Ο δικός μας ΘΕΟΣ!

Ο Νικόλας Φλωράτος αποχαιρετά μέσω του «Όλα Πράσινα» τον τεράστιο Παύλο Γιαννακόπουλο, εξηγώντας γιατί ο κορυφαίος ηγέτης του ελληνικού αθλητισμού αποτελεί τον «Θεό» όλων των Παναθηναϊκών.

Αχόρταγος, ανυπόμονος να προσφέρει νέα χαρά στον κόσμο του Παναθηναϊκού κι έτοιμος να ματώσει και να θυσιαστεί για να το καταφέρει (κύρια γνωρίσματά του καθ’ όλη τη διάρκεια διοίκησης ΚΑΕ και Ερασιτέχνη), άκουγε πόσο πολύ θέλαμε ένα νέο αστέρι και πήγε κι έγινε ο ίδιος. Ο κύριος Παύλος, ο «Παυλάρας», ο δικός μας Παύλος, δεν είναι πια εδώ και η επόμενη μέρα δεν θα ‘ναι ποτέ ξανά ίδια…

Όλα τα παιδιά έχουν τον αγαπημένο τους σούπερ ήρωα τον οποίο θαυμάζουν και αγαπούν. Έναν ή ακόμα περισσότερους. Αν με κάποιο τρόπο μπορούσαν να γνωρίσουν τους ανθρώπους που «γέννησαν» τους αγαπημένους τους ήρωες, έχετε σκεφτεί ποτέ ως τι θα τους αντιμετώπιζαν; Ως Θεούς! Ο Παύλος, λοιπόν, ήταν ο δικός μου Θεός!

Πέραν της αγάπης του για τον Σύλλογο που δεν αμφισβητείται από κανέναν κι αισθάνομαι πολύ «μικρός» για να αναφερθώ σ’ αυτήν, ο Παύλος ήταν ο άνθρωπος που έφερε στον Παναθηναϊκό τους δικούς μου αγαπημένους «σούπερ ήρωες» με τους οποίους έχτισε μια αυτοκρατορία που όμοιά της πιθανόν να μη δούμε ποτέ ξανά, από κανέναν, σε οποιοδήποτε σπορ. Ντομινίκ, Ντέγιαν, Μήτσος, Σάρας, Στόικο, Αντώνης, Νικ, Μάικ, Ντίνο, Μπάιρον και πόσους άλλους… Ακόμα και τον τεράστιο Ντράζεν.

Ο Παύλος ήταν ο «Θεός» μου και ως τέτοιον τον αντιμετώπιζα πάντα. Παρά το ότι ο ίδιος ήταν ο πιο απλός άνθρωπος του κόσμου, παρά το ότι αντί να τρέξεις εσύ προς το μέρος του, ερχόταν ο ίδιος προς εσένα για να σου μιλήσει, να σου σφίξει το χέρι και να σε ευχαριστήσει που ακολουθείς την Παναθηναϊκή ιδέα, δε θα ξεχάσω ποτέ το ένα και μοναδικό συναίσθημα που με πλημμύριζε όταν τον αντίκριζα: ΔΕΟΣ.

Όσες φορές και να τον έβλεπα, πάντα το ίδιο πράγμα. Άγχος, τρέμουλο, ανατριχίλα και μια περίεργη δύναμη που μου «κλείδωνε» στόμα, χέρια και πόδια και δεν με άφηνε να τον προσεγγίσω και να του μιλήσω. Τον θεωρούσα κάτι ανώτερο, κάτι που… δεν υπάρχει λέξη για να το περιγράψω.

Ένιωθα ότι ο Παύλος δεν ήταν «γήινος», δεν ήταν απλός άνθρωπος, ότι δε γίνεται εγώ κι αυτός να είμαστε το ίδιο. Ένιωθα ότι ο Παύλος ήταν ένας πραγματικός Θεός κι εγώ πολύ λίγος, μικρός κι ασήμαντος για να τον πλησιάσω. Ξέρω ότι αν μπορούσε να διαβάσει τη γλώσσα του σώματός μου, θα ερχόταν ο ίδιος προς το μέρος μου, θα με έπαιρνε αγκαλιά και θα μου χαμογελούσε. Θα προσπαθούσε να με κάνει να καταλάβω ότι δεν είναι Θεός, αλλά ένας από εμάς κι εγώ ένα απ’ τα «παιδιά» του, όπως του άρεσε να αποκαλεί όλο τον κόσμο. Έλα, όμως, που έκανε λάθος…

Ο Παύλος δεν ήταν πρότυπο, δεν ήταν είδωλο, δεν είναι ένα απλό σημείο αναφοράς στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Ήταν ο ίδιος ο Θεός του Παναθηναϊκού! Ο άνθρωπος αυτός που για χάρη του θα ανταλλάζαμε τη χθεσινή απώλεια με όλα τα ευρωπαϊκά και τους τίτλους γενικότερα που έχει σηκώσει ο Σύλλογος με τον ίδιο στο τιμόνι. Θα ξέραμε άλλωστε ότι μαζί του θα ξαναπαίρναμε όλες τις «χαμένες» κούπες. Κι επειδή θα ένιωθε υποχρεωμένος και θα ήθελε να μας το ξεπληρώσει με το παραπάνω, θα παίρναμε πίσω όσες είχαμε δώσει κι άλλες τόσες!

Κύριε Παύλο, είναι τόσες οι σκέψεις, αλλά τόσο δύσκολο να εκφραστούν…

Παυλάρα, δυστυχώς για εμάς, φαίνεται πως ο Θεός τα βρήκε σκούρα και θέλησε να φωνάξει ενισχύσεις. Γιατί μη νομίζεις, καμιά φορά, ακόμα και ο Θεός έχει ανάγκη από έναν δικό του Θεό… Και που να βρει καλύτερο από εσένα; Το μοναδικό πρόβλημα είναι ότι θα τους μπερδέψεις. Θα φωνάζουν τον Θεό και θα γυρίζετε δύο…

Α, και μην ξεχάσω. Πες στον «ξεχασιάρη» τον Ντράζεν ότι εν τέλει τον βρήκες εσύ στο ραντεβού σας. Να ηρεμήσει κι αυτή η ψυχή…

Κύριε Παύλο, σ’ ευχαριστώ για όλα! Καλό ταξίδι…