Ολόκληρη η συνέντευξη του Δημήτρη Διαμαντίδη

Αυτή η συνέντευξη δεν χρειάζεται προλόγους. Διαβάστε ολόκληρη την «κατάθεση ψυχής» του Δημήτρη Διαμαντίδη στην εφημερίδα «Πράσινη».

Δημήτρη έχεις αφήσει να εννοηθεί πως σκέφτεσαι να σταματήσεις στο τέλος της χρονιάς. Είναι ειλημμένη η απόφαση σου;

«Δεν το σκέφτομαι περισσότερο είναι ειλημμένη απόφαση. Θέλω να παίξω έναν ακόμη χρόνο. Θέλω να τελειώσω την καριέρα μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ο στόχος μου είναι να είμαι υγιής πάνω απ’ όλα και μετά άμα μπορέσω να βοηθήσω την και εγώ από τη μεριά μου την ομάδα. Σίγουρα αν καταφέρουμε να κατακτήσουμε κάποιο τίτλο ή τίτλους αυτό θα είναι το καλύτερο τέλος και για μένα».

Έχεις συνειδητοποιήσει τι είναι αυτό που μας λες. Το έχεις… χωνέψει μέσα σου;

«Μέσα μου δεν το έχω καταλάβει ακόμη το «σταματάω» γιατί δεν το έχω ζήσει. Σίγουρα ξέρω πως θα μου λείψει το μπάσκετ γιατί είναι αυτό που κάνω τόσα χρόνια, ο τρόπος της ζωής μου, αυτό που αγαπάω, η ζωή μου κυλά γύρω από αυτό. Αν εξαιρέσεις τα τελευταία δυόμιση – τρία χρόνια που είμαι παντρεμένος και έχω κάνει τη δική μου οικογένεια. Τα παιδιά μου και η οικογένεια μου πλέον παίζουν τον σημαντικότερο ρόλο. Σίγουρα θα μου λείψει όμως το μπάσκετ. Πολύ. Το πώς θα είμαι και όλα τα σχετικά θα το δούμε όταν θα έρθει εκείνη η ώρα».

Ο κόσμος του Παναθηναϊκού και γενικότερα οι Έλληνες φίλαθλοι αδυνατούν να πιστέψουν πως του χρόνου δεν θα υπάρχει παίκτης – Διαμαντίδης. Το καταλαβαίνεις εσύ από τη μεριά σου;

«Εντάξει δε νομίζω πως μπορεί ο κόσμος να μην μπορεί να φανταστεί το μπάσκετ χωρίς εμένα. Παίκτες, έρχονται, φεύγουν, σταματάνε αυτή είναι η ζωή. Παίκτες θα βγαίνουν και θα συνεχίζεται αυτή η διαδικασία. Ο Παναθηναϊκός δεν πρόκειται να σταματήσει από έναν παίκτη. Ο Παναθηναϊκός είναι ο Παναθηναϊκός και είναι μια ομάδα η οποία θα συνεχίσει να υπάρχει. Παίκτες οι οποίοι ήταν ή είναι στην ομάδα παίζουν για όσο καιρό μπορούνε. Έτσι είναι αυτά. Είναι η φυσιολογική ροή των πραγμάτων. Δεν είναι κάτι για μένα. Θα σταματήσω και ο Παναθηναϊκός θα υπάρχει. Παίκτες, διοίκηση, προπονητές ο κόσμος που είναι πάντα παρών στην ομάδα και τη βοηθάει απίστευτα όλα αυτά τα χρόνια. Τίποτε δεν θα αλλάξει».

Έχεις κάνει ήδη τον απολογισμό σου δηλαδή;

«Σίγουρα φεύγω γεμάτος. Δεν κοιτάζω ακόμη πίσω. Δόξα τω Θεό η καριέρα μου τα είχε όλα και το μεγαλύτερο κομμάτι της είχε πάρα πολλές επιτυχίες και χαρές στην ομάδα μου, τον Παναθηναϊκό. Και με την Εθνική ομάδα έχω ζήσει απίστευτες στιγμές. Δεν περίμενα ποτέ πως θα τα ζήσω όλα αυτά. Φεύγω γεμάτος. Δηλαδή όταν θα φύγω θα είμαι γεμάτος. Μακάρι να είμαι και υγιής, να τελειώσει η χρονιά με υγεία και κάποιες επιτυχίες».

