Αφιέρωμα: Το Power Ranking της Euroleague! #2

Ο Κωνσταντίνος Πανάς και το «Όλα Πράσινα» δίνουν την δική τους οπτική για τις ομάδες της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης, που δεν είναι άλλη από την Euroleague, κατατάσσοντας και αξιολογώντας καθεμία εξ’ αυτών.

Την περασμένη εβδομάδα, ο Κωνσταντίνος Πανάς ανέλυσε τις 4 πρώτες ομάδες που, κατά τη γνώμη του, θα πλασαριστούν φέτους στις 4 πρώτες θέσεις της Regular Season. Αυτή την εβδομάδα, προχωράμε στις 4 επόμενες, που δεν είναι άλλες από τους Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, Μακάμπι Τελ Αβίβ και Νταρουσάφακα.

Ολυμπιακός – Για να επιστρέψει στην κορυφή

Πρόβλεψη: Θέσεις 5η – 6η

Key Player – Έρικ Γκριν

Το “πάρε – δώσε”

Ήρθαν: Κεμ Μπιρτς, Νίκος Αρσενόπουλος, Έρικ Γκριν, Πάρης Μαραγκός
Έφυγαν: Ντι Τζέι Στρόμπερι, Χακίμ Ουόρικ, Οθέλο Χάντερ, Μιχάλης Τσαϊρέλης, Ανδρέας Χριστοδούλου
Ανανέωσαν: Βασίλης Σπανούλης

Οι «ερυθρόλευκοι» ενέταξαν στο δυναμικό τους μόλις δύο παίκτες, αποφασίζοντας να στηριχθούν στον περσινό κορμό. Βάθος και ποιότητα τους χαρακτηρίζει αυτή τη στιγμή, για μια ομάδα που αν είναι υγιής έχει την δυνατότητα να πάει μέχρι το τέλος.

*Οι θέσεις 5-6 μοιράζονται με Παναθηναϊκό, ακριβώς επειδή οι δύο ομάδες μοιάζουν ισοδύναμες σε αυτή τη φάση και διεκδικούν ίδιες πιθανότητες για να μπουν στην τετράδα της τελικής κατάταξης. Ελαφρύ προβάδισμα στον Ολυμπιακό, λόγω μεγαλύτερης ετοιμότητας και επειδή δεν μπορώ ακόμη να γνωρίζω τι μπάσκετ θα παρουσιάσει ο Παναθηναϊκός.

Ο Ολυμπιακός άλλαξε νοοτροπία, ο κόουτς Σφαιρόπουλος επιτέλους κατάλαβε ότι δεν γίνεται μόνο με την άμυνα να κερδίσεις παιχνίδια. Σίγουρα παίρνει τον τίτλο για την κορυφαία physical άμυνα τα τελευταία δύο χρόνια, ωστόσο το θέαμα που παρουσίασε, κυρίως την τελευταία χρονιά ήταν κακό. Υπήρχαν ορισμένοι παίκτες που ξέφευγαν από αυτό το γενικό κακό και ήταν οι ίδιοι, όπου κουβάλησαν την ομάδα του Πειραιά στον εγχώριο τίτλο.

Οι φθηνότερες διακοπές γίνονται… Σεπτέμβριο! Δες τις καλύτερες τιμές από όλη την Ελλάδα

Ο Ολυμπιακός λοιπόν άλλαξε κατεύθυνση, όσον αφορά την αγορά ενός scoring guard που θα μπορέσει να προσφέρει επιθετικά, όσο θα ‘ναι ο Σπανούλης στον πάγκο, χωρίς ωστόσο να είναι «τρύπα» στην άμυνα. Το γεγονός ότι θεωρώ τον Γκριν κλειδί, είναι επειδή θα εξαρτηθεί πολύ από την απόδοση του το παιχνίδι των «ερυθρολεύκων». Ο Αμερικανός θεωρώ πως θα μπορέσει να αποτελέσει τον έκτο παίκτη του Ολυμπιακού, ένα γκαρντ που θα βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά την ώρα που δεν θα μπορεί ο φυσικός της ηγέτης.

Οι «ερυθρόλευκοι» δεν αναμένεται να αλλάξουν τρόπο παιχνιδιού, αντιθέτως πρόσθεσαν παίκτες που θα καλουπωθούν πάνω στο συγκεκριμένο μοτίβο και δεν θα αλλάξουν διόλου την νοοτροπία τους. Τόσο ο Μπιρτς, όσο και ο Γκριν είναι παίκτες που έχουν τα απαραίτητα επιθετικά και αμυντικά στοιχεία για να στηρίξουν το μπάσκετ του Σφαιρόπουλου.

Τι γνωρίζουμε καλά για τον Ολυμπιακό;

Είναι σίγουρα από τις κορυφαίες ομάδες στην Ευρώπη στο ανοιχτό γήπεδο και αυτό επιχειρεί να κάνει με την πρώτη ευκαιρία. Είναι ομάδα που στηρίζεται στο transition offense. Έπειτα στο μισό γήπεδο βασίζεται κατά πολύ στο Pick ‘n Roll offense, στο παιχνίδι αδύναμης πλευράς και στο low post παιχνίδι του Πρίντεζη. Η γρήγορη κυκλοφορία είναι κάτι που αρέσει πάρα πολύ στον κόουτς Σφαιρόπουλο.

Βλέποντας λίγο την περιφέρεια του Ολυμπιακού μπορούμε να καταλάβουμε προς τα πού θα κινηθεί.

