Οι «παθογένειες» που κάνουν… «μπαμ»!

Ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος σχολιάζει την ήττα του Παναθηναϊκού από τη Φενέρμπαχτσε, εντοπίζει τις “παθογένειες” που βγάζει η ομάδα στο παρκέ και μεταξύ άλλων τονίζει την ανάγκη να δοθεί χρόνος στον Γιώργο Καλαϊτζάκη, από τη στιγμή που ο Λούκας Λεκαβίτσιους δεν προσφέρει σημαντικά.

Ακόμη μία ήττα για τον Παναθηναϊκό και αυτή τη φορά με το χειρότερο δυνατό σενάριο. Εντός έδρας από τον Ομπράντοβιτς. Βαθμολογικά δεν είναι τόσο κακό να χάνεις μακριά από το γήπεδο σου, καθώς φέτος οποιαδήποτε ομάδα μπορεί να χάσει στην έδρα του αντιπάλου της. Τα παραδείγματα πολλά, από την Μπαρτσελόνα που έχει ηττηθεί σε Κανάρια και Μαυροβούνιο ως και την ΤΣΣΚΑ που ηττήθηκε σε Μαυροβούνιο και Μπασκόνια. Αυτό όμως που κάνει πραγματικά μεγάλη ζημία είναι οι ήττες στη δική σου έδρα. Για να λέμε τα πράγματα όπως είναι, στο ΟΑΚΑ την πρώτη χρονιά του νέου μοντέλου της Euroleague χάθηκε ένας αγώνας και πέρσι χάθηκαν δύο  αγώνες. Φέτος λοιπόν ως ώρας έχουν χαθεί δύο και πολύ φοβάμαι ότι έπεται συνέχεια, καθώς δυστυχώς το ΟΑΚΑ έπαψε να αποτελεί “κάστρο” για το «Τριφύλλι».

Η ήττα σαν ήττα, ίσως να μην είναι τόσο κακή κόντρα σε μία “πολεμική μηχανή” σαν αυτή του Ομπράντοβιτς. Η εικόνα όμως για ένα ακόμα παιχνίδι, στο μεγαλύτερο διάστημα τουλάχιστον, ήταν καταθλιπτική. Στο μόνο σημείο που ο Παναθηναϊκός έβγαλε πραγματικά ποlλή ενέργεια ήταν εκείνο το διάστημα με το επιθετικό ξέσπασμα του Νικ Καλάθη. Γενικά, όλο το παιχνίδι το αντιμετώπισε λάθος και αυτό γιατί δεν προσπάθησε να μεταφέρει το ρυθμό της άμυνας στην επίθεση και έτσι να πνίξει τη Φενέρ. Αντίθετα, τα μόνα διαστήματα πίεσης ήρθαν μετά από ευστοχία στην επίθεση. Όταν δε το πράγμα ξέφυγε στο τέλος του αγώνα η ομάδα έδειχνε σημεία παράδοσης, παρά το γεγονός ότι χρόνος υπήρχε. Αυτό το γεγονός δείχνει την πολύ κακή ψυχολογία, την έλλειψη αυτοπεποίθησης που επικρατεί τώρα στο «πράσινο» στρατόπεδο.

Στα κακώς κείμενα από την αρχή της σεζόν, εκτός από το τρίποντο, είναι η κακή άμυνα στη «καρδιά» της ρακέτας. Από τους τέσσερις σέντερ που ξεκίνησε η ομάδα τη σεζόν, αυτή τη στιγμή καλύτερος είναι ο… τέταρτος. Ο Βουγιούκας τώρα έχει καταφέρει να παίζει καλύτερα από τους έμπειρους, γρήγορους  και αθλητικούς Γκιστ και Λάσμε και από τον πολύ νέο σε ηλικία, Παπαγίαννη. Αυτό από μόνο του λέει πολλά. Από το ξεκίνημα, ο Γκιστ δε θυμίζει σε τίποτα τον περσινό παίκτη. Αυτό φυσικά εξηγείται από την κακή παρουσία μέχρι στιγμής του Καλάθη. Ο Λάσμε  στην πρώτη του θητεία στο ΟΑΚΑ κατάφερνε να κρύβει την μέτρια αμυντική του αντίληψη με τη ταχύτητα και τα αθλητικά του προσόντα. Τώρα λοιπόν που τα χρόνια πέρασαν και η ηλικία του μεγάλωσε, δεν είναι σε θέση να κάνει το ίδιο πράγμα, με αποτέλεσμα όλες οι λάθος θέσεις που παίρνει να καταλήγουν σε αντίπαλα καλάθια. Δεν είναι τυχαίο ότι κατά σειρά Πρίντεζης, Λι Ντέι, Σενγκέλια, Γκιλ, Βέσελι, Λοβέρν έχουν κάνει τρομερά στατιστικά κόντρα στον Παναθηναϊκό.

