Το να ‘χεις δυο χέρια και δυο πόδια, δεν σε κάνει άνθρωπο!

Ο Νικόλας Φλωράτος σχολιάζει το χτύπημα «κάτω απ’ τη μέση» του Τζόρντι Μπερτομέου στην οικογένεια Γιαννακόπουλου κι εξηγεί γιατί ο CEO της Euroleague ξεπέρασε κάθε όριο ανθρώπινης και υγιούς λογικής.

Θα ξεκινήσω ξεκαθαρίζοντας το εξής: δε συμφωνώ με όλες τις ενέργειες του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, αλλά το «άντε γ@#ήσου» είναι το λιγότερο που θα έλεγε ο οποιοσδήποτε σε όποιον τον προκαλούσε τη στιγμή που θα θρηνούσε τον χαμό αγαπημένου του προσώπου. Το θεωρώ δεδομένο, τους λόγους μιας τέτοιας (και χειρότερης) αντίδρασης προφανείς κι αυτονόητους, οπότε πάμε παρακάτω…

Η κόντρα της οικογένειας Γιαννακόπουλου με τον Τζόρντι Μπερτομέου κρατάει χρόνια κι έχει περάσει από χιλιάδες κύματα. Απ’ τη σεζόν 2000-2001 όταν ο Παύλος και ο Θανάσης αποφάσισαν να πάρουν τον Παναθηναϊκό απ’ την Euroleague και να μετακομίσουν στην SuproLeague της FIBA, στις απειλές του Παύλου το 2002 στην Μπολόνια πως δε θα κατέβαζε τους «πράσινους» στον τελικό.

Καθημερινά δωρεάν προγνωστικά πριν παίξεις στοίχημα

Η κόντρα συνεχίστηκε και λίγα χρόνια αργότερα, το 2009 συγκεκριμένα, η εμετική διαιτησία του τελικού του Βερολίνου οδήγησε τον Θανάση σε μια ακραία αντίδραση, πετώντας χαρτονομίσματα στο πρόσωπο του Μπερτομέου. Τρία χρόνια αργότερα, στον ημιτελικό της ντροπής στην Κωνσταντινούπολη, η… επίδειξη δύναμης των διαιτητών της Euroleague ανάγκασε και πάλι τον Θανάση να βγει εκτός εαυτού.

Ανάμεσα στα παραπάνω περιστατικά, ανέκαθεν γίνονταν εκατέρωθεν δηλώσεις που επιβεβαίωναν το κακό κλίμα μεταξύ των δύο πλευρών, ακόμα και μετά την απόσυρση των αδερφών Γιαννακόπουλων και την ανάληψη του τμήματος απ’ τον Δημήτρη. Παρά το γεγονός όμως πως το τίμημα της κόντρας μεταφραζόταν σε σκληρούς χαρακτηρισμούς και βαριά πρόστιμα, υπήρχε πάντοτε η αίσθηση πως στο τέλος επικρατούσε η λογική για το καλό του αθλήματος. Γιαννακόπουλοι και Μπερτομέου σήκωναν «λευκή» σημαία, η στάχτη έπεφτε και το μπάσκετ κέρδιζε. Μέχρι την επόμενη αισχρή διαιτησία ή πρόκληση γενικότερα.

Κάπως έτσι, φτάσαμε στο «σήμερα», όπου δε μιλάμε για μια απλή κόντρα, αλλά για έναν ξεκάθαρο πόλεμο. Ο Καταλανός θέλησε να τραβήξει στα άκρα την κόντρα του με τον ισχυρό άνδρα της «πράσινης» ΚΑΕ, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος «απασφάλισε» και ο «ασκός του Αιόλου» άνοιξε. Πλέον, κάθε κανόνας του «savoir vivre» έχει πάει περίπατο, η σπίθα έγινε πυρκαργιά και μια απλή κόντρα μετατράπηκε σε πόλεμο… «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Παρ’ όλα αυτά, ο άνθρωπος που ξεκίνησε τον πόλεμο, ξέχασε δύο βασικά πράγματα: τον θεσμό της οικογένειας και τον σεβασμό.

Ιερότερο πράγμα στον πλανήτη απ’ την οικογένεια δεν υπάρχει. Πιο σκληρό πράγμα απ’ το να χάνεις μέλος της, επίσης δεν υπάρχει. Γι’ αυτό λοιπόν, κι επειδή η χρονολογία δε λέει 1821, 1914 ή 1940, αλλά 2018, είναι δεδομένο πως σε στιγμές θρήνου και απόλυτης ησυχίας στο σπίτι του «εχθρού» σου, κατεβάζεις την «κάννη» και δείχνεις τον απαιτούμενο σεβασμό. Και μόλις η οικογένεια αποχαιρετήσει τον εκλιπόντα, σηκώνεις ξανά το όπλο και συνεχίζεις τον πόλεμο. Αν το πράξεις έτσι, κάνεις το αυτονόητο. Αν συλλυπηθείς κιόλας, σου αξίζει ένα «μπράβο». Αν προκαλέσεις όμως, δεν είσαι άνθρωπος και δεν σου αξίζει ο παραμικρός σεβασμός.

Το «άντε γ@#ήσου» είναι απλά μια φράση, βωμολογία για πολλούς, ευχή για κάποιους άλλους. Η ουσία είναι ότι συμπεριφορές σαν του Τζόρντι που έφεραν την… ευχή του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε πολύ χειρότερες και πιο ακραίες καταστάσεις (φανταστείτε αυτός που σας προκαλούσε να ήταν… δίπλα σας και πείτε μου ποιος θα σας… κρατούσε). Συμπεριφορές σαν του Τζόρντι δε συνάδουν με τις ανθρώπινες αξίες και δεν παραπέμπουν σε ανθρώπινες. Συμπεριφορές σαν του Τζόρντι πρέπει να τιμωρούνται άμεσα και άτομα σαν τον Καταλανό να εκδιώχνονται απ’ τους αρμόδιους φορείς. Η ζωή σε κάθε έκφανσή της και κάθε κοινωνία, έχουν ανάγκη από ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ και το να ‘χεις δυο χέρια και δυο πόδια, δεν σε κάνει άνθρωπο…

ΥΓ: Αλήθεια Τζόρντι, πώς θα τους ξανακοιτάξεις στα μάτια;