Αρχικά ο Βαγγέλης Μάντζαρης μπορεί πλέον να αποκτήσει ξανά τον ρόλο του defensive stopper της πρώτης χρονιάς. Είναι δεδομένο ότι κάποτε αποτελούσε εκ των κορυφαίων overplay αμυντικών και επίσης η ικανότητα του στο επιθετικό Pick ‘n Roll θα μπορέσει να του δώσει και την αυτοπεποίθηση που έχει χαθεί μετά τον σοβαρό τραυματισμό του. Δυστυχώς, ο Έλληνας γκαρντ χαρακτηρίζεται από ένα προσωπικό «ταβάνιασμα» τα τελευταία χρόνια, όποτε ίσως είναι ορθό να ξεκινήσει πάλι από το στοιχείο, όπου ήταν πολύ καλός, την προσωπική άμυνα, ώστε να πάρει την ώθηση και στην επίθεση. Σίγουρα δεν έχει τα πόδια που διέθετε πριν τον τραυματισμό, αλλά μπορεί να επωμιστεί τον ρόλο του καταστροφέα αντιπάλων γκαρντ.

Κάπως έτσι, πιο άνετα θα πρέπει να νιώθει και ο Ντάνιελ Χάκετ, ο οποίος πέρυσι είχε περισσότερα επιθετικά καθήκοντα. Φέτος μπορεί να περιοριστεί σε κάτι που ξέρει να κάνει καλά, τον ρόλο του facilitator G. Είναι δεδομένο πως είναι παίκτης μέρας αναφορικά με την επίθεση, αλλά το blue collar skillset που διαθέτει είναι εξαιρετικό. Μακρύς, αθλητικός και βλέπει γήπεδο.

Για τον Έρικ Γκριν τα πράγματα είναι απλά, αλλά θα ήθελα να μιλήσω λίγο περί της διαφήμισης που πήρε ο συγκεκριμένος παίκτης και φυσικά δεν ρίχνω άδικο προς τους «ερυθρόλευκους» σχετικά με αυτό, γιατί παλαιότερα είχε γίνει και από της «πράσινη» δημοσιογραφία. Δεν είναι δυνατόν να γράφεται υπέρβαση για ένα παίκτη που το Νοέμβριο του 2015 ήταν στο στόχαστρο του Παναθηναϊκού και η τιμή του άγγιζε τα 250.000 ευρώ. Αλλά για να ακριβολογούμε και για να μην μειώνουμε τον παίκτη, η χρηματιστηριακή του αξία αυτή τη στιγμή είναι στα 550.000 με 600.000 ευρώ. Μην παρεξηγηθείτε ωστόσο με αυτή την τακτική. Είναι δεδομένο πως στην Ελλάδα, όλα αποκτάνε μεγαλύτερη αξία. Βέβαια καθρέπτης είναι το γήπεδο. Για το αν ο παίκτης αξίζει τα λεφτά του ή όχι θα το δούμε φέτος. Προσωπικά θεωρώ ότι είναι πολύ καλό fit για την περιφέρεια που διαθέτει ο Ολυμπιακός. Αφενός είναι ένας παίκτης που συνδυάζει μέγεθος, scoring instincts, spot shooting, shooting off dribble και τα τελευταία δύο είναι εξαιρετικά σημαντικά από την άποψη ότι δεν είναι παίκτης που χρειάζεται ή δεν χρειάζεται να έχει την μπάλα στα χέρια. Το γεγονός ότι μπορεί να λειτουργήσει σαν δεύτερος οργανωτής ή με δεύτερο οργανωτή έχοντας τον ρόλο του off guard, τον κάνουν αρκετά ελκυστικό στο παιχνίδι που θέλει να παρουσιάσει ο Σφαιρόπουλος, που δεν διαφέρει πολύ από το περσινό, απλά επιθυμεί να έχει τους ίδιους ρυθμούς, είτε με Σπανούλη μέσα, είτε χωρίς.

Έπειτα το μακρινό σουτ του Ολυμπιακού δεν θα στηριχτεί μόνο σε καταστάσεις απομονώσεων, των Σπανούλη και Γκριν. Ο Σφαιρόπουλος έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στα 3&D φόργουορντ που διαθέτει. Αρχικά στον πιο κλασσικό σουτέρ που διαθέτει, τον Λοτζέσκι, και στη συνέχεια στους Παπαπέτρου και Παπανικολάου. Ο Ολυμπιακός είχε τεράστιο πρόβλημα, όταν πέρυσι δεν έμπαιναν τα περιφερειακά σουτ. Φέτος με την προσθήκη Γκριν, έναν παίκτη που σουτάρει καλά και μετά από πάσα, οι «ερυθρόλευκοι» γίνονται πιο επικίνδυνοι και αρκετά πιο flexible σε καταστάσεις που οι άμυνες θα δένουν προς τα μέσα. Ο Ολυμπιακός διαθέτει έναν κλασσικό σουτέρ και από εκεί και πέρα παίκτες που δεν θες να τους αφήσεις ελεύθερους. Όταν πέρυσι υπήρχαν στην ίδια πεντάδα Όντομ και Στρόμπερι, σαφώς και θα στείλεις βοήθεια στον Σπανούλη.

