Όταν το πράγμα… «στραβώνει», τα παρατάμε και φεύγουμε!

Ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος σχολιάζει τα όσα διαδραματίστηκαν στο ΟΑΚΑ το βράδυ της Τετάρτης (13/2) και καυτηριάζει την απόφαση της διοίκησης του Ολυμπιακού να μην κατεβάσει τους παίκτες της ομάδας στο 2ο ημίχρονο του ημιτελικού του Κυπέλλου Ελλάδος.

Ο Παναθηναϊκός παίζοντας ένα ολοκληρωτικό και κυρίαρχο μπάσκετ για 20 λεπτά κατάφερε να ρίξει τόσο πολύ στο καναβάτσο τον αντίπαλό του, που αυτός δεν βγήκε να παίξει καν στο δεύτερο ημίχρονο. Σε μία τέτοια βραδιά, που πραγματικά η ντροπή και η αηδία για αυτά που έλαβαν χώρα είναι τα πρώτα συναισθήματα που έρχονται στο μυαλό του κάθε φιλάθλου που δεν έχει παρωπίδες, θα προσπαθήσουμε να σταθούμε και λίγο στα καθαρά τακτικά πριν πάμε στα λυπηρά εξωαγωνιστικά.

Αρχικά, πρώτη φορά φέτος βλέπουμε τόσο ποιοτικό μπάσκετ από την ομάδα. Αυτό που θα έπρεπε να γίνεται από την αρχή της χρονιάς έγινε στο έπακρο για 20 αγωνιστικά λεπτά. Όπως δομήθηκε το καλοκαίρι ο «Εξάστερος», θα έπρεπε να ζει και να πεθαίνει με έναν κύκλο πραγμάτων που θα εξηγήσω αμέσως. Όλα έπρεπε να ξεκινούν από την πολύ καλή άμυνα, η οποία θα μετουσιωνόταν σε εύκολους πόντους στην επίθεση. Έτσι, η ομάδα θα έβρισκε ρυθμό και αυτοπεποίθηση στο σετ παιχνίδι και θα μπορούσε να νικήσει οποιονδήποτε αντίπαλο. Βέβαια, ως γνωστόν κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί σε κανένα σημείο της χρονιάς, αλλά τουλάχιστον έγινε στο πιο κρίσιμο.

Κάτι πολύ ευχάριστο είναι η όρεξη που δείχνουν ορισμένοι παίκτες. Από την αρχή της χρονιάς έχω μιλήσει για την διάθεση και την ενέργεια που βγάζουν στο παρκέ οι Παπαπέτρου και Τόμας. Σήμερα ήταν πραγματικά εντυπωσιακοί και συγκινητικοί σε ορισμένες στιγμές. Ο Τόμας τα έβαζε με τον Πρίντεζη και πραγματικά δεν καταλάβαινες την δεδομένη διαφορά ποιότητας μεταξύ των δυο αθλητών. Η προσήλωσή του δε ακόμα και στο αμυντικό παιχνίδι φαίνεται, καθώς εμφανίζεται συνεχώς βελτιωμένος στην αμυντική αντίληψη. Ο Ιωάννης ήταν εξαιρετικός και αγωνίστηκε σε όλο το πρώτο ημίχρονο. Μπήκε ξεκάθαρα με το μαχαίρι στα δόντια για να αποδείξει στην παλιά του ομάδα ότι έκανε λάθος που δεν τον χρησιμοποιούσε όσο του άξιζε.

Ας πάμε τώρα στα ευτράπελα,στα πολύ στενάχωρα που έλαβαν χώρα μετά το πέρας του πρώτου ημιχρόνου. Έγινε ΠΑΛΙ εσκεμμένα πολύ κουβέντα για την διαιτησία. Ναι, ξέρουμε και έχουμε διαβάσει κατά καιρούς πολλές αστείες τοποθετήσεις, που με κάνουν τώρα να υποθέτω ότι οι διαιτητές… ευθύνονται για το -15 και για τις 2 ασίστ για 12 λάθη. Κοιτάξτε, υπάρχουν δύο τρόποι να δεις τα πράγματα. Ο ένας είναι να αντικρίσεις την πραγματικότητα κατάματα και ο άλλος είναι να βλέπεις συνεχώς αυτό που θέλεις και να δείχνεις με το δάκτυλο άλλους. Και ο Παναθηναϊκός έχασε πριν από ένα μήνα στο ΣΕΦ γιατί ήταν χειρότερος, θα έπρεπε με την ίδια λογική να σηκωθεί να φύγει;

Η αποχώρηση ομάδας στο ημίχρονο, επειδή το σκορ ήταν ήδη μεγάλο και θα γινόταν ακόμη μεγαλύτερο αν συνέχιζε το ματς, αποτελεί πραγματικά παγκόσμια πρωτοτυπία. Αναρωτιέμαι πόσες φορές, και όχι μόνο στο μπάσκετ αλλά και στα υπόλοιπα τμήματα, θα είχε την ευκαιρία να φύγει ο Παναθηναϊκός και τελικά δεν το έκανε. Όταν τον Ιούνιο του ’17 ο πέμπτος αγώνας στο ΣΕΦ έγινε μπάχαλο, ο Παναθηναϊκός δεν αποχώρησε και γλίτωσε από βαριά τιμωρία τον αντίπαλο του. Πόσες προκλήσεις έχουν δεχτεί τόσα χρόνια αθλητές και παράγοντες στο Φαληρικό στάδιο; Από εμετικές δηλώσεις για τα κόκαλα του Διαμαντίδη, μέχρι και ροχάλες στον πρόεδρο της ομάδας. Και φυσικά, μην ξεχνάμε τους γνωστούς… άγνωστους που βρίσκονται συνεχώς με φωτοβολίδες πάνω από τον πάγκο του φιλοξενούμενου Παναθηναϊκού.

Τέλος, το πιο σημαντικό από όλα που δήλωσε ο Πιτίνο ήταν ότι πρέπει να υπάρχει σεβασμός προς το ίδιο το παιχνίδι. Το μπάσκετ στέκεται παραπάνω από τσακωμούς μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού. Τα τεκταινόμενα προκαλούν ντροπή σε όλους τους ανθρώπους που αγαπάνε και θέλουν να δουλέψουν πάνω σε αυτό το αντικείμενο. Αυτό που με λυπεί, όμως, πιο πολύ από όλα είναι το παράδειγμα που δείχνει στους νέους με την κίνησή της η ΚΑΕ Ολυμπιακός. Ότι όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, απλά τα παρατάμε και φεύγουμε.

ΥΓ: Όλη τη χρονιά έχω ασκήσει πολύ κριτική στον Κιθ Λάνγκφορντ. Μερικές φορές δίκαια, μερικές ίσως λίγο πιο αυστηρά, αλλά η ομάδα τον έχει ανάγκη στο 100%.