Έχεις σκεφτεί πως θα είναι η επόμενη μέρα για τον Δημήτρη μετά το μπάσκετ;

«Για να πω την αλήθεια δεν το έχω σκεφτεί ακόμη. Είναι ένα θέμα που το συζητώ με την οικογένεια μου πως θα είναι και όλα τα σχετικά. Ακόμη όμως δεν έχω σταματήσει, έχω έναν χρόνο ακόμη. Όταν έρθει εκείνη η ώρα θα δούμε».

Υπάρχει στο μυαλό σου η ενασχόληση με το άθλημα από άλλο μετερίζι, από ένα άλλο πόστο;

«Να σου πω την αλήθεια δεν είναι στη σκέψη μου να παραμείνω στο μπάσκετ. Να είμαι σε κάποιαν θέση. Τώρα επειδή παλιά έχω πει μεγάλα λόγια και στο τέλος έγιναν άλλα, ας περιμένουμε. Η πρώτη μου σκέψη όμως είναι να μην μείνω στο μπάσκετ σε κάποιο συγκεκριμένο ρόλο ή πόστο».

Κουράστηκες;

«Μετά τη δημιουργία της οικογένειας μου αρχίζω και κουράζομαι λίγο με τα ταξίδια και όλα αυτά που έχει η ζωή του αθλητή. Μου λείπει η οικογένεια μου και τα παιδιά μου. Είμαι μακριά και κάπου εκεί αρχίζεις και κουράζεσαι ψυχολογικά. Το σωματικό κομμάτι είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό. Άλλωστε αυτή είναι η δουλειά σου. Πρέπει να κουραστείς για να είσαι έτοιμος να παίξεις».

Καστοριά ή Αθήνα. Πριν λίγα χρόνια φρονώ πως θα έλεγες με κλειστά μάτια Καστοριά μετά τους τίτλους του τέλους…

«Ναι θα σου έλεγα σίγουρα αυτό, θα έλεγα πως θα γυρνούσα στην Καστοριά. Αλλά πλέον επειδή η ζωή μου άλλαξε θα είμαι στην Αθήνα. Θα έχω εξάλλου ελεύθερο χρόνο να πηγαίνω όποτε θέλω να βλέπω τους φίλους μου, τους δικούς μου και την πατρίδα μου».

Τι σου έλειψε περισσότερο σε αυτή τη μακροχρόνια διαδρομή;

«Δεν μου έχει λείψει κάτι πραγματικά, ίσως επειδή όλοι οι φίλοι μου είναι στην Καστοριά θα ήθελα να τους έχω λίγο πιο κοντά και να τους βλέπω. Δεν έχω όμως κάποιο παράπονο. Και οι γονείς μου. Θα ήθελα να τους βλέπω παραπάνω αλλά και αυτό θα γίνει όταν σταματήσω το μπάσκετ».

Οι άνθρωποι της ομάδας ονειρεύονται ένα σπουδαίο τέλος στην καριέρα σου με τίτλους και διακρίσεις.

«Μακάρι και εγώ αυτό θέλω. Μακάρι να τελειώσουμε τη χρονιά και να έχουμε κάνει κάτι καλό».

Υπάρχει άλλη αύρα φέτος;

«Δεν μπορούμε να πούμε ακριβώς αν έχει καλύτερη αύρα. Θα κριθούμε πάνω στο παρκέ. Λείπουν πολλά παιδιά που είναι κομβικά για την ομάδα μας και ο προπονητής. Νομίζω πως όταν θα μπούμε στο γήπεδο όλοι μαζί θα μπορέσουμε να καταλάβουμε τι γίνεται. Θα χρειαστεί λίγος χρόνος παραπάνω γιατί είμαστε μια νέα ομάδα με νέο προπνητή και φιλοσοφία. Ένα είναι το σίγουρο πως η ομάδα αυτή έδειξε όλα αυτά χρόνια ότι προσπαθεί και θα δίνει τα πάντα μέσα στο γήπεδο γι’ αυτό δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Όλα τα άλλα θα τα δούμε στην πορεία».