Για τον Γιώργο Πρίντεζη τα πράγματα είναι γνωστά εδώ και μια τριετία πλέον. Το αγαπημένο low post threat των προπονητών, είναι δεδομένο πως έφτασε το παιχνίδι του σε τέτοιο σημείο, ώστε να αποτελεί για πολλούς το κορυφαίο «4» στην Ευρώπη. Αυτά είναι υποκειμενικά όμως. Ο Αγραβάνης αναμένεται να έχει τον μπαλαντέρ ρόλο που έχει τα τελευταία χρόνια, εναλλασσόμενος στις θέσεις «4» και «5». Προσωπικά μου θυμίζει έναν πιο low mentality Τσαρτσαρή, από την άποψη ότι είναι εξαιρετικός ριμπάουντερ, έχει το σουτ από την περιφέρεια και παίζει αρκετά καλή άμυνα. Ιδίως στο χαμήλωμα. Εντάξει ο Τσαρτσαρής ήταν απίστευτος πασέρ, διέθετε low post παιχνίδι, υψηλότατο IQ και κάποτε θεωρούνταν και ο καλύτερος παίκτης στη θέση του. Αλλά είπαμε low mentality Τσαρτσαρής.

Πάτρικ Γιανγκ και Κεμ Μπιρτς. Δεν θα σταθώ τόσο στον πρώτο, γιατί πάνω κάτω όλοι γνωρίζουμε τι εστί ο πρώην σέντερ της Γαλατά. Φυσικά προσόντα που τρομάζουν, διαθέτει  ίσως το υψηλότερο motor στην Euroleague, αλλά αν δεν αποκτήσει ελαστικότητα, θα ταβανιάσει σύντομα. Ο Μπιρτς είναι τελείως διαφορετικός παίκτης από τον Χάντερ πάντως. Στηρίζεται πολύ περισσότερο στην άμυνα και στο επιθετικό ριμπάουντ. Καθαρά παίκτης που ζει από τους κοντούς. Είναι και το μελανότερο σημείο για εκείνον, το γεγονός ότι δεν διαθέτει την προσωπική φάση. Από την άλλη, είναι παίκτης με υψηλό motor και αυτός, αρκετά καλός στην άμυνα ψηλά. Θεωρώ πως έχει την δυνατότητα να στηρίξει το PnR παιχνίδι του Σφαιρόπουλου.

Κάπως έτσι θεωρώ ότι ο Ολυμπιακός θα βασιστεί φέτος περισσότερο στην second unit που διαθέτει. Ο Σφαιρόπουλος είναι προπονητής που βασίζεται στο σύνολο και προσπαθεί να πάρει τα πάντα από τον κάθε παίκτη του ξεχωριστά. Η περσινή σεζόν απέδειξε πως ομάδα χωρίς βάθος δεν θα αντέξει να φτάσει όλο το δρόμο, ακόμη περισσότερο φέτος.

Παναθηναϊκός – Χτίστηκε για να πρωταγωνιστήσει

Πρόβλεψη: Θέσεις 5η – 6η

Key player – Νίκος Παππάς

Το “πάρε – δώσε”

Ήρθαν: Γιάννης Μπουρούσης,Κρις Σίνγκλετον, Μάικ Τζέιμς, Κέι Σι Ρίβερς, Πατ Καλάθης, Ντιμίτρις Νίκολς
Έφυγαν: Μαρκίζ Χέινς, Μίροσλαβ Ραντούλιτσα, Έλιοτ Ουίλιαμς, Βινς Χάντερ, Δημήτρης Διαμαντίδης, Γιώργος Παπαγιάννης, Αντώνης Κόνιαρης
Ανανέωσαν: Αργύρης Πεδουλάκης (C), Βασίλης Χαραλαμπόπουλος

Εδώ λοιπόν, βρίσκονται οι «πράσινοι» με μπροστάρη τον Αργύρη Πεδουλάκη, που επιστρέφει για να ολοκληρώσει αυτό που δεν έκανε κάποτε. Να οδηγήσει το αγαπημένο του «τριφύλλι» στο final-4.

*Οι θέσεις 5-6 μοιράζονται με Παναθηναϊκό, ακριβώς επειδή οι δύο ομάδες μοιάζουν ισοδύναμες σε αυτή τη φάση και διεκδικούν ίδιες πιθανότητες για να μπουν στην τετράδα της τελικής κατάταξης. Ελαφρύ προβάδισμα στον Ολυμπιακό, λόγω μεγαλύτερης ετοιμότητας και επειδή δεν μπορώ ακόμη να γνωρίζω τι μπάσκετ θα παρουσιάσει ο Παναθηναϊκός.

