καλή καριέρα. Δεν έχει μυστικά στο μπάσκετ. Είμαι πολύ χαρούμενος που τον έχω παίκτη”.

Πρόκειται για έναν ακόμα ταπεινό τύπο

“Αυτό το γκρουπ των παικτών… Ανατριχιάζω και μόνο που το σκέφτομαι, αλλά είναι αλήθεια. Έχω εκπλαγεί ευχάριστα με το πώς αντιδρούν, με το πώς αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, με εμάς, το τεχνικό τιμ και με όλους τους άλλους, όλοι οι παίκτες μας. Είναι κάτι πάνω στο οποίο δεν πρέπει να δουλέψουμε. Βγήκε φυσιολογικά, λόγω του ποιοι είναι αυτοί οι τύποι. Πρόκειται για μια εκπληκτική επιλογή ανθρώπων. Από την άποψη της ανθρώπινης υπόστασης -όχι μόνο από εκείνη της ποιότητας που έχουν ως παίκτες-, αυτή η ομάδα είναι εκπληκτική. Θα είναι η δύναμη μας, φέτος”.

Δηλαδή, έχετε έτοιμο κάτι που άλλες ομάδες χρειάζεται να αναπτύξουν στην εκκίνηση της προετοιμασίας τους. Άρα, ξεκινάτε από το 2, όχι από το 1

“Έχω την αίσθηση πως βοήθησα και εγώ λίγο σε αυτό. Ξεκίνησα από το 1. Αυτός είναι ο τρόπος μου. Αν δεν δέχεσαι και δεν καταλαβαίνεις το μπάσκετ, με έναν συγκεκριμένο τρόπο, όλα μπορούν να καταστραφούν εν ριπή οφθαλμού. Έχουμε καλή ανταπόκριση, καλή επικοινωνία μεταξύ μας, δουλεύουμε με ένα πολύ καλό τρόπο”

Πόσο έχει αλλάξει η ζωή σας, την τελευταία τριετία

“Δεν πιστεύω ότι άλλαξε, επί της ουσίας. Είμαι άνθρωπος του μπάσκετ. Η αλήθεια είναι ότι πριν λίγα χρόνια προσπάθησα να αποδράσω από το πεπρωμένο μου. Θυμάμαι, ο τιμ μάνατζερ που είχα στο Πέζαρο μου είχε πει στην τελευταία μου χρονιά ως παίκτη ότι “ποτέ δεν θα καταφέρεις να ξεφύγεις από το μπάσκετ”. Του είχα απαντήσει πως θα το κάνω, μάλιστα του είχα αναφέρει και τι σκοπεύω να κάνω. Εκείνος με κοιτούσε και όταν τελείωσα μου είπε “είναι αδύνατο. Έχει το μικρόβιο του μπάσκετ, μέσα σου. Το πρόσωπο σου αλλάζει, όταν πατάς στο παρκέ”. Αυτό λοιπόν, είναι κάτι που λέω στους ανθρώπους που έχουν το ίδιο μικρόβιο: να μένουν στο μπάσκετ. Το ΝΒΑ είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα, ως προς αυτό, γιατί κρατά τους ανθρώπους του μπάσκετ, αυτούς που μπορούν να προσφέρουν, μέσω των εμπειριών τους. Οι Αμερικανοί βρίσκουν για αυτούς τους παίκτες ένα μέρος, οπουδήποτε μέσα σε έναν οργανισμό, για να διδάξουν, για να μοιραστούν τις εμπειρίες τους με τους νέους. Έτσι κινούνται και πολλές ευρωπαϊκές ομάδες πια. Ομολογώ στο πρόσωπο μου φαίνεται η χαρά μου, όταν βρίσκομαι στο γήπεδο. Αλλάζω. Η καρδιά μου χτυπά πιο διαφορετικά, πιο γρήγορα. Δεν νιώθω τόσο μεγάλος. Τα συναισθήματα με κατακλύζουν“.

Ως προς τις αλλαγές που είπες, η ζωή μου άλλαξε. Τα κορίτσια μου, που είναι σήμερα 16 και 12, έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν όλα όσα μπορεί να σε διδάξει το μπάσκετ, στην καθημερινή ζωή. Είμαι πολύ χαρούμενος που ζουν αυτόν τον τομέα της ζωής, λίγο περισσότερο. Η σύζυγος μου βοηθά πολύ. Με πολλές θυσίες, αλλά ό,τι κάνει, το κάνει από την καρδιά της. Είμαι λοιπόν, πολύ ευτυχισμένος που ως οικογένεια ζούμε σε αυτούς τους ρυθμούς, με το μπάσκετ στη ζωή μας, ξανά“.