Υπάρχουν δύο άκρα στην ομάδα που πρέπει να ισορροπήσετε ανάμεσα σε πολύ ελπιδοφόρους και νέους παίκτες και σε παλαιότερους και έμπειρους (μας διακόπτει).

«Υπάρχουν και τα παιδιά που βρίσκονται ενδιάμεσα σε ηλικία. Αυτοί θα είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε μικρούς και μεγάλους».

Τι θα έλεγες στους μικρούς πριν κλείσεις την πόρτα πίσω σου;

«Να έχουν το μυαλό τους στο μπάσκετ, όλα τα υπόλοιπα μπορούν να γίνονται και να τα ευχαριστιούνται όλα αρκεί να έχουν το μέτρο. Το μέτρο όπως το βλέπει καθένας από τη δική του οπτική γωνία. Εγώ το βλέπω κάπως. Εσύ μπορεί να το βλέπεις αλλιώς, ο Βασιλάκης αλλιώς, ο Λούντζης αλλιώς, ο Παππαγιάννης, ο Κόνιαρης αλλιώς. Εμένα τα όρια είναι πάντα διαφορετικά στο μυαλό μου. Μπορεί να κάνω λάθος. Εγώ αυτό όμως πιστεύω και όλα αυτά τα χρόνια με αυτά πορεύτηκα. Με αυτή τη λογική. Ο στόχος είναι να παίξουν μπάσκετ».

Εθνική ομάδα. Μπορεί να μας χαρίσει μεγάλες στιγμές ξανά; Μήπως έχει πολλούς πρωταγωνιστές και λίγους εργάτες;

«Έχουμε πάρα πολύ καλό ρόστερ. Για μένα σημασία έχει όταν ξεκινάς το Ευρωμπάσκετ να είσαι απόλυτα έτοιμος. Θα είναι διαφορετικά τα πράγματα. Δεν είναι φιλικά, αλλά πάνω απ’ όλα τα ίδια τα παιδιά και οι προπονητές που ζουν μια ομάδα ξέρουν καλύτερα. Έχουμε καλό ρόστερ και πολλές πιθανότητες για κάτι καλό. Όλα τα παιδιά έχουν παίξει σε υψηλό επίπεδο με εμπειρίες και γνώσεις θα βρουν τον τρόπο να πάει καλά η ομάδα. Θα προσπαθήσουν, το θέλουν και μπορούν. Η Εθνική ομάδα είναι κάτι ξεχωριστό. Θεωρώ πως θα πάμε καλά. Έχουμε καλό υλικό».

Πέρασε ποτέ από το μυαλό σου να μην συνεχίσεις στον Παναθηναϊκό;

«Στον Παναθηναϊκό όλα αυτά τα χρόνια δεν σκέφτηκα ποτέ να φύγω. Δεν τέθηκε ποτέ τέτοιο ζήτημα. Είναι η οικογένεια μου, είναι οι άνθρωποι η οικογένεια Γιαννακόπουλου και όλοι εδώ που έχουμε περάσει τόσα. Αυτός είναι ο 12ος χρόνος μου. Ποτέ δεν είχα κάποιο πρόβλημα. Ίσως φέτος καθυστερήσαμε λίγο αλλά ποτέ δεν ανησύχησα. Είναι η ομάδα μου και θα παίξω την τελευταία μου χρονιά. Δεν με απασχολεί κάτι άλλο. Να περάσω καλά, να περάσουμε όλοι καλά και μακάρι όπως είπα στο τέλος να είμαστε χαρούμενοι όπως έχει γίνει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια».