Σκέφτηκα πολύ ποιον παίκτη θα έπρεπε να παρουσιάσω ως κλειδί για την φετινή πορεία, και ενώ στο μυαλό μου περιπλανήθηκαν οι Μπουρούσης και Τζέιμς, τελικά κατέληξα στον Έλληνα γκαρντ. Στον Έλληνα γκαρντ, στον οποίο ποντάρει πολλά φέτος ο Αργύρης Πεδουλάκης. Οι «πράσινοι» φέτος άλλαξαν και προπονητή και νοοτροπία. Περισσότερο μπήκαν στην λογική ότι το μπάσκετ εξελίσσεται και μαζί του και ο Παναθηναϊκός. Το περσινό στραπάτσο με ομάδα χωρίς mobility είναι ένα καλό παράδειγμα για το «τριφύλλι», ώστε να αποφευχθεί τα επόμενα χρόνια. Σίγουρα δεν μπορούμε να έχουμε έμπρακτα ακόμη το μπάσκετ που θα παρουσιάσει η ομάδα του “Άρτζι”, αλλά βάσει τον εργαλείων που μάζεψε, θεωρώ ότι ο Παναθηναϊκός θα δημιουργήσει ένα κράμα Κούμπαν–Κούτσα και πάνω σε αυτή τη νοοτροπία θα βασιστεί. Άμυνα, Πόδια και μακρινό σουτ. Τρεις βασικές αρχές που είναι απαραίτητες για το σύγχρονο μπάσκετ. Θεωρώ επίσης ότι οι «πράσινοι» θα ακολουθήσουν αρκετά το ζευγαρωτό μοτίβο – ανάλογο με αυτό της ΤΣΣΚΑ – δηλαδή δίδυμα τα οποία θα μπαίνουν μαζί στο παρκέ (βλ. Τζέιμς-Παππά, Καλάθης-Φελντίν κλπ). Από εκεί και πέρα, σε ότι μπόρεσα να παρακολουθήσω από τα φιλικά, είδα ένα Παναθηναϊκό να υπερφορτώνει πλευρές για extra πάσα, ένα Παναθηναϊκό που βασική του αρχή είναι ο γρήγορος ρυθμός. Ωστόσο, όχι τον γρήγορο ρυθμό α λα Μακάμπι, δηλαδή ένα απαράμιλλο run ‘n gun, αλλά πιο πολύ έχω τα πόδια για να βγω στο transition. Από εκεί και πέρα υπάρχουν τα εργαλεία πλέον, ώστε να υπάρξει σωστή δόμηση του αιφνιδιασμού, δεν είναι τυχαίο ότι αν προσέξετε εικονικά το ρόστερ του Παναθηναϊκού, σχεδόν όλοι είναι ικανοί σε fastbreak.

Έχει γίνει αρκετός ντόρος σχετικά με την θέση την οποία αγωνίζεται ο Μάικ Τζέιμς… ο Αμερικανός είναι scoring point guard, απλά το γεγονός ότι δημιουργεί κυρίως μέσα από drive and dish καταστάσεις και ότι δεν είναι σταθερός σουτέρ, του δίνουν το προσωνύμιο του tweener, δηλαδή ούτε καθαρό πόιντ γκαρντ, ούτε καθαρό σούτινγκ γκαρντ. Η θέση όμως στην οποία αγωνιζόταν όλα αυτά τα χρόνια είναι αυτή του πόιντ γκαρντ. Το σημαντικό με τον Τζέιμς είναι ότι μπορεί να λειτουργήσει και με δεύτερο οργανωτή δίπλα του ή να παίξει τον ρόλο του off guard. Θεωρώ ότι δεν θα λειτουργούσε τόσο καλά με τον Νικ Καλάθη και θα εξηγήσω αργότερα. Για την ώρα, ο Νίκος Παππάς μοιάζει το ιδανικό «ζευγάρωμα» για τον ίδιο, με δύο παίκτες ωστόσο που έχουν πανομοιότυπα χαρακτηριστικά.

Οι φθηνότερες διακοπές γίνονται… Σεπτέμβριο! Δες τις καλύτερες τιμές από όλη την Ελλάδα

Αναφορικά με τον Έλληνα άσσο και γιατί τον θεωρώ κλειδί για την φετινή πορεία. Νομίζω ότι έφτασε σε μια ηλικία που πρέπει να παίξει πραγματικό μπάσκετ και συγκεκριμένα ολοκληρωμένο. Να ξεκινήσει να πηγαίνει περισσότερο προς την θέση «1», όχι για να παραμείνει εκεί, αλλά για να μπορέσουμε να πούμε ότι ολοκλήρωσε την ανάπτυξη του και πλέον είναι σύγχρονο γκαρντ. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο Πεδουλάκης έχτισε ομάδα που ο κάθε παίκτεης θα μπορεί να αντεπεξέλθει σε δύο ή τρεις θέσεις έκαστος. Ο Παππάς είναι ο παίκτης που πιστεύω ότι θα ξεκολλήσει τον Παναθηναϊκό σε κλειστές άμυνες, πολύ περισσότερο απ’ ότι ο Τζέιμς. Είναι ο παίκτης που μπορεί να αναδειχθεί σε second role playermaker. Δεν είναι τυχαία η χρησιμοποίηση του μαζί με τον Μάικ Τζέιμς. Ο Πεδουλάκης προσπαθεί να πιέσει τον Παππά ώστε να αξιοποιήσει την εξαιρετική αίσθηση που διαθέτει για το παιχνίδι. Τα επόμενα χρόνια ο Έλληνας γκαρντ θα πρέπει να εναλλάσσεται με ευκολία από την θέση «2», στην θέση «1». Όταν αυτή η αλλαγή γίνει και φυσικότητα, τότε θα μπορέσει να χαρακτηριστεί και ολοκληρωμένος μπασκετμπολίστας. Από εκεί και πέρα Τζέιμς και Παππάς, παρότι μοιάζουν αρκετά σαν παίκτες, είναι δεδομένο ότι ο Αμερικανός μεν είναι πιο αθλητικός, μακρύς και βασίζεται αρκετά στην απομόνωση, ο δε Παππάς έχει περισσότερα scoring instincts, καλύτερη αντίληψη για το παιχνίδι και αρέσκεται να επιτίθεται μέσα από ball screens. Δεν νομίζω ότι ο Παναθηναϊκός θα στηριχτεί σε έναν εκ των δύο για go to player, παρότι και οι δύο έχουν τα απαραίτητα στοιχεία γι’ αυτό.