Όπως προσπαθούσατε να ξεφύγετε από το πεπρωμένο σας, εμφανίστηκε μια τεράστια πρόκληση στη ζωή σας: να αναλάβετε την εθνική Σερβίας

“Ήταν πολύ δύσκολη πρόκληση. Αλλά να σου πω κάτι; Λατρεύω τις προκλήσεις. Χωρίς αυτές, δεν υπάρχει νόημα. Δηλαδή, παίζεις απλά για να παίξεις; Όχι. Παίζεις για να νικήσεις. Η πραγματική πρόκληση ήταν να ανακτήσουμε τη νοοτροπία μιας δυνατής εθνικής ομάδας, που διεκδικεί μετάλλια. Αυτός ήταν ο πρώτιστος στόχος μου, όταν ανέλαβα“.

Αυτό ήταν και το πρώτο που είπατε και πολλοί σας είπαν τρελό

“Ούτε οι παίκτες, ούτε το γενικότερο περιβάλλον κατάλαβαν στην αρχή τι έλεγα. Όλοι, τα ΜΜΕ, οι φαν έλεγαν ότι είμαι τρελός. Η δουλειά μου ήταν να πείσω τους παίκτες πως ο στόχος μας ήταν η επιστροφή στο πόντιουμ. Τους έλεγα “είστε καλοί, είστε εκπληκτικοί, μπορείτε να τα καταφέρετε”. Σιγά σιγά, διαμορφώθηκε μια εκπληκτική ατμόσφαιρα, γινόταν εξαιρετική δουλειά στις προπονήσεις“.

Δεν δημιουργήθηκε και πίεση;

“Εμείς δημιουργήσαμε την πίεση, στους εαυτούς μας. Πρέπει να ζεις με την πίεση. Θα ομολογήσω βέβαια, πως όταν δεν είσαι το φαβορί είναι πιο εύκολη η διαδικασία. Φέτος, είχαμε αποκαλυφθεί και όλοι γνώριζαν ποιοι είμαστε. Ήταν λοιπόν, πιο δύσκολο για κάποιους παίκτες και για το περιβάλλον της εθνικής να διαχειριστούμε όσα συνέβαιναν. Ήταν όμως, και ένα μεγάλο σχολείο για εμάς, γιατί τώρα ξέρουμε πώς να είμαστε και πώς να μην είμαστε το φαβορί, για τα μετάλλια. Δεν είναι το ίδιο. Όσα είχα ζήσει στην προηγούμενη ζωή μου, ως παίκτης με βοήθησαν. Δεν υπήρχε κάτι που να μπορεί να μας δημιουργήσει πίεση. Ήταν κάτι που είχα λατρέψει. Η γενιά μου ολόκληρη, το είχε λατρέψει. Να μπαίνουμε σε διοργανώσεις, χωρίς να νιώθουμε πίεση, άλλη από αυτή που δημιουργούσαμε εμείς σε εμάς“.

Θα αναγνωρίζετε ωστόσο, πως η γενιά σας δεν ήταν ακριβώς… ο μέσος όρος

“Ναι, είχαμε πλήρη επίγνωση. Ήταν κάτι που είχαμε δημιουργήσει. Ήταν μια δεκαετία επιτυχιών. Ζήσαμε κάτι ανάλογο με αυτό που ζει τα τελευταία χρόνια η Ισπανία, η Γαλλία, κάτι που έχει ζήσει η Ελλάδα. Είχατε δυο εκπληκτικά χρόνια, το 2005 και το 2006“.

Και ακόμα αυτά σκεφτόμαστε

“Έτσι πάει η ιστορία. Όλα κάνουν τον κύκλο τους. Τα έθνη που έχουν την υπερηφάνεια, βρίσκουν τον τρόπο. Οι διοργανώσεις που αφορούν τις εθνικές ομάδες, είναι πολύ όμορφες εμπειρίες.  Από όλες τις απόψεις: των συναισθημάτων, των εντυπώσεων, του να “βρίσκεσαι” με τους υπόλοιπους και να εκπροσωπείς τη χώρα σου“.