Άρα, να φύγεις όπως ονειρεύεται κάθε αθλητής;

«Να σου πω. Ακόμη και με άσχημο τρόπο να τελειώσει η καριέρα μου. Δηλαδή η εικόνα δεν είναι αυτή που θέλαμε πάλι δεν θα στεναχωρηθώ γιατί έχουμε πετύχει πολλά και σίγουρα θα ξέρω πως μπορεί να μην πετύχαμε αλλά έχουμε παλέψει, έχουμε δώσει τα πάντα. Αθλητισμός είναι. Κάποιο άλλοι είναι καλύτεροι, είναι θέμα ημέρας, ίσως και θέμα τύχης. Αν και πιστεύω πως η τύχη δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο. Εγώ όταν τελειώσω θα τελειώσω πολύ γεμάτος. Αισθάνομαι όμορφα».

Πριν από λίγες μέρες μιλώντας στην πρώτη της ομάδας ζήτησες από τους δημοσιογράφους να προστατέψουν τα νέα παιδιά της ομάδας.

«Δεν εννοούσα μόνο τους δημοσιογράφους αλλά γενικά αυτούς που ασχολούνται με τον χώρο μας. Επειδή αυτά τα παιδιά και γενικά η γενιά τους μεγαλώνει διαφορετικά, απ’ ότι μεγάλωσε η δικιά μου η γενιά και ακόμη περισσότερο η προηγούμενη πριν από 15 χρόνια. Σίγουρα παίζει σημαντικό ρόλο να προστατευτούν αυτά τα παιδιά, να μπορέσουν να έχουν το μυαλό τους αποκλειστικά στο μπάσκετ και στο πως θα γίνουν καλύτεροι, θα δουλέψουν και θα βοηθήσουν την ομάδα μας τον Παναθηναϊκό. Κάποια παιδιά τα βλέπουμε ν’ αγωνίζονται στις Εθνικές ομάδες και μακάρι αύριο, μεθαύριο να στελεχώσουν και να εκπροσωπήσουν την Εθνική αντρών. Αλλά σίγουρα όλοι πρέπει να έχουμε ένα μέτρο ώστε να τα προστατέψουμε αυτά τα παιδιά.

Θεωρείς πως τα πολλά Μέσα, ειδικότερα το ίντερνετ και τα social media κάνουν κακό στα νέα παιδιά. Τους παίρνουν το μυαλό;

«Είναι το ίντερνετ είναι όλα αυτά τα πράγματα που αλλάζουν τη σκέψη και την προσέγγιση. Όλα με μέτρο. Αυτή είναι η άποψη μου, αυτό θεωρώ εγώ σωστό».

Είχες φανταστεί ποτέ πως θα ζούσες τόσο μεγάλες στιγμές;

«Ποτέ δεν είχα φανταστεί πως θα κατακτούσα τόσα πράγματα, θα έχω παίξει με παίκτες τόσο μεγάλου επιπέδου να έχω αντιμετωπίσω τόσο μεγάλους αθλητές. Να συνεργαστώ με ανθρώπους, να γνωρίσω ανθρώπους Να μάθω να ζω μέσα σε τέτοια πίεση και άγχος. Γιατί ναι μεν είναι κάτι ωραίο να το κάνεις αλλά είναι και ψυχοφθόρο. Μπορεί κάποιος να πει πως παίζει μπάσκετ και παίρνει τα λεφτά του. Ναι είμαστε και τυχεροί και έχουμε πει πως είναι και ευλογία να κάνεις αυτό που αγαπάς και να ζεις μέσα από αυτό αλλά από την άλλη έχει και αυτό το τίμημα. Πιστέψτε πως εγώ το έχω βιώσει αυτό το τίμημα αρκετά. Είναι κάτι όμως που πάλι στο τέλος λέω Δόξα τω Θεό είμαστε καλά και να ευχαριστούμε τον Θεό και την Παναγία που τα ζήσαμε όλα αυτά που έγιναν. Όλα μια χαρά».