Ο Λευτέρης Μποχωρίδης αναμένεται να αναλάβει τον ρόλο facilitator, τουλάχιστον για την ώρα. Ένα ρόλο που σαφώς του ταιριάζει βάσει χαρακτηριστικών (μακρύς, βελτιωμένος στην άμυνα και στο μακρινό σουτ, βλέπει γήπεδο, δεν ζητάει λεπτά). Η ραγδαία ανάπτυξη που έχει στο σουτ τριών πόντων σαν spot, ίσως δημιουργήσουν αργότερα ένα floor spacer στην θέση «1», που να μπορεί να λειτουργεί με δεύτερο οργανωτή δίπλα του. Έχω πει πολλάκις, ότι βλέπω το μέλλον του Μποχωρίδη σαν long swingman και όχι σαν pure facilitator. Οι προπονητές του ξέρουν καλύτερα.

Αναφορικά με τον Νικ Καλάθη και γιατί πιστεύω ότι δεν κολλάει με τον Μάικ Τζέιμς. Θεωρώ ότι ο ομογενής γκαρντ πρέπει να έχει δίπλα του οπωσδήποτε δύο με τρεις floor spacers και το λιγότερο ένα παίκτη που να τρέχει καλά μαζί του στο τρανζίσιον. Αυτό συμβαίνει γιατί αφενός ο Τζέιμς δεν είναι σταθερός σαν spot, αφετέρου και οι δύο θέλουν την μπάλα στα χέρια τους. Τώρα, αν ο Νικ πάρει ρόλο defensive stopper, δίνοντας ένα πιο freelance (ελεύθερο, χωρίς απαιτήσεις, “ελεύθερος επαγγελματίας”) ρόλο στον Τζέιμς, κάτι αντίστοιχο με την firepower περιφέρεια της Ρεάλ (Λιούλ–Ροντρίγκεζ), τότε αλλάζει το πράγμα. Γνωρίζουν όλοι όμως ότι ο Καλάθης για να λειτουργήσει επιθετικά και οργανωτικά χρειάζεται τέτοιους παίκτες δίπλα του και θεωρώ ότι θα διπλασιάσει τις ασσίστ του σε μια πεντάδα με Φελντίν, Ρίβερς, Νίκολς και Μπουρούση. Αρκετά λειτουργικοί επιθετικά και αμυντικά.

Από εκεί και πέρα, είναι πέρα για πέρα σημαντικό το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός πρόσθεσε στο ρόστερ του δύο καθαρούς floor spacers με υψηλά αμυντικά καθήκοντα. Το 3&D είναι απαραίτητο στο σύγχρονο μπάσκετ και οι «πράσινοι» αναμένεται να στηριχτούν πολύ σε αυτό φέτος. Ωστόσο, ο ρόλος Μπουρούση δίνει την δυνατότητα για inside game, κάτι που κάνει τον Παναθηναϊκό αρκετά πολυδιάστατο. Αν υπήρχε και το βαρύ πεντάρι, ώστε να αντιμετωπίσει τα δυνατά κορμιά, τότε σίγουρα τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Ο Γιώργος Παπαγιάννης χάλασε αρκετά τον σχεδιασμό όσον αφορά αυτό.

Ο Παναθηναϊκός έχει την δυνατότητα να δώσει ρόλο defensive stopper σε 6 παίκτες, κάτι που ανεβάζει αρκετά τον πήχη της άμυνας, ένα κομμάτι που θα βασιστεί και φέτος ο Πεδουλάκης. Το γεγονός ότι επιτέλους έχει παίκτες που μπορούν να παίξουν αλλαγές. Είναι δεδομένο ότι θα χαλάσουν πολλά pick ‘n roll φέτος, αλλά πιο σημαντικό είναι ότι έχει την δυνατότητα να απλώσει την άμυνα του για μεγάλο διάστημα. Κάτι αντίστοιχο με την Λόκο φέτος. Θεωρώ επίσης ότι θα βασιστεί και στις παγίδες στο μισό γήπεδο για να καλύψεις ενδεχόμενες αδυναμίες των Φώτση, Μπουρούση, Καλάθη που υστερούν σε πόδια, κάτι αντίστοιχο με την Κούτσα φέτος.

Νομίζω ότι ο Τζέιμς Γκιστ θα μπορεί να νιώθει ασφάλεια φέτος, ώστε να προσφέρει σε συγκεκριμένους τομείς και όχι να πρέπει να αποτελεί τον επιθετικό στόχο, τον δυνατό αμυντικό κ.ο.κ. Έχοντας ίσως το μεγαλύτερο impact στην «πράσινη» άμυνα, θα μπορούσε να περιοριστεί στο κομμάτι ενέργειας/ριμπάουντ/άμυνας και να μην αναγκάζεται να κάνει όλα αυτά, αλλά να πρέπει να πάρει την μπάλα κοντά στο ζωγραφιστό. Φέτος, ελπίζω να δούμε ξανά τις πτήσεις του, φέτος έχει την δυνατότητα για να επανέλθει με το παιχνίδι που τον καταξίωσε, above the rim.

Ο Πατ Καλάθης μου φαίνεται ότι περισσότερο αποκτήθηκε για να γίνει το βαρύ πεντάρι της «πράσινης» φρόντκορτ, παρά για τις θέσεις των φόργουορντ, κάτι αντίστοιχο με τον Κλαβέρ στην Κουμπάν πέρυσι.