Όλα είναι συμπτυγμένα. Ακόμα και τα ματς. Όλα γίνονται μέσα σε ένα πολύ μικρό διάστημα -ή τουλάχιστον πρέπει να γίνουν

“Όλα τα ζεις με το συναίσθημα. Με το έντονο συναίσθημα. Είναι όλα στο pick, σε τέτοιο βαθμό που όταν τελειώνεις, νιώθεις “άδειος”. Πρέπει να επαναφορτίσεις τα πάντα. Ευτυχώς, έχω τον Παναθηναϊκό, οπότε είχα την ευκαιρία να… επαναφορτιστώ άμεσα. Αν δεν υπήρχε ο Παναθηναϊκός, θα περνούσα δυο εβδομάδες ως… ζόμπι. Όπως λέει ο συνεργάτης μου, ο Άντονιτς, “το Hollywood τελείωσε, ας επιστρέψουμε στην πραγματικότητα”. Το μπάσκετ συνεχίζεται και αυτό είναι καλό“.

Αν είχατε παίκτη τον Σάσα Τζόρτζεβιτς, ποια συμβουλή θα δίνατε; Τι θα του λέγατε; Κάτι που κανείς δεν είπε σε εσάς;

“Άκουσα πάρα πολλά πράγματα. Τι θα έλεγα στον Σάλε; Είναι κάτι που δεν έχω σκεφτεί. Ίσως μόνο “πήγαινε και παίξε. Κάνε μας να το διασκεδάσουμε, όσο το διασκεδάζεις εσύ“.

Το γεγονός ότι το μπάσκετ ήταν κατ’ αρχάς για εσάς διασκέδαση, σας βοήθησε ως προς την προσέγγιση των παικτών, όταν γίνατε κόουτς;

“Θα σου πω ένα παράδειγμα. Είχαμε το φιλικό με την Παρτίζαν και το ΟΑΚΑ ήταν κατάμεστο. Ήταν το βράδυ που ο Παναθηναϊκός τίμησε τους θρύλους του. Όλα ήταν απίστευτα. Εμείς μόλις είχαμε επιστρέψει από την εθνική και στο ημίχρονο, όπως μπήκαμε στα αποδυτήρια -χωρίς αν το έχω προετοιμάσει-, είπα “παιδιά, βάλτε ξανά το χαμόγελο στα χείλη σας και απολαύστε το παιχνίδι. Παίζετε λες και έχετε 30 κιλά βάρος στην πλάτη σας και δεν υπάρχει λόγος”. Ο Μποχωρίδης ήλθε κοντά μου και μου είπε “κόουτς ξέρω ότι το λες για εμένα και έχεις δίκιο”. Είχε μεγάλη πίεση, χωρίς λόγο. Ενδεχομένως, γιατί έπαιζε σε γεμάτο γήπεδο, αυτήν την ιδιαίτερη βραδιά, για έναν νέο προπονητή. Και μετά, έπαθε αυτό που έπαθε… (κάνει χειρονομία και λέει κάτι, στη μητρική του). Ήταν τραγικό. Εν πάση περιπτώσει, τους είπα πως “παίζετε μπάσκετ, οπότε απολαύστε το. Κάντε με εμένα να το απολαύσω που σας βλέπω. Αλλιώς όλοι θα καταστραφούμε και μάλιστα πολύ γρήγορα“.

Από όλες τις αξιομνημόνευτες στιγμές που έχετε ζήσει στην καριέρα σας, ως παίκτης, ποια είναι στο Νο1;

“Το 1995, τον τελικό εδώ (δείχνει το παρκέ). Δίχως δεύτερη σκέψη, αυτή ήταν η καλύτερη στιγμή, έπειτα από όσα έζησε η χώρα μας, το εμπάργκο, εμφανιστήκαμε ως Γιουγκοσλαβία, στην καλύτερη στιγμή της καριέρας μας, της φυσικής μας κατάστασης. Προσωπικά, είχα πάρει την Euroleague, μετά πήγα στην Ιταλία, όπου κάθε σεζόν είχα και μια διάκριση. Δεν μπορούσαμε ωστόσο, να μετουσιώσουμε όσα κάναμε στις καριέρες μας, σε επίπεδο εθνικής ομάδας. Να εκπροσωπήσουμε το έθνος μας. Ώσπου μας δόθηκε αυτή η ευκαιρία και τα συναισθήματα ήταν απερίγραπτα. Το να παίζεις για τη χώρα σου, είναι κάτι όμορφο. Φανταστείτε λοιπόν, εκείνες τις συνθήκες και τι σήμαινε για εμάς αυτό που έγινε. Ήταν κάτι απίστευτο, ανεπανάληπτο”.