Μοναδικό ίσως ενθαρρυντικό σημείο της αναμέτρησης ήταν η παρουσία του Μήτογλου. Το παιδί μπήκε και έπαιξε φοβερή άμυνα με το σώμα κόντρα στον Λοβέρν. Ο Γάλλος μέχρι πέρσι αγωνιζόταν στο NBA και μάλιστα όχι κάπου τυχαία, καθώς ήταν μέλος των San Antonio Spurs. Ο Μήτογλου λοιπόν τον κόντραρε στα ίσα χωρίς να τον φοβηθεί καθόλου. Αίσθησή μου, ότι ήταν πιο χρήσιμος στο τελείωμα του αγώνα από ότι ήταν ο Τόμας. Γενικά θεωρώ ότι πρέπει να δοθεί περισσότερος χρόνος στα Ελληνόπουλα. Δε μπορεί λόγου χάρη ο Καλαϊτζάκης να παίξει χειρότερα από τον Λεκαβίτσιους. Κάποια στιγμή πρέπει να το πούμε, ότι ο Λιθουανός δεν προσφέρει σχεδόν τίποτα στην ομάδα πλην κάποιων αναλαμπών. Τέλος, θυμηθείτε το μοναδικό καλό παιχνίδι του Παπαγιάννη στη φετινή Euroleague. Ήταν στο Μαυροβούνιο όταν βρισκόταν στο παρκέ με τον Καλάθη που του έδινε “πάρε-βάλε” πάσες.

Τώρα που είπα “Καλάθης”, ο αρχηγός των «πρασίνων» θα επανέλθει. Είναι ο καλύτερος γκαρντ της Ευρώπης και δεν ήταν σε καμία περίπτωση τυχαία η περσινή του χρονιά. Δείτε για παράδειγμα πως έπαιξε η ομάδα στα λίγα λεπτά που ο Νικ θύμισε τον περσινό εαυτό του. Ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη τον ηγέτη του, να τον βγάλει από το τέλμα στο οποίο βρίσκεται και να τον οδηγήσει ξανά εκεί που ανήκει. Θέλω να αναφερθώ σε μία φάση που δείχνει ότι ο Καλάθης δεν κρύβεται και κάνει τα πάντα για να φανεί χρήσιμος. Μετά από το κακό σουτ που οδήγησε σε airball, το επόμενο αμέσως σουτ ήταν το εύστοχο τρίποντο και το σερί των 10 πόντων.

Η ομάδα, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, περνάει τη χειρότερη φάση στην “μετά-Ομπράντοβιτς” εποχή. Ναι, ήταν πολύ κακή η ομάδα του Ιβάνοβιτς, αλλά λίγο-πολύ κοιτώντας το ρόστερ το περιμέναμε. Αυτή τη στιγμή λοιπόν, το τελευταίο που χρειάζεται η ομάδα είναι ο μηδενισμός. Είναι πολύ εύκολο να ασκήσουμε όλοι μηδενιστική κριτική, αλλά τώρα είναι η πιο σημαντική στιγμή να βοηθήσουμε τον «Εξάστερο» που μας έχει δώσει τόσες χαρές στο παρελθόν. Ο κόσμος βέβαια έχει ήδη κάνει πολλά, παίρνοντας πολλά διαρκείας, γεμίζοντας το γήπεδο σε κάθε αγώνα, αλλά τώρα η ομάδα τον χρειάζεται περισσότερο από ποτέ στο πλευρό της.

Φυσικά, η καλοπροαίρετη κριτική είναι άκρως θετική, καθώς λάθη έχουν γίνει πολλά, κακό στήσιμο ομάδας, λάθος ρόλοι, εμφανέστατες οι αδυναμίες και η μεγαλύτερη ευθύνη, όπως παραδέχεται και ο ίδιος ο προπονητής, είναι δικιά του (όχι μόνο, όμως), αλλά αν θέλουμε να βοηθήσουμε, τώρα είναι η ώρα να σταθούμε δίπλα του. Χάθηκε ακόμα μία μάχη, αλλά ο πόλεμος δεν έχει χαθεί και όπως λέει και το σύνθημα… «στις χαρές και στις λύπες μαζί».

ΥΓ: Για να είμαστε και δίκαιοι, τα σουτ σε Κάλινιτς (4/5) και Λοβέρν (2/2), ορθώς δόθηκαν, αλλά δυστυχώς μπήκαν. Αυτό δεν αποτελεί λάθος του προπονητικού επιτελείου, καθώς τα ποσοστά, κυρίως του Κάλινιτς, είναι τόσο χαμηλά που εύκολα του δίνεις το ελεύθερο σουτ. Το λάθος εντοπίζεται  στο σημείο ότι όταν ένας παίκτης σε τιμωρεί συνεχώς κάποια στιγμή, πρέπει να αλλάξεις την προσέγγισή σου σε αυτόν. Αν βέβαια αυτά τα σουτ δεν έμπαιναν, οι «πράσινοι» θα έτρεχαν στο ανοικτό γήπεδο και μάλλον θα είχαν κερδίσει τον αγώνα.

ΥΓ2: Ο Παναθηναϊκός έχει μπροστά του άλλα 9 ματς στο ΟΑΚΑ, τα οποία πρέπει να πάρει πάση θυσία. Το θέμα είναι ότι τώρα δε του φτάνουν ούτε αυτά, καθώς θέλει σίγουρα 2 νίκες μακριά από την έδρας του για να μπορέσει να προκριθεί και πάνω από 4 για να καταφέρει πλεονέκτημα, πράγμα που φαντάζει σχεδόν αδύνατο.