Οι «πράσινοι», απ’ όσο μπορώ να φανταστώ, εξελίσσονται σε μια shooting ομάδα με βασικές αρχές το σωστό spacing και σωστό ζευγάρωμα των παικτών. Δεν υπάρχουν τόσο τα όπλα για επιθετικό Pick ‘n Roll, όσο για Pop out, κάτι που μπορεί να ανοίξει τις άμυνες και να δώσει φτερά στους Τζέιμς και Παππά να εισχωρήσουν στην άδεια ρακέτα. Άρα ο Παναθηναϊκός είναι δίκοπο μαχαίρι. Αφενός δεν πρέπει να αφεθεί ελεύθερο το shooting C, από την άλλη αν η ρακέτα μείνει αλώβητη υπάρχει ο κίνδυνος από τα scoring G και σε περίπτωση διάσπασης και βοήθειας θα υπάρχει πάντα ένας floor spacer αδειανός. Οπότε, κάπως έτσι αναμένεται να κινηθεί αυτός ο Παναθηναϊκός. Πόδια, Άμυνα, Μακρινό σουτ. Σαφώς, στο πιο ορθολογικό ρόστερ των τελευταίων ετών.

Νταρουσάφακα – Με τον ηγέτη στον πάγκο

Πρόβλεψη: Θέση 7η

Key Player – Μπραντ Γουαναμέικερ

Το “πάρε – δώσε”

Ήρθαν: Ντέιβιντ Μπλατ (C), Μπιρκάν Μπατούκ, Μπράντλεϊ Ουάναμεϊκερ, Νταϊρίς Μπερτάνς, Αντριέν Μοερμάν, Ουίλ Κλίμπερν, Τζέιμς Άντερσον
Έφυγαν:  Τζαμόν Λούκας Γκόρντον, Ογκιούζ Σαβάς, Μίλκο Μπιέλιτσα, Εμίρ Πρέλτζιτς, Σερχάτ Τσετίν, Έρβιν Ντάντλεϊ, Μάνουτσαρ Μαρκοϊσβίλι
Ανανέωσαν: Μεμέτ Γιαγκμούρ, Φουρκάν Αλντεμίρ

Και κάπου εδώ, οι Τούρκοι ακούστηκαν πολύ φέτος, για τα ηχηρά συμβόλαια που πρόσφεραν κατά την διάρκεια του καλοκαιριού, αλλά αν είναι ένα όνομα που ακούστηκε σαν κρότος, αυτό δεν είναι άλλο από του μοναδικού της σταρ, Ντέιβιντ Μπλατ.

Οι Τούρκοι ξεκίνησαν με Σπανούλη, συνέχισαν με Κουζμίνσκας, πρόσφεραν άνω του 1 εκατομμυρίου στον Γουαναμέικερ και κάπως έτσι κατέληξαν χωρίς φαντεζί παίκτες, χωρίς τα μεγάλα ονόματα που διαθέτουν τα υπόλοιπα τουρκικά κλαμπ. Αν ψάχνετε τον σταρ σε αυτή την ομάδα, θα τον βρείτε στο πρόσωπο του προπονητή της, έναν άνθρωπο που δεν νοιάζεται τόσο για το χρήμα (όχι τουλάχιστον να δαπανήσει), αλλά στο να χτίσει ομάδες για να πρωταγωνιστήσουν. Το μπάσκετ που παρουσίασε προ διετίας στην Μακάμπι, νομίζω ότι αποτελεί παρελθόν και παρότι ο Αμερικανό-Ισραηλινός τεχνικός αρέσκεται σε up tempo, δεν είναι τόσο οπαδός του run ‘n gun που πρεσβεύει η “ομάδα του λαού” χρόνια τώρα.

Αυτό που παρατήρησα σε φιλικά της Ντόγκους ήταν ότι χρησιμοποιεί αρκετά το flex motion, ώστε να φέρει την μπάλα κοντά στο ζωγραφιστό για εύκολα καλάθια. Παρατήρησα επίσης ότι αρέσκεται σε υπερφόρτωση πλευράς, μιας και διαθέτει τα εργαλεία. Δεν είναι τυχαία η μεταγραφή Γουαναμέικερ και ούτε τον τοποθέτησα τυχαία ως κλειδί για την φετινή επιτυχία της Νταρουσάφακα. Όταν τον είχα προτείνει για τον Παναθηναϊκό, είχα σκεφτεί ακριβώς αυτό… ένα καθαρό facilitator που είναι εξαιρετικός στο παιχνίδι αδύναμης πλευράς και στον έλεγχο του ρυθμού. Το σημείο κλειδί για την Νταρουσάφακα, δεν είναι τόσο ο έλεγχος του ρυθμού, αλλά οι πάσες διαβήτης στην αδύναμη, ή στο ζωγραφιστό μέσα από ένα motion που σχηματίζει δύο ανάποδα L, κινήσεις που οδηγούν σε αρκετά miss match, υπερφόρτωση πλευράς και ελεύθερα σουτ από την αδύναμη. Κάπως έτσι θεωρώ ότι θα στηθεί η φετινή Νταρουσάφακα.