Και τα έφερε έτσι η ζωή και επιστρέψατε στο ΟΑΚΑ, σαν να ήταν γραμμένο στη μοίρα από την οποία επιχειρήσατε να αποδράσετε

“Ναι (γελάει). Όλα στη ζωή είναι κύκλος. Για όλα έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, αργά ή γρήγορα“.

Γιατί δεν παίξατε στην Ελλάδα -διότι είναι γνωστό πως είχατε προτάσεις;

“Είναι καλή ερώτηση. Το 1995 ή το 1996, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς ήταν προπονητής στον Ολυμπιακό και με κάλεσε. Είχα έναν ακόμα χρόνο συμβόλαιο με τη Φορτιτούντο. Ο Ολυμπιακός λοιπόν, ήταν έτοιμος να πληρώσει το buy out, να μου διπλασιάσει την αμοιβή, το χρόνο συμβολαίου, ήταν έτοιμος για όλα. Ήλθε λοιπόν, ο τζένεραλ μάνατζερ της Φορτιτούντο και μου είπε “δεν θα φύγεις, έτσι; Είμαστε οικογένεια”. Του απάντησα “μην ανησυχείς. Θα μείνω εδώ που είμαι”.

Είστε λοιπόν, πιστός

“Ναι, πιστεύω ότι είμαι”.

Η δεύτερη πρόταση που είχατε από την Ελλάδα ήταν από τον Παναθηναϊκό

“Με είχε προσεγγίσει ο Ομπράντοβιτς, όταν ήμουν 35. Ο Ζέλικο μου είχε πει ότι με θέλει, μάλιστα μου είχε ξεκαθαρίσει και το ρόλο που θα είχα στην ομάδα -θα έπαιζα στην Euroleague. Δεν τον άφησα να προχωρήσει άλλο. Του είπα “θα έτρεχα στην Αθήνα, για να παίξω για εσένα και για τον Παναθηναϊκό, αλλά δεν μου αρέσει πια το μπάσκετ και πρέπει να σταματήσω, τουλάχιστον για ένα χρόνο”. Είχα φτάσει στα όρια μου. Είχα πολλούς τραυματισμούς, είχα κουραστεί, είχα πάψει να διασκεδάζω. Ένιωθα πολύ πίεση στη Μαδρίτη, στη Βαρκελώνη. Δεν το απολάμβανα πια. Έπρεπε να αφήσω να φύγει η πίεση, να χαλαρώσω και να ανακτήσω την αγάπη και το πάθος μου για το μπάσκετ. Ήλπιζα πως αν μείνω λίγο μακριά, θα μου έλειπε και θα ένιωθα όσα με όριζαν για χρόνια. Ήξερα βέβαια, πως υπήρχε το ενδεχόμενο να μην ξανανιώσω κάτι. Πίστευα όμως, ότι το πάθος που είχα ανέκαθεν για το μπάσκετ, δεν θα με εγκατέλειπε. Πήρα λοιπόν, τηλέφωνο τον Ζέλικο και του είπα “θα ήμουν υποκριτής, αν έπαιρνα τα λεφτά και τη θέση, γιατί δεν το διασκεδάζω πια”. Με ευχαρίστησε που ήμουν ειλικρινής, μου εξήγησε πως ξέρει πολύ καλά για τι μιλάω και ίσως αυτός να είναι ο λόγος που είμαστε ακόμα φίλοι”.

Η ειλικρίνεια πόσο σας έχει βοηθήσει στη ζωή σας;

“Δεν βοηθά ιδιαίτερα. Βοηθά στο πνεύμα σου, στο μυαλό σου, κοιμάσαι καλά, αλλά γενικά δεν βοηθά. Παρ’ όλα αυτά, θα πω ότι είμαι χαρούμενος με τον τρόπο που ήταν οι σχέσεις μου, στη ζωή μου και με όσα έχω επιτύχει. Η αλήθεια είναι κάτι το σχετικό, δεν μετράται με τον ίδιο τρόπο για όλους τους ανθρώπους. Είναι σαν την ομορφιά. Άρα, δεν θα μιλήσω για ειλικρίνεια, αλλά για ευθύτητα. Είναι ένα από τα στοιχεία πάνω στα οποία έχει δομηθεί ο χαρακτήρας μου. Όλοι γύρω μου, η οικογένεια μου, οι φίλοι μου ξέρουν ότι είμαι ευθύς. Το αυτό ισχύει και για τους παίκτες μου. Χρειάζεται να είμαι ευθύς μαζί τους και “ανοιχτός”. Μου αρέσει να είμαι επαγγελματίας στη δουλειά μου και αυτό σημαίνει ότι οφείλω να είμαι “ανοιχτός”, ευθύς, ξεκάθαρος προς όλους. Δεν θέλω να πηγαίνω για ύπνο και να έχω κρατήσει πράγματα μέσα μου, γιατί ξέρω πως θα ξυπνήσω σε χειρότερη κατάσταση“.