Πίστευες ποτέ πως θα φτάσεις να έχεις ζήσει τόσες στιγμές. Το περίμενες όταν ήσουν μικρός, το ονειρευόσουν;

«Δεν το περίμενα. Τι να περιμένω; Εγώ έπαιζα μπάσκετ στην Καστοριά κάποιοι είδαν πως έχω κάποιο ταλέντο, έφυγα στη Θεσσαλονίκη. Φεύγω λοιπόν από την Καστοριά στα 19 μου και λέω πάω στη Θεσσαλονίκη και μου φαίνεται βουνό. Που, πως και τι θα κάνω; Τι γίνεται; Φεύγω μακριά από την οικογένεια μου, λέω θα μπορέσω να τα καταφέρω; Μου φάνηκε πάρα πολύ δύσκολο στην αρχή και όντως ήταν δύσκολο. Σιγά, σιγά όμως ο χρόνος τα έφερε καλά τα πράγματα. Πήγα σε μια ομάδα, δυσκολεύτηκα, προσαρμόστηκα, σιγά, σιγά άρχισα να καταλαβαίνω τι μπορώ να κάνω. Κάποιοι άνθρωποι με πίστεψαν, με βοήθησαν και με στήριξαν. Ο Κώστας Πιλαφίδης το έχω ξαναπεί πως είναι ένας πάρα πολύ σημαντικός άνθρωπος για εμένα. Με βοήθησε και με στήριξε πάρα πολύ στη Θεσσαλονίκη. Εκεί αν δεν άντεχα, θα γύριζα πίσω. Μετά άρχισα να παίζω στον Ηρακλή, να παίρνω περισσότερα λεπτά άλλαζε ο ρόλος μου, έφτασε η χρονιά η οποία πιστεύω πως έπρεπε να κάνω το βήμα παραπάνω και ήρθα στον Παναθηναϊκό και τον κύριο Ομπράντοβιτς. Το έκανα δεν ήξερα αν ήμουν έτοιμος να το κάνω. Τελικά αποδείχτηκε πως μπορούσα. Και όλα κύλησαν όπως κυλάνε. Είναι η φυσιολογική εξέλιξη που λέμε».

Και με μεγάλη μετριοπάθεια όλα αυτά τα χρόνια;

«Μετριοπάθεια; Έτσι έχω μάθει να είμαι στη ζωή μου. Μάλλον αυτό ένιωθα πως είναι το σωστό για μένα».

Μας έμαθες το «δεν έκανα και τίποτε» μετά από τεράστιες επιτυχίες…

«Το “δεν έκανα και τίποτα” ξέρεις τι σημαίνει; Όταν είσαι σ’ ένα ομαδικό άθλημα δεν είσαι μόνος σου. Αν έκανα στίβο θα σου έλεγα πως έτρεξα και τους πέρασα. Στο μπάσκετ έχεις άλλους 11 συμπαίκτες, προπονητές και σταφ. Κάνουν κάποια παιδιά πράγματα που ο απλός κόσμος δεν τα καταλαβαίνει. Ο απλός φίλαθλος. Αυτά είναι τόσο σημαντικά για μια ομάδα ώστε να μπορέσεις και εσύ να κάνεις αυτό που πρέπει. Είναι αλυσίδα. Για αυτό είναι σημαντικό να υπάρχει αυτό σε μια ομάδα. Θέλει ώρες στο γήπεδο, θέλει εξυπνάδα, να έχεις έναν άνθρωπο που θα ξέρει τα πάντα. Έχει πολλά πράγματα για να πετύχεις τον στόχο σου. Απ έξω αυτός που κοιτάει δεν το καταλαβαίνει. Χρειάζεται πολλή δουλειά. Χρειάζεται κάποιοι άνθρωποι να δουλεύουν στο βίντεο 10 και 15 ώρες, οι βοηθοί να κάνουν όλοι τη βρώμικη δουλεία. Άλλοι να σε τρίβουν, άλλοι να μην σου λείψει τίποτα. Για να φτάσει σ’ ένα επίπεδο όλα παίζουν τον ρόλο τους. Είναι μια αλυσίδα. Κάτι που είχε και έχει ο Παναθηναϊκός όλα αυτά τα χρόνια».