Ο Σκοτ Ουίλμπεκιν είναι ένα παιδί που δεν έχω τόσο σε εκτίμηση, αλλά θεωρώ ότι μπορεί να κάνει το step up δίπλα στον Μπλατ, με τον τελευταίο να θέλει να στηρίξει πάνω του την up tempo επίθεση που οραματίζεται. Γρήγορος, εκρηκτικός, τον είδα στα φιλικά να μην φλυαρεί τόσο με την μπάλα στα χέρια φέτος, προσόν του να δουλεύεις με προπονητή τον Μπλατ.

Οι Τούρκοι έχουν το ακόλουθο προσόν. Είναι μια ομάδα με δύο εξαιρετικούς scorers-slashers και με αρκετούς floor spacers. Γιατί συμβαίνει αυτό; Αφενός για να βοηθήσουν το παιχνίδι αδύναμης του Γουαναμέικερ, έτσι ώστε αφού διαθέτει τους Κλάιμπερν και Άντερσον να τιμωρήσουν ενδεχόμενη close out, και αφετέρου γιατί οι σουτέρ ακριβείας που διαθέτει (Μοερμάν, Χαρανγκόντι, Αρσλάν, Μπέρτανς) είναι εξαιρετικοί σε catch ‘n shoot καταστάσεις.

Η Νταρουσάφακα διαθέτει πολύ δυνατούς screeners και το σημαντικό είναι ότι παίκτες, όπως ο Αλντεμίρ και κυρίως ο Ερντέν, που βλέπουν γήπεδο χρησιμοποιούσαν το hands off υπέρ τους. Γενικά οι Τούρκοι φαίνεται ότι θα στηριχτούν αρκετά στο σύνολο και εφόσον πιστέψουν στον κύριο που βρίσκεται στον πάγκο τους, θα κάνουν μεγάλες ζημιές. Είναι ομάδα καλοζυγισμένη με σαφή προσανατολισμό, κάτι τελείως διαφορετικό από την πρωταθλήτρια Μακάμπι. Η Ντόγκους δεν νομίζω ότι θα βασιστεί σε go to guy φέτος. Διαθέτει προικισμένους σκόρερ στην θέση «2», ιδιαίτερα ο Κλάιμπερν θεωρώ ότι έχει τα προσόντα να πρωταγωνιστήσει στο κορυφαίο επίπεδο. Από εκεί και έπειτα, θα ακολουθήσει τον σωστό προσανατολισμό του spacing που προσφέρει η τετράδα των floor spacers που ανέφερα παραπάνω.

Μακάμπι Τελ Αβίβ – Για να ξεχάσει το «στραπάτσο»

Πρόβλεψη: θέση 8η

Key Player – Σόνι Ουίμς

Το “πάρε – δώσε”

Ήρθαν: Σόνι Ουίμς, Μάικ Τσίρμπες, Κουίνσι Μίλερ, Έρεζ Εντελστάιν (C), Ντι Τζέι Σίλεϊ, Τζο Αλεξάντερ, Άντριου Γκάουντλoκ, Βίκτορ Ραντ
Έφυγαν: Ζαν Τάμπακ (C), Τρέβορ Εμπάκουε, Ντράγκαν Μπέντερ, Ελάια Μίλσαπ, Μπράιαν Ραντλ, Ίκε Οφοέγκμπου, Σέντρικ Σίμονς, Ρίτσαρντ Χέντριξ, Τέιλορ Ρότσεστι
Ανανέωσαν: Ιτάι Σέγκεφ

Έχοντας ως στόχο να επιστρέψει στη κορυφή, η Μακάμπι έβαλε ψηλά την πήχη με την γρήγορη απόκτηση των Μίλλερ και Τσίμπρες, ενώ ήταν πολύ κοντά στο να αποκτήσει και τον Γιόβιτς. Με τελευταία πινελιά τον δικό μου αγαπημένο, Κόλτον Άιβερσον, ευελπιστεί να δημιουργήσει ένα dynamic σύνολο στα πρότυπα της Μακάμπι, θέλοντας να ξεχάσει την περσινή αποτυχημένη σεζόν.

Οι φθηνότερες διακοπές γίνονται… Σεπτέμβριο! Δες τις καλύτερες τιμές από όλη την Ελλάδα

Βλέποντας εικονικά το ρόστερ της Μακάμπι, αυτό που φωνάζει από μακριά είναι πόδια, πόδια, πόδια. Τουλάχιστον δέκα παίκτες είναι ικανοί στο ανοιχτό γήπεδο και εκεί πιστεύω ότι θα ποντάρει φέτος η «ομάδα του λαού». Αλλά ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Αυτό που με προβληματίζει σε αυτή την ομάδα είναι το γεγονός ότι έχει μαζέψει αρκετά ball hogs. Και αν κάποτε είχε μόνο τον Τζέρεμι Πάργκο, πλέον οι Γκάουντλοκ, Ουίμς και Ραντ (στη θέση του θα ήταν ο Μίλλερ) είναι παίκτες που ζητάνε απομόνωση και την μπάλα στα χέρια. Θεωρώ ότι η Μακάμπι θα βασιστεί πλέον αρκετά και στο παιχνίδι μισού γηπέδου, έχοντας δύο ικανότατους PnR executors στο «5», συγκεκριμένα ο Τσίρμπες είναι καταπληκτικός σε catch ‘n finish, ενώ ο Άιβερσον κάνει πολύ δυναμικά dives. Έπειτα Οχαγιόν, Μέκελ και Σέλι είναι ικανότατοι στο σερβίρισμα του PnR.