Μετά το τέλος του Eurobasket, είχατε δηλώσει πως η FIBA δεν ήθελε τη Σερβία στα μετάλλια

“Δεν ήταν εν βρασμώ. Αν δεις το παιχνίδι, θα καταλάβεις επακριβώς τι έγινε. Όσα έγιναν στο πρώτο ημίχρονο ήταν απίθανα. Δεν έχω δει να ξανασυμβαίνουν όλα αυτά που έτυχαν σε εμάς και τόσο απροκάλυπτα. Η σερβική ομοσπονδία έχει μπάτζετ 2 εκατομμύρια και το 1.500.000 δεν ξέρουμε αν θα το έχουμε. Θέλω να πω ότι τα μόνα σίγουρα χρήματα είναι οι 500.000 που δίνει το Υπουργείο. Η λίγκα μας δεν είναι εμπορική, δεν έχουμε τηλεοπτικά δικαιώματα, δεν έχουμε ακριβούς παίκτες, δεν έχουμε χρήματα να πληρώσουμε τους παίκτες, δεν έχουμε χρήματα να φτιάξουμε τα γήπεδα, δεν έχουμε γήπεδα. Έχουμε όμως, απίστευτο ταλέντο και παίζουμε μπάσκετ με πολύ όμορφο τρόπο. Έχουμε δυο ομάδες που λατρεύουμε, με φιλάθλους που δημιουργούν μοναδική, ασύλληπτη ατμόσφαιρα. ο Ερυθρός Αστέρας και η Παρτίζαν. Ζουν μέσω των ομάδων και των παικτών. Αυτή είναι η εξαιρετική ποιότητα μας. Συν την εθνική που παλεύει για τα μετάλλια. Μετά έχεις την Ισπανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, των πολλών εκατομμυρίων. Δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε αυτά τα νούμερα. Αλλά κάνουμε ό,τι μπορούμε για να υπερβούμε εαυτούς.

Ένιωσα ότι έπρεπε να προστατεύσω τους παίκτες μου, που είχαν δώσει τα πάντα. Είχαμε τέσσερις παίκτες με τραυματισμούς, εν μέσω προετοιμασίας και όλα έγιναν πιο δύσκολα. Ο Τεόντοσιτς έχασε 20 ημέρες και αυτός ήταν ο λόγος που αντί να φτάσει η ενέργεια του στο pick, στο τελείωμα της διοργάνωσης -όπως πέρυσι-, τότε ήταν που άρχισε να “πέφτει”. Ο Έρτσεγκ ήταν εκτός δυο εβδομάδες, ο Μπογκντάνοβιτς έχασε τις 10 τελευταίες ημέρες και φυσικά δεν είχαμε κοντά μας από την αρχή τον Μαριάνοβιτς. Τότε θα μιλούσαμε για μια διαφορετική ιστορία. Kάποια “παιχνίδια” που δεν μας άρεσαν, δεν μας επέτρεψαν να τον έχουμε κοντά μας. Είναι όμως, “παιχνίδια” που αποδέχεται η FIBA, οι ομάδες του ΝΒΑ μπορούν να ασκήσουν veto, ώστε ένας παίκτης να μην παίξει στην εθνική του, οπότε είναι πολλά που αν τα σκεφτείτε, θα αντιληφθείτε με πόσα έχουμε να παλέψουμε, πόσα οφείλουμε να ξεπεράσουμε, για να επιτύχουμε. Δεν είναι εύκολο, αλλά αυτό είναι.

Θέλω να συγχαρώ βέβαια, τη Γαλλία. Κάποιοι όμως, είχαν σκηνοθετήσει την “ταινία” χωρίς να μας υπολογίζουν και αυτό είναι κάτι που δεν εκτιμώ καθόλου“.