Για τους Μέκελ και Οχαγιόν τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ο Μέκελ ψάχνει ακόμη τον ρόλο του στη Μακάμπι, αν και στο Eurocup έδειξε το δείγμα των επιθετικών αρετών που διαθέτει. Αυτό που χρειάζεται ο συγκεκριμένος παίκτης είναι ρόλο, ώστε να προσαρμοστεί κατάλληλα σε αυτόν. Δεν ξέρω κατά πόσο θα είναι αποτελεσματικός και φέτος σε ένα ρόλο facilitator γκαρντ, οπότε θα έδινα αυτό τον ρόλο στον Οχαγιόν και θα εξηγήσω στη συνέχεια. Είναι γκαρντ ρυθμού και μόνο έτσι θα αναπτυχθεί το ταλέντο του. Θεωρώ ότι κολλάει καλύτερα με cutters, γιατί βλέπει γήπεδο. Είναι πολύ καλύτερος από τον έτερο Ισραηλινό γκαρντ στον αιφνιδιασμό.

Ο δε Οχαγιόν θα αναλάβει και φέτος τον ρόλο του PnR guard και φέτος έχει εργαλεία ώστε να τα αξιοποιήσει και να αξιοποιηθεί. Ο ρόλος του facilitator του ταιριάζει από την άποψη ότι αρέσκεται περισσότερο να κοντρολάρει τον ρυθμό και να πηγαίνει σε σετ, κάπως για να ηρεμεί το up tempo των υπόλοιπων περιφερειακών.

Από εκεί και πέρα η Μακάμπι στις θέσεις «2», «3» διαθέτει slashers και παίκτες που είναι καλοί σαν spot, όχι τόσο floor spacers πάντως πέρα από τον αρχηγό. Κάπως έτσι, οι Γκάουντλοκ και Ουίμς είναι οι slashers και οι Πνίνι, Σέλι – και λιγότερο ο Λάντεσμπεργκ – οι spot. Άρα, επειδή η δυάδα είναι παίκτες που θέλουν να κρατάνε πολύ την μπάλα στα χέρια τους, θα ήταν καλό να τοποθετούνται εναλλάξ με ένα ή δύο σουτέρ δίπλα τους, ώστε να τους ανοίγουν χώρους για isolation.

Έπειτα, θεωρώ σημαντικό παράγοντα για την επιτυχία της Μακάμπι τον Σόνι Ουίμς. Θεωρώ ότι είναι ο παίκτης με την προσωπικότητα για να βγει μπροστά στα μεγάλα παιχνίδια, πολύ περισσότερο από ότι ο Γκάουντλοκ.

Στην φρόντοκορτ τα πράγματα είναι αρκετά ξεκάθαρα, όπως και όλη η Μακάμπι συνολικά φέτος. Ο Ραντ αποκτήθηκε για να κάνει την δουλειά που θα έκανε ο Μίλλερ. Καλός στο ανοιχτό γήπεδο, αθλητικός, αλλά κρατάει πολύ περισσότερο την μπάλα στα χέρια. Αν γίνει πιο λειτουργικός off-ball τότε θα μπορέσω να τον χαρακτηρίσω ολοκληρωμένο… ίσως όταν παίξει και καλύτερη close out.

Για τον Σμιθ τα πράγματα είναι όπως για τον Πνίνι, αποτελεί την ψυχή της Μακάμπι τα τελευταία χρόνια, κάτι παρόμοιο με τον Ράις. Δούλεψε από τις μικρότερες κατηγορίες μέχρι την απόλυτη καταξίωση, αρκετά υποτιμημένος παίκτες για εμένα.

Ο Τζο Αλεξάντερ επέστρεψε για να δώσει ένα πιο blue collar skillset στην θέση «4», ένα παιδί πολύ αθλητικό καλός ριμπάουντερ, που θα προσφέρει κυρίως εκεί. Θεωρώ ότι επειδή και ο Άιβερσον είναι κάτι παρόμοιο για την θέση «5», θα υπάρξουν παρόμοιες εναλλαγές με Αλεξάντερ-Τσίρμπες και Ραντ-Άιβερσον. Το ζευγαρωτό μοτίβο που ενδέχεται να ακολουθήσει και ο Παναθηναϊκός.

Με τον Μάικ Τσίρμπες η Μακάμπι προσθέτει και το inside game με ένα παιδί που λειτούργησε άψογα με ένα καθαρό οργανωτή σαν τον Γιόβιτς. Οι αμυντικές του αδυναμίες θα καλύπτονται αφενός από το ζευγάρωμα στο «4», όπως και από τον Άιβερσον στην θέση «5». Γι’ αυτό λέω ότι η «ομάδα του λαού» φέτος είναι πιο καλά δομημένη από άλλες χρονιές. Έχοντας και ένας προπονητή βέβαια που αρέσκεται στο γρήγορο passing game και στην λειτουργικότητα των σκριν για να αποδώσει η ομάδα του. Αμυντικά είναι δεδομένο πως δεν διαθέτει κάποιον καθαρό defensive stopper, άρα θεωρητικά θα στηριχθεί στο σύνολο. Πιστεύω ότι έχει τα πόδια να παίξει στις αλλαγές και να απλώσει και την άμυνα της, αλλά έχοντας παρατηρήσει τον συγκεκριμένο προπονητή, ίσως μείνει στις παγίδες, στις βοήθειες και τις αλληλοκαλύψεις στο μισό γήπεδο.

Η έμπειρη στοιχηματική ομάδα της Hellasbet.com σε στέλνει κατευθείαν… ταμείο!