Η ευθύτητα σας ήταν ο λόγος που ο Μίλος Τεόντοσιτς έπαιξε στα χέρια σας, το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας του, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ισπανίας;

“Ο Μίλος δημιουργεί τεράστια πίεση στον εαυτό του. Μιλήσαμε πάρα πολύ. Όχι μόνο για το μπάσκετ. Είχαμε 10 συναντήσεις… για την ακρίβεια, δεν ήταν συναντήσεις, αλλά κουβέντες. Ήμασταν με την εθνική και του έλεγα “έλα να πιούμε έναν καφέ, να πούμε καμια κουβέντα”. Μιλούσαμε για τη ζωή, για την οικογένεια του, γνώρισα τους γονείς του, τον αδελφό του, γνώρισε την οικογένεια μου. Με άφησε να μπω λίγο στη ζωή του, τον άφησα να μπει στη δική μου. Προσπάθησα να του δώσω κάτι άλλο, από το να είμαι απλά ο προπονητής και πιστεύω ότι επιτύχαμε όλοι. Το σημαντικότερο όλων ήταν πως εκείνος αποδέχθηκε αυτή τη σχέση. Γιατί κάποιες φορές μπορεί να απορρίψεις κάτι, χωρίς να ξέρεις καν το λόγο. Ίσως γιατί φοβάσαι το καινούργιο; Το διαφορετικό; Ήμουν παίκτης, όταν εκείνος ήταν παιδί, αρχικά λοιπόν με αντιμετώπιζε σαν το παιδικό του ίνδαλμα, αλλά στην πορεία ενδεχομένως να βρήκε κάτι άλλο. Ίσως να εξεπλάγη από το ποιος είμαι, πώς είμαι, πώς είναι οι άνθρωποι γύρω μου, οι οποίοι έχουν τεράστια ποιότητα και εμπειρία και ξέρουν πολύ περισσότερο μπάσκετ από εμένα, σε ό,τι αφορά το κοουτσάρισμα. Με τον Άντονιτς μεγαλώσαμε μαζί και τώρα είναι συνεργάτης μου. Έχει ειδικό ρόλο στην ομάδα που δεν αφορά μόνο το μπάσκετ“.

Ένα παράδειγμα είναι ο Ραντούλιτσα

“Ήταν εκπληκτικό αυτό που έγινε στο τέλος της πρώτης μας χρονιάς στην εθνική. Μια από τις δουλειές του, τους στόχους του, ένας από τους παίκτες που έπρεπε να βάλει στη νοοτροπία της ομάδας, στο περιβάλλον ήταν ο Ραντούλιτσα, γιατί ήταν νέος, ήταν μικρός. Όπως είπε “στην αρχή, όταν βλεπόμασταν με τον Ραντούλιτσα το πρωί ανταλλάσσαμε μια γρήγορη χειραψία. Σε 15 ημέρες, το high five έγινε μια πολύ σφικτή χειραψία και τώρα με το καλημέρα αγκαλιάζουμε ο ένας τον άλλον”. Και όλοι είχαν συγκινηθεί, γιατί πραγματικά αυτή ήταν η εξέλιξη της σχέσης. Τον “σπάσαμε” με το να είμαστε άνθρωποι. Όχι καλοί ή κακοί. Άνθρωποι. Και έτσι κερδίσαμε έναν εξαιρετικό παίκτη, για την εθνική, για τον Παναθηναϊκό, για το μπάσκετ.

Ήταν σαν να είχε χαθεί στο δάσος και δεν ήξερε αν πρέπει να πάει εμπρός, πίσω, αριστερά, προς το μεγάλο δέντρο. Έψαχνε μια έξοδο, έψαχνε τον ήλιο. Ήταν εκεί, αλλά δεν μπορούσαμε να πάμε να τον πάρουμε. Έπρεπε να βρει ο ίδιος τον δρόμο και εμείς τον βοηθήσαμε. Και ξέρεις τι έγινε; Όταν ανέλαβα την εθνική, ήταν αρκετοί εκείνοι οι παίκτες που έλεγαν “δεν θέλω να παίξω” ή “είμαι τραυματίας”. Πλέον δεν έχουμε έναν που να λέει έστω “θα το σκεφτώ”. Όλοι λένε πως “αν με καλέσει, θα είμαι εκεί”, δημοσίως. Αυτό ήταν το τεράστιο κέρδος μας. Να θέλουν όλοι να παίξουν για την εθνική. Και τώρα, η δουλειά μου είναι να διαλέγω από όλους αυτούς, τους 12.  Είναι δύσκολο. Αλλά είναι ωραίο. Όλοι θέλουν να είναι κοντά μας, να παλέψουμε για τα μετάλλια”. Όλοι θέλουν να δουλέψουν για έναν προπονητή που μιλά τη γλώσσα τους.